ပအိုး၀္ေဒသက ဆီဆိုင္သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ (သို႔မဟုတ္) ရင္ထဲေရာက္ဓာတ္ပံုမ်ား – ျပည့္စံုထြန္း

    ခရီးသြား အမ်ားကေတာ့ ခရီးပန္းလာမႈနဲ႔ အတူ နံနက္ စာစား၊ က်န္းမာေရးသြားေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ သတိထား မိလာတာ တစ္ခုရွိ ပါတယ္။ က်န္းမာေရး အတြက္ သံုးတဲ့ အိမ္သာေတြဟာ သန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းတာကို ေတြ႕လာ ရတာပါ။ သံုးစရာ ေရမရွိတဲ့ အိမ္သာေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

ရွမ္းျပည္နယ္ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေတာင္ တန္းေတြက အ၀ါေရာင္ ေနၾကာပန္း႐ိုင္း ေတြနဲ႔ နတ္သမီးေတြ တိမ္ေပၚမွာ ကသလို ျမင္ရသူ အေပါင္းကို ဆြဲယူ ဖမ္းစားေ နပါတယ္။ ျမဴေတြ တိမ္ေတြ စိမ္းေနတဲ့ေတာင္ ၀ါေန တဲ့ေတာင္ခါးပန္း …။ ၿပီးခဲ့ တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္မွာ သတင္း အလုပ္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥနဲ႕ ရွမ္းျပည္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့ ရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ရ တဲ့ျမင္ကြင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဒီခရီးစဥ္မွာ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အလွအပ ေတြကိုသာ မျမင္ေတြ႕ ရဘူးဆိုရင္ ၂၄ နာရီနီးပါး သြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပည့္စံုမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။

ပထမဆံုးေတာ့ ခရီးစတင္ ထြက္ခြာျဖစ္တာ ညေနေျခာက္နာရီမွာ ျဖစ္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို စတင္သြားတဲ့ ခရီးစဥ္ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီကမွ တစ္ဆင့္ ပအိုး၀္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသက ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျမျပန္႕ကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ညပိုင္းကား မီးေရာင္ထဲမွာ ေနၾကာပန္း႐ိုင္းေတြကို စတင္ျမင္ေတြ႕ လာရပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ႀကီးခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ကားမီး ေရာင္ေအာက္ မွာသာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေနၾကာပန္း႐ိုင္းေတြကို နံနက္လင္းခ်ိန္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ အေရာက္မွာ ေတာ့ လင္းေရာင္ျခည္နဲ႕အတူ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဒသခံေတြ အတြက္ မထူးဆန္းေပ မယ့္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသား အဖို႕ေတာ့ ႐ႈမဆံုးတဲ့ ျမင္ကြင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ …

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ နားကိုလည္း တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လို႔ လာခဲ့ပါၿပီ။ ကားေပၚမွာ တေရးတေမာ အနားယူေနတဲ့ ခရီးသြားေတြလည္း ႏိုးလာၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တြင္းမွာေတာ့ ကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစု ၀င္ေတြကလြဲလို႔ ခရီးသြားအားလံုးဟာ ရွမ္းဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာဆိုေနၾကတာကို ၾကားေနရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို နံနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဆိုက္ေရာက္ပါတယ္။ ေနေရာင္ မျမင္ရေသးပါ ဘူး။ ႏွင္းေတြ  ေ၀ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ ေနာက္ ခံနဲ႔ ျမဴေတြ ဆိုင္းေနတဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လမ္းမႀကီးေတြကပဲ ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ အေ၀းေျပး၀င္းက တစ္ဆင့္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္ဖို႔အတြက္ ကားေျပာင္း စီးရပါဦးမယ္။ အဲဒီ လိုေျပာင္းစီးဖို႕ အတြက္က ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို သြားတဲ့ ကားမ်ားရပ္နားရာ သစ္ေတာဂိတ္ကို နာရီ၀က္ေလာက္ ႀကိဳပို႔ကားနဲ႔ သြားခဲ့ရပါ ေသးတယ္။ သြားခဲ့တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကေတာ့ ေတာင္ပတ္လမ္းေတြက ေနပါ။ တစ္ခုပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမျပန္႔ေဒသမွာ မေတြ႕ရႏိုင္တဲ့ တစ္လမ္းသြား ေတာင္ပတ္ လမ္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းကို ေတာင္ခါးပန္းမွာ ႏွစ္ထပ္ပတ္ၿပီး ေဖာက္လုပ္ထားတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႔ သစ္ေတာဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြား အမ်ားကေတာ့ ခရီးပန္းလာမႈနဲ႔ အတူ နံနက္ စာစား၊ က်န္းမာေရးသြားေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ သတိထား မိလာတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ သံုးတဲ့ အိမ္သာေတြဟာ သန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းတာကို ေတြ႕လာ ရတာပါ။ သံုးစရာ ေရမရွိတဲ့ အိမ္သာေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါနဲ႕ အိမ္သာ အသံုးျပဳခ ေကာက္ခံေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ ေရက ကားေတြက တစ္ဆင့္ ၀ယ္ၿပီး အသံုးျပဳရတာမို႕ ဒီရက္ပိုင္း ကားအေရာက္နည္းလို႔ ေရမရွိတာပါလို႕ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေဒသက လူေတြရဲ႕ ေရအခက္အခဲကို ကိုယ္ေတြ႕ သိျမင္ရေတာ့ ေရေပါတဲ့ေနရာက လာခဲ့ သူတစ္ေယာက္ အဖို႔ ေရတန္ဖိုးကို ပိုနားလည္လာ မိပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ရွမ္းျပည္ခရီးစဥ္ဟာ ဆီဆိုင္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာ ျဖစ္ပါၿပီ။ ကားနာမည္က ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါ။ ဒီကားကို တစ္ဆက္တည္း စီးခြင့္ရဖို႕အတြက္ ခုနစ္ရက္ စာႀကိဳတင္လက္မွတ္မွာ ထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးတန္း ေတြမွာသာ ေနရာရခဲ့ပါတယ္။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ ေတာင္ႀကီး မီးပံုးပ်ံ ပြဲကို လာေရာက္သူေတြ သူတို႔ေဒသကို ျပန္ၾကတဲ့အတြက္ ကားလက္မွတ္ ရဖို႔ခက္ ေၾကာင္းသိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ႀကီး ကို ေရာက္ရွိခ်ိန္ဟာ မီးပံုးပ်ံပြဲၿပီးခါစ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ နံနက္ ကိုးနာရီသာသာ အခ်ိန္မွာ ေတာင္ႀကီးမွ ဆီဆိုင္သို႔ ၅၉ မိုင္ခန္႔ခရီးကို စတင္ထြက္ခြာျဖစ္ပါတယ္။ ကားက ပံုမွန္ ရန္ကုန္မွ အေ၀းေျပးသြားကားေတြလို Express ကားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လိုင္းကား ေတြလိုပဲ အရပ္ရွည္ သူတစ္ေယာက္ ေျခေထာက္ခ်လို႔ မရေအာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္စီးရတဲ့ ဘတ္စ္ကားမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

ဆီဆိုင္ကို မေရာက္ခင္မွာေတာ့ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ ေတာင္ေတြကို ျမင္ေနရေပမယ့္လည္း စိုက္ပ်ိဳးလို႔  ျဖစ္ထြန္းႏိုင္တဲ့ ေျမျပန္႔ေတြ မ်ားမ်ားလာတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ စပါးခင္းေတြ ေျပာင္းခင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ အညာေဒသမွာ ေပါတဲ့ ႏြားေတြကိုလည္း အဲဒီေဒသမွာ စေတြ႕လာရပါတယ္။

ေနၾကာပန္း႐ိုင္းေတြ၊ စပါးကြင္း၀ါ၀ါေတြ၊ ေျပာင္းခင္းေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္း တစ္ခုလံုးဟာ ၀င္း၀ါၿပီး ေရႊေရာင္ ေတာက္ေနသလိုပါပဲ။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ ကားျပတင္းေပါက္ေဘး ထိုင္ခြင့္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈခင္းေတြ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ။

ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္အတြင္းကို ျဖတ္သန္း သြားလာခဲ့စဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ထူး ထူးျခားျခား သတိထားမိတာက ေအာက္ ျပည္က ပံုစံနဲ႔မတူတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုေတြပါပဲ။ ေအာက္ျပည္မွာက ေလးေထာင့္စတုဂံပံု ထားေပမယ့္ အဲဒီေဒသေတြမွာေတာ့ အ၀ိုင္းပံု (ေစတီပံုနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္) ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

သြားရတဲ့ ခရီးက ေတာင္္ႀကီးကေန ဆီဆိုင္ကို ၅၉ မိုင္သာ ေ၀းတယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းခရီးက ေက်ာက္ၾကမ္း လမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ခုနစ္နာရီၾကာေအာင္ ခရီးသြားခဲ့ ရပါတယ္။ ကားသမားေတြကလည္း လမ္း ရွိသမွ် ခရီးသည္အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံး တင္ေနေတာ့ ပထမေတာ့ အလယ္ခံုေတြ ေနာက္ မတ္တတ္နဲ႔ က်ဥ္းက်ဥ္း က်ဳတ္က်ဳတ္နဲ႔ သြားရေတာ့ ရန္ကုန္ ေတာင္ႀကီး ခရီးထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးခရီးပမ္းလွပါတယ္။

ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္တြင္း အ၀င္မွာေတာ့ ဘန္းယဥ္ေစ်းမွာ လူေတြစည္ကား ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚပါ ေဒသခံ ခရီးသည္တစ္ဦး ကေတာ့ အခုလိုေျပာျပပါတယ္။ ““အခုကေစ်းေန႔ေလ၊ ဒီမွာက ငါးရက္တစ္ခါ ေစ်းေန႔၊ ေနရာေျပာင္းၿပီး လုပ္ၾကတယ္”” လို႔ ေျပာျပခဲ့တာပါ။

ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ခဲ့ရတာ တစ္ခုကေတာ့ ကားလမ္း ေဘးေတာက္္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ေတြပါပဲ။ အားလံုးဟာ အုတ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္းကလည္း က်ယ္၀န္းလွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကစားဖို႔အတြက္ ေနရာလြတ္ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းကထြက္ရင္ လမ္းေပၚေရာက္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ကြာျခားလြန္း လွပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီကားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာပဲ သတိထားမိတာ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေနအိမ္ေတြဟာလည္း အုတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေဆာက္လုပ္တာျဖစ္ၿပီး အိမ္၀င္းၿခံစည္း႐ိုးေတြကိုလည္း အုတ္နဲ႔ပဲ ေဆာက္လုပ္ထားတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရာေတြ ဆိုရင္ အိမ္ေတာင္ မေဆာက္လုပ္ရေသး ဘဲ ၿခံစည္း႐ိုး ခတ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီေဒသမွာ ထြက္တဲ့ေက်ာက္ကို အမႈန္႔ေခ်ၿပီး ထံုး ဘိလပ္ေျမတို႔နဲ႕ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ေဆာက္လုပ္ၾကေၾကာင္း သိရပါတယ္။ သစ္ရွားပါး လို႔လားေတာ့ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ေျမသား အုတ္ထက္ေတာ့ ခိုင္မာေတာင့္တင္းတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အနားမယူ ျဖစ္ေသးဘဲ ၿမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ခဲ့ရာမွာေတာ့ ပထမဆံုး ၿမိဳ႕အ၀င္မွာ အစိုးရ႐ံုးေတြ အစီအရီေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးၿမိဳ႕မေစ်း၊ တကယ္က ငါးရက္တစ္ႀကိမ္ေစ်းမွသာ လူစည္ကားတာ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ ခ်ိန္မွာေတာ့ သာမန္၀ယ္ ယူသူေတာင္ နည္းပါးလွပါတယ္။

ၿမိဳ႕ကို လွည့္ေလ့လာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အနားယူၿပီးတာနဲ႔ ညေနေစာင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ေအာက္ျပည္က လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ေအးလြန္းလွတယ္လို႔ ေျပာမိေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္ရွင္ က ဒီရက္ပိုင္း မိုးရြာေနလို႔ သိပ္မေအးတာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ သိပ္ေအးလြန္းရင္ အျပင္ကို ထြက္ေလ့လာ ျဖစ္မယ္ေတာင္ မထင္မိပါ။

ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္းမွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို အေဖာ္ေတြနဲ႔အတူ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုဖက္တီး (အမည္လႊဲ)ဆိုသူနဲ႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မွာေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ ၀ါးဆစ္ဘူးတစ္ ေခ်ာင္းနဲ႔ပါ။ အမွန္ေတာ့ ေဆး႐ွဴရာမွာ သံုးတဲ့ ေျပာင္းပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ပဲ သံုးတာပါတဲ့။ ေဆးေျခာက္ကေတာ့ သူတို႔ေဒသမွာ ေပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

သူေျပာတာကေတာ့ ေဆးေျခာက္ကို အဖမ္းအဆီးနည္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ အႀကီးအက်ယ္ သယ္ယူေရာင္း၀ယ္ တာေတြကိုေတာ့ အဓိက ဖမ္းဆီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘိန္းဆီနဲ႔ ေဆးျပားေတြလည္း သူတို႔ ေဒသမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာျပပါေသးတယ္။

ညဥ့္နည္းနည္းနက္လာေတာ့ ေအးလာပါၿပီး ဒါနဲ႔ပဲ တည္းခိုတဲ့ အိမ္ဆီကို ျပန္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။

အိမ္ရွင္ေတြရဲ႕ သေဘာေကာင္းမႈေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မိသားစုနဲ႔ အတူတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဟိုပံုးမွာ ရွိတဲ့ ထမ္းစမ္းဂူနဲ႔ အင္းေလးေဒသကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဟိုပံုးၿမိဳ႕အသြားခရီးစဥ္ ကေတာ့ ျမင္ဖူးခဲ့ၿပီမို႔ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ ေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား လမ္းမွာ ေတြ႕ရတာကေတာ့ ႏြားလွည္းေတြပါပဲ။ အဲဒီေဒသမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရ းအတြက္ ႏြားကို အသံုးျပဳေနရဆဲ ပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထမ္းစမ္း လိုဏ္ဂူေတာ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္စက္ ပန္းဆြဲေတြနဲ႔ သဘာ၀ ေက်ာက္လိုဏ္ဂူထဲမွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ေတြကို အစီအရီ ဖူးေျမာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶေျခ ေတာ္ရာပါဒ ေစတီေတာ္ တစ္ခုလည္းရွိ ေနၿပီး လွဲလ်က္မဟုတ္ဘဲ ေဒါင္လိုက္အေန အထားနဲ႔ စိုက္ထူထားတာကိုလည္း ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဂူထဲမွာေတာ့ ေရအသြင္သြင္ စီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အလင္းေရာင္ အားနည္းလို႔ ဂူတစ္ခုလံုးကို ႏွံ႔ႏ႔ွံစပ္ စပ္မေလ့လာခဲ့ရပါ။ ေဒသခံတစ္ဦးကေတာ့ ဒီလိုဏ္ဂူဟာ အရွည္ႀကီး၊ လူမေရာက္ေသး တဲ့ေနရာေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ အင္းေလးေဒသကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစု ေညာင္ေရႊ ေရာက္သြားေတာ့ ညေနေလးနာရီေက်ာ္ ေနပါၿပီ။ အလည္လိုက္ၾကတဲ့ လူေတြမ်ား ေနေတာ့ စက္ေလွ ႏွစ္စီးငွားၿပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးကို ဘုရားဖူးသြား က်ပါတယ္။ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားကို တံခါးပိတ္ခါနီး ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လြဲရင္ ဘုရားရင္ ျပင္ေပၚမွာ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ကတိုက္က႐ိုက္ပဲ ဘုရားဖူးၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါ တယ္။

ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အားလံုး ခရီးပန္းၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနပါၿပီ။ စကားေတာင္ဟဟ မေျပာႏိုင္ ၾကေတာ့ဘဲ တန္းစီၿပီး အိပ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

အခုေရးသားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကသာ ကင္မရာ တစ္လံုးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြထဲက တခ်ိဳ႕ပါပဲ။

ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ပအိုး၀္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသထဲမွ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာရေတာ့ပါမယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ လွတဲ့ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လြမ္း ဆြတ္ေနရဦးေတာ့မယ္။ အလြမ္းဆံုးလို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းလွတဲ့ ေဒသခံေတြကိုပါပဲ။ အခြင့္သာႀကံဳမယ္ဆို ရင္ေနာက္တစ္ေခါက္… ၿပီးေတာ့ ေနာက္ တစ္ေခါက္ … ေနာက္တစ္ေခါက္ … ထပ္ေရာက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

Myanmartandawsint Newspaper