အညာျပန္

ဇာတိ႐ြာကို မျပန္ျဖစ္တာ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာေမာင္သိန္းဆိုင္ ေရးတဲ့ ေရနံ႔သာ ခင္ခင္ႀကီးဝတၳဳကိုလည္း ဖတ္ၿပီးေရာ ျပန္ခ်င္စိတ္က ငယ္ထိပ္ ထေပါက္ပါတယ္။ ေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီး ဝတၳဳက အဂၤလိပ္အစိုးရေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္ကို ေနာက္ခံ ထားၿပီး ေရနံေခ်ာင္းေဒသက ေရနံတြင္း႐ိုးတြင္းစား မိသားစုႏွစ္ခုရဲ႕ အာဃာတ အၿငဳိးအေတးေတြကို ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ဝတၳဳပါ။ ဒီဝတၳဳထဲမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမဳိ႕နဲ႔ သုံးမိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိ ပင္းဘုရားကုန္း ႐ြာေလးမွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတတ္တဲ့ ပင္းဘုရားပြဲ အေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သီတင္းကြၽတ္လ ဆိုေတာ့ ဘုရားပြဲ စေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေကာက္ကာငင္ကာ ထျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ေရနံေခ်ာင္းကေန ႐ြာဘက္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္စီးသြားလို႔ ရပါတယ္။ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းရတာေပါ့။ လမ္းေဘးမွာ ေျမကမ္းပါး ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ၊ ေညာင္ညဳိပင္အုပ္အုပ္ ဆိုင္းဆိုင္းႀကီး ေတြကို မျမင္ရတာ ၾကာေလေတာ့ ၾကည့္ရတာ အရသာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထိန္ထိန္ဝါေနတဲ့ ေနၾကာပြင့္ေတြ တၿပံဳတအုံႀကီး ပြင့္ေနတဲ့ ယာခင္းေတြလည္း ေတြ႔ရပါ တယ္။ လမ္းအေရွ႕ဘက္က ကမ္းပါးျဖဴ၊ အေနာက္ဘက္ မွာ ေနၾကာခင္း၊ ေနၾကာခင္း ေတြကေန ဟိုးအေဝးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ယဥ္ယဥ္စီးေနတဲ့ ဧရာဝတီ။

ဧရာဝတီျမစ္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဒီေဒသဒီအရပ္မွာ သူ႔ေက်းဇူးေတြကို သတိရလာပါတယ္။ အရင္ကဆိုရင္ ျမစ္ေဘးနားက ႐ြာေတြနဲ႔ ကြၽန္းစုေတြအားလုံး ဧရာဝတီ ျမစ္ကေန သယ္လာတဲ့ ႏုန္းတင္ေျမႏုေတြ အေပၚမွာ ဧရာဝတီျမစ္ေရကို အမွီျပဳၿပီး ၾကက္သြန္နီေတြ၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ဂႏၶမာ၊ ေမၿမဳိ႕ပန္းမာလာအစုံ စိုက္ၾကပ်ဳိးၾက၊ သီးႏွံဖြံ႕လို႔ ပန္းမာလာပြင့္ၿပီဆိုရင္ ေရနံ ေခ်ာင္းၿမဳိ႕ကေလးေပၚ ေဈးတက္ေရာင္းၾကနဲ႔ ျမစ္ဧရာနဲ႔ လူေတြဟာ သဟဇာတ မွ်ေနၾကပါတယ္။

ဒီ ၂ ႏွစ္ သုံးႏွစ္ အတြင္းမွာေတာ့ လူေတြနဲ႔ ျမစ္ဧရာၾကားက ေမတၱာရည္ ပါးက်ဲလာပုံရပါတယ္။ ျမစ္ ဧရာက ျမစ္ေၾကာင္းေရႊ႕လာပါတယ္။ အရင္က ဟိုး အေနာက္ဘက္ဆီမွာ ခင္ယဥ္ယဥ္ စီးေနတဲ့ျမစ္၊ အခုေတာ့ လူေနအိမ္ေျခေတြရွိတဲ့ ကမ္းပါးယံကို ေဒါသတႀကီး လာေခြ႕ေနပါၿပီ။ ေညာင္ပင္သာ႐ြာ ဘက္မွာဆိုရင္ မိသားစု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမစ္ဧရာေဒါသ မသင့္ရ ေလေအာင္ အိမ္တိုင္ခြၽတ္ၿပီး ေရွာင္ၾကတိမ္းၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေညာင္ပင္သာ ႐ြာနားက လွည္းလမ္း ကေလးဆိုရင္ ေရ႐ိုးထိုးလိုက္တာ ေပသုံးဆယ္ အနက္၊ ေပငါးဆယ္အက်ယ္နဲ႔ အရွည္ ေပသုံးရာေလာက္ ဧရာမေရ႐ိုးေခ်ာက္ႀကီး ျဖစ္သြားပါတယ္။ လွည္းေတြေတာ့ လုံးဝေမာင္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကိုေတာ့ စြန္႔စားေမာင္းမယ္ဆိုရင္ ေမာင္းလို႔ရပါတယ္။

လူေတြနဲ႔ သဟဇာမွ်ေနတဲ့ ျမစ္ႀကီး ဒီသုံးေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ ေဒါသတႀကီး ေဖာက္ျပန္သြားတာ ျမစ္ဧရာမွာ အျပစ္မရွိဘူး၊ လူေတြေၾကာင့္လို႔ အသိတခ်ဳိ႕က ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးဘက္က ေရွ႕ေန လိုက္ေပးၾကပါတယ္။ ဟုတ္ေကာင္းလည္း ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူေန႐ြာေတြနဲ႔ ျမစ္ဧရာၾကားမွာ ပိုင္းျခားထားတဲ့ နယ္ျခားမ်ဥ္းလည္း ျဖစ္၊ ခံတပ္လည္းျဖစ္တဲ့ ကႏၲာရပင္နဲ႔ ရွားပင္ေတြဟာ လူေတြေၾကာင့္ ျပဳန္းတီးသြားပါၿပီ။ ဒါကလည္း သံသရာ ကြင္းဆက္ကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြ သစ္ပင္ ဘာလို႔ခုတ္၊ ထင္းလိုလို႔ခုတ္၊ ထင္းဘာလို႔လို၊ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိလို႔လို၊ လွ်ပ္စစ္မီးဘာလို႔မရွိ...စသျဖင့္ မဆုံးႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ကြယ္မွိန္ ေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြေနာက္ထား ထင္ရွားတဲ့ အက်ဳိးတရားကေတာ့ ကြၽန္းေပၚက႐ြာေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရျမဳပ္သြားပါတယ္။ ေဒသခံေတြ ေျပာျပတာေတာ့ ႐ြာငါး႐ြာေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဆိုင္ကယ္စီးလာလိုက္တာ ေဖာင္းကေတာ၊ ထိန္ေခ်ာင္း၊ ႐ြာသစ္ကေလးနဲ႔ ေညာင္ပင္သာ႐ြာလည္း ျဖတ္ၿပီးေရာ ဇာတိ႐ြာပင္းဘုရားကုန္းကို ေရာက္ ပါတယ္။ ႐ြာမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဘာမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူေတြ၊ အိမ္ေတြက အေရာင္အေသြး ပိုမွိန္သြားတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္႐ြာလုံးက ပတၱျမားအေသြး လိုနီတဲ့ ၾကက္သြန္နီကို အဓိကထား စိုက္ပ်ဳိးၿပီး တစ္႐ြာလုံးရဲ႕ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝမႈ ကလည္း ဒီၾကက္သြန္နီ ေဈးေပၚမွာ မူတည္ေနတာကိုး။ ၾကက္သြန္နီကလည္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ကတိုင္ ေဈးမေကာင္းလိုက္တာ ဒီႏွစ္ေဈး ေကာင္းႏိုး ေနာင္ႏွစ္ေဈးေကာင္းႏိုးနဲ႔ ေငြတိုးယူၿပီး စိုက္လိုက္ပ်ဳိးလိုက္ရတာ အဆုံးေတာ့ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြ အားလုံး ဆယ္ႏွစ္စာေလာက္ အေၾကြးနဲ႔ေငြတိုး အထုပ္အပိုးႀကီးသာ ၾကြယ္ဝလာတယ္။ ၾကက္သြန္နီေဈး ကေတာ့ ဒုံရင္းပါပဲ။

႐ြာကေလးရဲ႕ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေဖာ္သြားလုပ္သူလုပ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရး သြားလုပ္သူကလုပ္၊ မေလးရွားကို ေျပးသူေျပး၊ ထိုင္းဘက္ကို ထြက္သူထြက္နဲ႔ ႐ြာကေလးမွာ သမီးပ်ဳိ သားပ်ဳိေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားပြဲေတာ္ ရက္မွာေတာ့ သူတို႔ေတြအားလုံး ျပန္လာ တတ္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းရဲ႕ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ဆိုပါေတာ့။ အိမ္မွာေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ညီအလတ္ ရယ္၊ ေရနံေခ်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနတဲ့ ညီအငယ္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ျပန္ဆုံပါတယ္။ တျခား မိသားစု ေတြလည္း အသီးသီး ျပန္လာၾကတဲ့ မိသားစုဝင္ ေတြနဲ႔ ညေနခင္း ထမင္းဝိုင္းကေလး စိုျပည္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

မိသားစုေတြ ျပန္ဆုံစည္းၾကတဲ့အခါမွာ ၾကည္ႏူးစရာေတြ ရွိသလို ႐ြာဓေလ့တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အတင္းအဖ်င္း ေလးေတြကလည္း မကင္းေပဘူးေပါ့။ ဟိုသူငယ္မ ငယ္ငယ္က ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းေလးနဲ႔ အခုမ်ားေတာ့ စကပ္တိုတို ပ်ံ႕တံတံႏွံ႔တန္႔တန္႔ ကလက္တက္တက္နဲ႔၊ ဟိုသူငယ္ေတာ့ ၾကည့္ပါဦး ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး ေတြ ေထာင္ထားလိုက္တာ သူတို႔ကေတာ့ ေခတ္ေပၚ ကိုရီးယားေက ဆိုပဲေအ၊ တုိ႔မ်ားေတာ့ ႐ြာလယ္ၾကက္ဝိုင္း က တိုက္ၾကက္ေမြးႀကီးေတြပဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္... စသျဖင့္ အဘြားႀကီးေတြခ်င္း တီးတိုး အတင္းဆိုတတ္ၾက ပါတယ္။ ငါ့သားႀကီး ငါ့သမီးႀကီးကေတာ့ အေမအတြက္ ဆိုၿပီး ေငြဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ့တယ္၊ သူ႔အေဖ အတြက္ဆိုၿပီး ဘာကန္ေတာ့တယ္ ညာကန္ေတာ့ တယ္... စသျဖင့္ မိဘအခ်င္းခ်င္း ဝါၾကြားၾကပါတယ္။ အတင္းဆိုဆို အၾကြားပိုပို ရွိပါေစေလ။ သူတို႔ခမ်ာ တစ္ႏွစ္လုံးမွာမွ ဒီလေလးတစ္လမွာပဲ အသစ္အဆန္း ေတြ ႀကံဳၾကဆုံၾကရတာကိုး။

ညေနေစာင္းေတာ့ ဘုရားပြဲေဈးတန္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပင္းဘုရား ဆိုတာကလည္း ပထမ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာကို အုတ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီး တည္ထားတာပါ။ အေနာ္ရထာ ၾကည္ညဳိ ေလးစားရတဲ့ ရွင္အရဟံမေထရ္ရဲ႕ ၾသဝါဒေၾကာင့္ အေနာ္ရထာမင္း ကိုယ္တိုင္ သထုံဘက္ကို ပိဋကတ္သုံးပုံ သြားပင့္ၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ေရေၾကာင္း ကေန ေဖာင္ေတာ္စီးၿပီး ျပန္လာပါတယ္။ အခု ပင္းဘုရားတည္ထားတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဆိုက္ပါတယ္။ ဘုရင္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္လည္း ဘုရားတည္ရမယ့္ နဂုတၱမေတာင္ထိပ္မွာ တက္ဝပ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရား တည္မယ္လုပ္ေတာ့ နဂုတၱမေတာင္ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ ပင္းေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းမွာ အုတ္ဖုတ္ၿပီး အုတ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေခ်ာင္း ေရဟာ တရမန္းၾကမ္းစီးဆင္းလာေတာ့ ဘုရားတည္ မပ်က္ရေလေအာင္ အေနာ္ရထာမင္းက အရိႏၵမာလွံကို အဓိ႒ာန္ျပဳၿပီး ေခ်ာင္းေရေတြကို လွံနဲ႔ခ်ိန္႐ြယ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အလိပ္လိုက္အလိပ္လိုက္ အထက္ကိုဆန္တက္ သြားတယ္လို႔ ရာဇဝင္စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္မွတ္ဖူးပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စၾကာလွံျပကေန တစ္စတစ္စ အေခၚေရြ႕ ေလ်ာလာၿပီး ပင္းစကၠလံပဘုရားလို႔ ဘြဲ႕ေတာ္တြင္ပါ တယ္။

အညာဘုရားပြဲေတြမွာ အညာမုန္႔သေကၤတ တစ္မ်ဳိးစီနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္။ ေသခဲလွဘုရားပြဲဆို ရင္ မေ႐ြးမုန္႔နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ပင္းဘုရားပြဲကေတာ့ ကေရကရာမုန္႔နဲ႔ တြဲဖက္ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေရကရာေဈးတန္းကို ေရာက္သြားေတာ့ “ကေရကရာ ေရႊညာကမုန္႔မ်ဳိး၊ ေပါက္ေပါက္ကယ္ ခ်ဳိပါလွ၊ အုန္းယိုကသိုး” ဆိုတဲ့ စာေျပာင္ေလးကို သတိရမိ ပါတယ္။ ေပါက္ေပါက္ခ်ဳိတဲ့ အရသာမွာ အုန္းယိုရဲ႕ အရသာ ထပ္တိုးလာတယ္ဆိုတာကို “အုန္းယိုကတိုး” လို႔မဆိုပဲ အုန္းယိုကသိုးလို႔ စာေျပာင္ခ်ဳိးလိုက္တာပါ။

ကေရကရာေရာင္းတဲ့ ေဈးသည္ေတြ အားလုံးက ေဒသခံ႐ြာသူေတြပါပဲ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲ ေဈးသည္ေတြ ႏြားနဲ႔လယ္ယာသုံး ပစၥည္းဆိုင္၊ ကေလး ေဆာ့စရာေသနတ္နဲ႔ကားဆိုင္၊ ေက်းလက္ လုံမပ်ဳိ ေတြအတြက္ ေရႊရည္စိမ္ လက္စြပ္ဆြဲႀကဳိးနဲ႔ ပလက္တီနမ္ ဆိုင္ေတြ ခင္းက်င္းထားပါတယ္။

႐ြာဘုရားပြဲမွာ ပြဲစစခ်င္းႏွစ္ညကို ဗလာဇာတ္ ဆိုၿပီး ကျပေလ့ရွိပါတယ္။ ဗလာဇာတ္ဆိုတာ ႐ုံဝင္ ေၾကးေပးစရာ မလိုဘဲ အခမဲ့ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ဇာတ္ပါ။ ဒီအတြက္ ဘုရားလူႀကီးေတြက ဘုရားရန္ပုံေငြ ထဲကေန စိုက္ထုတ္က်ခံပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကျပတဲ့ဇာတ္ ေတြကေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔ ဇာတ္သမားေတြနဲ႔ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ငွားရမ္းကျပတာ ျဖစ္ၿပီး ႐ုံဝင္ေၾကးေပးမွသာ ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ ဗလာဇာတ္က ကၿပီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ကျပမယ့္ဇာတ္က ေစတနာ ဇာတ္ဆိုလား ကျပရမယ့္အလွည့္။ ဇာတ္ကန္ထ႐ိုက္ လူႀကီးမင္း ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အညာမိုးက အၿငဳိးနဲ႔႐ြာ ပါတယ္။ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြ လာဖို႔မေျပာနဲ႔ ဘုရား ပြဲက်င္းပတဲ့ အိမ္ရွင္႐ြာက လူေတြေတာင္ အိမ္တြင္းပုန္း ေနၾကပါတယ္။ အညာသူအညာသားက အေအး ေၾကာက္တယ္ေလ။ ပူခ်င္သေလာက္ပူစမ္း ပုံမွန္ အလုပ္မျပတ္ေပမဲ့ နည္းနည္းေလးေအးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္တြင္းေအာင္း ေနတတ္တာ အညာရဲ႕အထာ။

ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ နည္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ျမင့္ အညာေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဇာတ္ပြဲေတာ့ ၾကည့္ရမယ္လို႔ အားခဲထားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဖင္တၾကြၾကြ နားတစြင့္စြင့္။ ပဏာမပတ္ပ်ဳိးနဲ႔ ဆိုင္းသံေမာင္းသံေလး မ်ား ၾကားရမလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တိတ္လြန္း အားႀကီးတာနဲ႔ ထီးကေလးဆြဲၿပီး ဇာတ္႐ုံဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဇာတ္႐ုံဝမွာ လူရွင္းေနတယ္။ ႐ုံလက္မွတ္ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ လူရိပ္လူေယာင္မေတြ႔ရဘူး။ ဇာတ္႐ုံ ထဲဝင္လိုက္ေတာ့မွ ႐ုံဝမွာလူႀကီးသုံးေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ ဇာတ္ကန္ထ႐ိုက္ေတြ ထင္ပါတယ္။ ဒီည ကမွာ လားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ မၾကားဟန္ေဆာင္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခ်ီတုံ ခ်တုံေလသံနဲ႔ ကမွာပါလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရမွာပါလားဆိုၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဆိုင္းသံေလး တၿခိမ့္ၿခိမ့္ၾကားရတယ္။ ဆိုင္းသံၾကားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဇာတ္႐ုံဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဧည့္ေခၚသံ ေပးတာထင္ပါတယ္။ ခဏေလာက္တီးမႈတ္ၿပီး လူထင္ သေလာက္မလာေတာ့ အားလုံး ဆိုင္းသံတိတ္ ႏွဲသံ ပိတ္သြားတယ္။ အဲဒီညက ဇာတ္မကျဖစ္ပါဘူး။ သုံးရက္ ကျပမယ့္ဇာတ္ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ မိုးအဆက္မျပတ္ သည္းေနလို႔ ကန္ထ႐ိုက္႐ႈံးၿပီး ျပန္စရာလမ္းစရိတ္ ခက္လို႔ ေသာင္တင္ေနလိုက္ ပါေသးတယ္။

ဇာတ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဒသခံေတြမွာ ယုံၾကည္မႈေလးေတြ ရွိၾကတယ္။ မိုးဝင္းဇာတ္မွာ လူရႊင္ ေတာ္လုပ္တဲ့ မိုးဒီတို႔ ေမာ့စ္တို႔ ႐ြာမွာလာကေတာ့ "ပိုးတီပိုးေကာင္ အားလုံးႀကဳိက္တဲ့ ပိုးတီပိုးေကာင္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆိုလိုက္တာ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ၾကက္သြန္ခင္း ထဲမွာ ပိုးတီစိမ္းေကာင္ေတြ လိုက္ေကာက္လို႔ မကုန္ေအာင္ ႀကံဳလိုက္ရတယ္လို႔ အဘိုးအဘြားေတြက ေျပာ ျပတယ္။ ေဟာ.. အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္သား ဦးခ်မ္းသာငယ္ငယ္က ႐ြာမွာဇာတ္ လာကေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ၾကက္သြန္ေဈးေကာင္းလိုက္ တာ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြအားလုံး ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲတဲ့၊ အလွဴသံမစဲတဲ့။ တစ္ႏွစ္က်ျပန္ေတာ့ ဘုရားလူႀကီးမ်ား က ေဈးသက္သာေအာင္ဆိုၿပီး အေျခာက္ဇာတ္ကို ငွားသတဲ့။ အေျခာက္ဇာတ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သည္းလိုက္တဲ့မိုး၊ လုံးဝ ဇာတ္မကႏိုင္ရွာဘူးတဲ့။ ဒါေတြ ကေတာ့ ဇာတ္နဲ႔ဇာတိသားေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈေတြေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ႐ြာဘုရားပြဲ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ က်င္းပ ၿပီးေတာ့ ႐ြာကေလးကေန ခြဲခြာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အျခားေသာ လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြလည္း ကြၽန္ေတာ့္နည္းတူပါပဲ။ သားေတြသမီးေတြျပန္ေတာ့ ႐ြာအျပန္လိုက္ပို႔တဲ့ မိဘ ေတြေဆြမ်ဳိးဉာတိ ေတြကလည္း အုတ္အုတ္သဲသဲပါပဲ။ အေဝးေျပး ကားေတြလည္း အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကေတာ့ ထိုင္ခုံေတြျပည့္လြန္းလို႔ ၾကားခုံေတြပါ ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ စီးပြားျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ႐ြာအလြမ္း ဓာတ္တေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ အဘြားစကားကို သတိရရင္း ကားစီးျပန္ခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။

"ဘုရားပြဲလည္းၿပီး နင္တို႔ေတြလည္း ျပန္ေတာ့ ငါတို႔ဆီမွာ က်န္ခဲ့တာေတာ့ ဘုရားပြဲခင္းက ပလစ္စတစ္ ေတြပါပဲ ငါ့ေျမးရယ္" တဲ့။

Written by  ဉာဏ္မ်ဳိးေအာင္

The Voice Weekly