ပခံုးႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေလးေသာ္လည္း ဘဝသည္ပ်စ္ခ်၍မရ

”ေဘးဖယ္၊ ေဘးဖယ္”ဟူသည့္ အသံႏွင့္ အတူ ထုိေနရာ၌ လူတစ္စု ေျခသံခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ဒုန္းစိုင္းသြားေနၾကသည္။ နက္ျပာေရာင္တီရွပ္ လက္ရွည္ႏွ င့္ ေဘာင္း ဘီရွည္ မ်ားကို ညီတူဝတ္ဆင္ ထားသည့္ ထုိသူမ်ားတြင္ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္တင္းသူ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တုိ႔သည္ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ မမွ်သည့္ အထုပ္ အပိုးႀကီး မ်ားကို ထမ္းပိုးရင္း အေျပးအလႊားသြားလာေနသည္။

ေနရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေမာ္တင္ဆိပ္ကမ္း၊ တူညီဝတ္စံုဝတ္ ဆင္ထားေသာ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဆိပ္ကမ္း သို႔လာေရာက္ကပ္ေသာ သေဘၤာ၊ စက္ေလွမ်ားေပၚ သို႔ ကုန္ပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို အတင္းအခ်ျပဳလုပ္ ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ထုိသူမ်ားထဲ၌ အသက္ ၂ဝ ခန္႔ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္လူႀကီးပိုင္းမ်ား ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရသည္။ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးအတြင္းရွိ ေမွာ္ဘီ၊ ေထာက္ၾကန္႔အစရွိသည့္ၿမိဳ႕နယ္မ်ား၌ စိုက္ပ်ဳိးသည့္ ေဂၚဖီထုပ္မ်ား ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ ေဂၚဖီထုပ္ ၃ဝ ခန္႔ ထည့္ သြင္းထားသည့္ ဆာလာအိတ္မ်ားကို ထမ္းပိုး၍ ဧရာဝတီတုိင္းသို႔သြားေရာက္သည့္သေဘၤာ ေပၚသို႔ တင္ေဆာင္ၿပီး ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္းသို႔ သြားမည့္ စက္ေလွ မ်ားေပၚသို႔လည္း သံပီပါမ်ားကို တြန္းတင္ေနၾကသည္။

ေလးပင္ေသာကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ထမ္းပိုးေနရ ေသာ္လည္း ၎တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားကမူ အၿပံဳးမပ်က္၊ အုပ္စုလုိက္ စေနာက္၍ပင္ ကုန္ကားေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ား သတ္မွတ္ရာ သေဘၤာ၊ စက္ေလွေပၚသို႔ အျမန္ဆံုးေရာက္ရွိေရးကို ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ေဆာင္ ေနၾကသည္။ ေမာ္တင္ဆိပ္ကမ္း၌ ကြန္ကရစ္လမ္းမွ ေရ ျပင္က်ယ္ဆီသို႔ တံတားေလး ငါးစင္းအၿပိဳင္ထုိးထား သည္။ သြပ္မုိးျဖင့္ တံတားမ်ားရွိသကဲ့သို႔ အမုိးမ ပါရွိသည့္တံတားမ်ားလည္းရွိရာ ရာသီဥတုဒဏ္ကို ၎တို႔အျပည့္အဝခံစားရမည္မွာ မလြဲ။

မုိးရာသီျဖစ္သျဖင့္ ေနသာေနရာမွ ႐ုတ္တ ရက္ မုိးကရြာခ်လိုက္ရာ ျမစ္ကိုျဖတ္စဥ္တုိက္ေသာ ေလႏွင့္အတူ မုိးစက္မုိးေပါက္မ်ားက တံတား၏ ေနရာအႏွံ႔စိုရႊဲသြားသည္။ အေျပးအလႊားသြားလာ ေနေသာ ထုိလုပ္သားမ်ားက်ဲသြားၿပီး ငွက္ေလးမ်ား နားေနသလုိပင္တံတား၏အမိုးႏွင့္နီးကပ္ေနသည့္ အျမင့္ဆံုးတန္း(ထုပ္တန္း)ေပၚ၌ အစီအရီ ထုိင္၍ မိုးခိုေနၾကၿပီ။ သူ႔ အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္က အကိုက္။ မုိးေရစက္မ်ားကိုသုတ္ရင္း ထုပ္တန္းေပၚမွ ဆင္းလာသူက”ေနပူမုိးရြာဒီ လုိပဲ။ ေတာ္႐ံံုေနမေ ကာင္း ျဖစ္ တာ၊ ကိုက္ခဲတာေလာက္ကေတာ့ ေဆးတစ္လံုး ေသာက္ၿပီးအလုပ္လာဆင္းရတာပဲ” ဟုေျပာသည္။

၎သည္အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္မွ စတင္၍ ယင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လက္ရွိတြင္ ၅၂ ႏွစ္သို႔ေရာက္ရွိၿပီျဖစ္ကာ အသက္ ၆ဝ ျပည့္ပါ ကလုပ္ငန္းခြင္ မွႏုတ္ထြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ၎တုိ႔အေနျဖင့္ အျခားအစိုးရ ဝန္ထမ္းမ်ား ကဲ့သို႔ ပင္စင္အက်ဳိးခံစားခြင့္မရွိ။ ေန႔စဥ္ရရွိသည့္ လုပ္အားခမွ လူမႈဖူလံုေရး ေၾကး ၂ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ က႐ုဏာေၾကး ၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ဖယ္ထားခံရၿပီး နာမက်န္းျဖစ္ပါက လူမႈဖူလံုေရး ထည့္သြင္းေငြျဖင့္ လူမႈဖူလံုေရးေဆးခန္းမ်ား၌ ကုသ မႈခံယူႏုိင္ျခင္းႏွင့္ အလုပ္ထြက္ပါက က႐ု ဏာေၾကး ထည့္သြင္းထားေငြကို ျပန္လည္ထုတ္ႏုိင္ျခင္းစသည့္ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ငါးၾကင္းေၾကာ္သည့္ အက်ဳိးအျမတ္ ရလဒ္သာ ၎တု႔ိအတြက္ရွိသည္ဟု လုပ္သားမ်ား က ေျပာသည္။

”က႐ုဏာေၾကး ခံစားခြင့္ကလည္းဗ်ာ လုပ္ သက္ ၅ ႏွစ္မွရတာပါ။ လုပ္သက္နည္းတဲ့သူဆိုမေပး ဘူး။ ၅ ႏွစ္ဆုိ တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ပဲရတာ။ ဒါက ထြက္ေတာ့ တစ္ခါ ပဲေပးတယ္”ဟု လုပ္သက္ ၅ႏွစ္ျပည့္လုနီး ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားတစ္ဦး က ၎တုိ႔ခံစားခ်က္ကိုေျပာရင္းထုိအခ်က္မွာ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ရင္ဖြင့္သည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးမႈႏွင့္ ပညာ အရည္အခ်င္းနည္းပါးမႈတု႔ိေၾကာင့္ ရရာအလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနရသည့္အေပၚ ၎တို႔အေနျဖင့္ ေစာ ဒကတက္ရဲသည့္ အေျခအေနမရွိ။ ၎တို ႔မွာ အစိုးရဌာနတစ္ခုျဖစ္သည့္ အလုပ္သမား၊ အလုပ္ အကိုင္ႏွင့္ လူမႈဖူလံုေရးဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ မွ အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အျခားအစိုးရ ဝန္ ထမ္းမ်ား ကဲ့သို႔ ပင္စင္ခံစားခြင့္ႏွင့္ အစိုးရမွ ေျမ ကြက္ခ်ထားေပးလာရန္မွာ သူတို႔၏ အေတာင့္တ ဆံုးအိပ္မက္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။

ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး ကုန္တင္ကုန္ခ်အ လုပ္သမားဥပေဒကို ယခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂ဝ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ ဆ႒မပံုမွန္ အစည္းအေ ဝးတြင္အတည္ျပဳလုိက္သည္။ အတည္ျပဳလုိက္ေသာ ဥပေဒတြင္ ထိုလုပ္သားမ်ား ၏ အိပ္မက္ အသက္ဝင္မႈ မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ဥပေဒၾကမ္းေရးဆြဲမႈတြင္ တိုင္းေကာ္ မတီဖြဲ႕ စည္းရာ၌ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္မႈမရွိခဲ့ဘဲ ဥပေဒအတည္ျပဳခ်ိန္၌ ဥပေဒၾကမ္း စိစစ္ေရးေကာ္မတီ၏ ေထာက္ျပမႈျဖင့္ ေရြးေကာက္ ခံအလုပ္သမား ကိုယ္ စားလွယ္ ၃ ဦးအဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ရန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

အတည္ျပဳလုိက္ေသာ ကုန္တင္ ကုန္ခ်ဥပေဒ ၌ အခန္း ၁၃ ခန္းႏွင့္ ပုဒ္မ ၃၈ ခုပါဝင္သည္။ အခန္း ၄၊ ပုဒ္မ ၇ ၊ အပိုဒ္ခြဲ (င) တြင္ လုပ္သားမ်ား အား ေဒသႏၲ ရကုန္ေ စ်းႏႈန္းႏွင့္အညီ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြရွိမည့္ လုပ္ခႏႈန္းထားမ်ားေပးေဆာင္ရန္ အခ်က္ပါဝင္သည္။ သို႔ေသာ္ယင္းကို ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ား ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ သာညႇိႏႈိ င္းေဆာင္ ရြက္၍ အတည္ျပဳရမည္ဟု ဥပေဒ၌ ထပ္ပိုး၍သတ္ မွတ္ထားသည္။ ေခတ္ကာလႏွင့္အညီ ေျပာင္းလဲ လာေသာ ေငြေၾကးစနစ္အေပၚ လံုေလာက္ သည့္ လုပ္ အားခမျဖစ္မေန ေပးေဆာင္ရန္ဟု ဥပေဒ၌ အတိအလင္း ထည့္သြင္းထားမႈ မရွိေပ။ ေမာ္တင္ဆိပ္ကမ္း၌ပင္ ဧရာဝတီတုိင္းေဒသႀကီးျမစ္ဝကြၽန္းေပၚသို႔သြားေသာ သေဘၤာ မ်ားႏွင့္ ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္းသို႔သြားေသာ ကမ္း႐ိုးတန္းသြား စက္ေလွမ်ားေပၚသို႔ ကုန္တင္ကုန္ခ်ျပဳလုပ္၍ရေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားအတြက္ ရရွိေသာ တန္ဆာခမွာ မတူညီ။

ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚပုိ႔မည့္ အရက္ဖာအႀကီးအတြက္ တန္ဆာခ ၁၇ဝ က်ပ္ရရွိေသာ္လည္း ကမ္း႐ိုးတန္း သုိ႔သြားမည့္ စက္ေလွမ်ားေပၚသို႔ တင္ေဆာင္ခမွာ ေငြက်ပ္ ၇ဝခန္႔ သာရ ရွိသျဖင့္ ေစ်းႏႈန္း ညီတူ သတ္မွတ္ေပးေရးကို ကမ္း႐ိုးတန္းသြား စက္ေလွ မ်ား၌ ကုန္တင္ကုန္ခ်ျပဳလုပ္ေနသည့္ လုပ္သားမ်ား ကအေရးဆုိထားသည္ဟု ၾကားသိရ သည္။ သို႔ေသာ္ ညီတူခံစားခြင့္ကိုယေန႔အထိမရရွိေသးေပ။

ယင္းျဖစ္ရပ္ကို ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္(၂)မွ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေနမ်ဳိးေအာင္က အစိုးရအေနျဖင့္ လုပ္သားမ်ားအတြက္ တန္းတူဝန္ေဆာင္ခ သတ္ မွတ္ေပးႏုိင္ေရး ရွိမရွိကုိ (ၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာ၌ က်င္းပခဲ့သည့္ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး)တြင္ ေမးျမန္းခဲ့ရာ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ တြင္ သတ္မွတ္ထားေသာႏႈန္းထားထက္ ၂ဝ ရာ ခိုင္ႏႈန္းထပ္မံ တုိးျမႇင့္ထားၿပီး ႏွစ္စဥ္တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ တန္ဆာခမ်ားတုိးျမႇင့္ သတ္မွတ္သြားရန္ စိုက္ပ်ဳိးေရးႏွ င့္ ေမြးျမဴေရးဝန္ႀကီး ဦးစိုးမင္းက ကတိျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ဝန္ႀကီး၏အဆုိအရ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ႏွင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းသြားေရယာဥ္မ်ားေပၚသို႔ တင္ ေဆာင္ရေသာ ကုန္ပစၥည္း မ်ားအတြက္ ဝန္ေဆာင္ခ ညီတူသတ္မွတ္ႏုိင္ေရးမွာ အေကာင္အထည္ေပၚ လာႏုိင္သည့္ အေျခအေနမရွိေသးေပ။

ကမ္း႐ိုးတန္းသြား စက္ေလွမ်ားမွာ ကုန္တန္ ခ်ိန္အမ်ားအျပားကို ကုန္သည္အနည္းငယ္မွ တင္ ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဧရာဝတီတုိင္းသြား သေဘၤာမ်ား ၌ ကုန္တန္ခ်ိန္ အနည္း ငယ္သာပါဝင္ေသာ္လည္း ကုန္သည္ဦးေရအမ်ားအျပားမွ တင္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ တန္ဆာခေစ်းႏႈန္းကို ညီတူထားရွိေရး ညႇိ ႏႈိင္း၍မရႏိုင္ဟု ဝန္ႀကီးက ဆို သည္ ။ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးအတြင္း လုပ္သား ၃၄ဝဝ ေက်ာ္ရွိသည့္ ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမား မ်ားသည္ လခစားဝန္ထမ္းမ်ားမဟုတ္၊ ေန႔စားလုပ္ သားမ်ားျဖစ္ၿပီး ကုန္တင္ ကားမ်ားအက်နည္း သည့္ရက္မ်ား၌ လက္ဗလာျဖင့္သာ အိမ္ျပန္ၾကရ သူမ်ားျဖစ္သည္။”ကြၽန္ေတာ္တို႔က လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ ကုန္ တင္ကုန္ခ်ဌာနခြဲ ၂ေလ၊ လုပ္သားက ၂ဝဝေလာက္ ရွိတယ္။ ၁၆ေယာက္ကို တစ္ဂိုဏ္းဖြဲ႕ထားေတာ့ ၁ဝဂုိဏ္းေလာက္ရွိတယ္”ဟု ဦးထြန္းလင္း (အမည္ လႊဲ)က ေျပာသည္။

ေမာ္တင္ဆိပ္ကမ္းသို႔ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ ေသာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ားမွာ ၿမိဳ႕ စြန္မ်ားမွ လာေရာက္မႈမ်ားၿပီး နံနက္ ၈ နာရီအ ေရာက္ေကာ္မတီ႐ံုးသို႔ လာရ သည္။ ႐ံုးသို႔ ေရာက္ ရွိပါက အလုပ္ခန္႔အပ္စဥ္က ဝန္ထမ္းမ်ားအားေပး ထားသည့္ နံပါတ္ျပားမ်ားကိုထပ္၍ မဲစနစ္ျဖင့္ အုပ္စု(ဂုိဏ္း) ခြဲေရးစတင္သည္။ ကံေကာင္းပါက နံ ပါတ္စဥ္ေစာသည့္ အသုတ္ထဲသို႔ပါၿပီး ကံေခ သည့္ေန႔မ်ားတြင္ ေနာက္ဆံုး နံပါတ္မ်ားရရွိသည္ ဟု ဦးထြန္းလင္းက ဆိုသည္။

ေနာက္ဆံုးနံပါတ္က်ေရာက္ၿပီး ကုန္ကားအ က်နည္းပါက ကုန္ထမ္းရန္ အေျခအေနမေပးေတာ့ ဘဲ ေရွ႕ဂိုဏ္းမ်ားျဖင့္လုပ္ ငန္းျပတ္သြား သျဖင့္ ေရ ေသာက္ ၍ ျပန္ရ သည့္ေန႔ရက္မ်ားကလည္း ၎၏လုပ္သက္ႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း ရက္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဟု ေျပာျပသည္။

”အသြားအျပန္ ကားခကုန္႐ံုေပါ့။ ဒီအလုပ္ ၾကမ္းကို အာဟာရမရွိရင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြဆီက ၅ဝဝ ေလာက္ေခ်းငွား ၿပီး ထမင္းစားရတဲ့ အခါ လည္းရွိတယ္။ ပညာမ တတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအလုပ္ကိုပဲ ေရရွည္လုပ္ လာတာ။ သားသမီးေလးေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းစရိတ္ကို အဓိကရွာရေတာ့ ဝမ္းေရး ကို ေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ေျပာရရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းတစ္ လွည့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တစ္လွည့္နဲ႔ ေျဖရွင္းလာ တာ”ဟုဦးထြန္းလင္းက ရင္ဖြင့္သည္။ ၎စတင္လုပ္ ကိုင္ခဲ့ သည့္ ၁၉၉ဝေက်ာ္ခုႏွစ္ မ်ားကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ယခုထက္ေတာ့ အတန္အ သင့္ေျပလည္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ တစ္ေန႔ ၂၅ဝဝ၊ ၃ဝဝဝျဖင့္ မိသားစုစား ဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္း၍ ရ သည္။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ တန္ဆာခခြဲေဝရာတြင္ ေဘာတုိင္မွဴး (လုပ္သားမ်ားအား ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲ ေပးသူ) သို႔ ေပးေဆာင္ရ သည့္ေဝစုမွာလည္း ယခု ထက္နည္း သည္ဟု ၎က ေျပာျပသည္။

”အလုပ္သမားမွဴးျဖစ္သြားရင္ေတာ့ လုပ္ သားတစ္ဦး (၅ဝဝဝ)ဆိုရင္ အလုပ္သမားမွဴးက ၃ဝဝဝဝ ေလာက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္သမားမွဴး ေတြက ေခၚဖို႔မရွိပါဘူး။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ ေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း ေတြပဲရခဲ့တာပါ။ သာမန္လူကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပဲ အစြမ္းထက္ေနေန မွဴးျဖစ္မလာပါဘူး”ဟု လုပ္ သက္ၾကာျမင့္ေသာ္လည္းဒံုရင္းဘဝမွ တက္မလာ သည့္၎၏အျဖစ္ကို ေျပာျပသည္။ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ငန္းအတြက္ အသက္ အရြယ္မေရြးလုပ္ငန္း လုပ္ကို င္ခြင့္ ရွိၿပီး အသက္ ၂ဝေက်ာ္မွ ၆ဝခန္႔ အထိလုပ္သားမ်ား လုပ္ကိုင္မႈရွိ ေၾကာင္း၊ လုပ္သားေခၚယူမႈမွာ ရွားပါးၿပီး ႏွစ္အ တန္ၾကာမွသာ တစ္ႀကိမ္ ေခၚ ယူေလ့ရွိသည္ ဟု လုပ္ သားမ်ားထံမွ သိရသည္။

”လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လ၊ႏွစ္လေလာက္ကပဲ လူ ၅ဝ ေလာက္ေခၚတယ္။ မေခၚတာ ၄၊ ၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ထြက္တဲ့လူေတြမ်ားသြားလို႔ေခၚတာ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ဒီအလုပ္ မွာ ႏွစ္ရွည္ လုပ္တဲ့ သူေတြ မ်ားပါတယ္” ဟု လုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ရွိ ကုန္တင္ ကုန္ ခ် အလုပ္သမား ဦးစိန္ေသာင္း (အမည္လႊဲ) က ေျပာ သည္။ ၎သည္ အဆုိပါလုပ္ငန္းတြင္ လုပ္သက္ႏု လုပ္သား တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ကနဦးအသက္ ေမြးလုပ္ငန္းမွာ နာရီျပင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး အိမ္ခန္းငွား ကာ ဆုိင္ဖြင့္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ အိမ္ခန္းငွား ခမ်ား ေစ်း တက္လာ သျဖင့္ အလီလီေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရၿပီး ¤င္း၏ ဆုိင္ပါ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ကာ အ ထမ္းသမားဘဝသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

”အခုေတာ့ ေလးလေလာက္ရွိၿပီ။ အိမ္ငွားခ ပူစရာမလုိေတာ့ဘူး”ဟု ေျပာေသာ သူ၏မ်က္ႏွာ တြင္ စိတ္အေမာေျပသြားသည့္ဟန္ကို ေတြ႕လုိက္ရ သည္။အိမ္ငွားခမပူ ပင္ ရေတာ့သည္မွာ ၎တို႔၏ အလုပ္မွရရွိသည့္အခြင့္အေရးမဟုတ္။ သန္လ်င္ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ သဘာဝ တရားရိပ္သာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ဦးဥတၱမ က ေန ထိုင္စရာအ ခက္အခဲရွိသူမ်ား ၎ေက်ာင္း၌ ၁၅ ရက္တရား လာထုိင္ပါက ၁၅ ေပပတ္လည္ ေျမကြက္တစ္ကြက္ ေပးသည္ဟု ၾကားသိရသည့္အေပၚ ၎က ႀကိဳး စားအား ထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ျဖစ္သည္။

”အဲဒီတုန္းက (သတင္းၾကားတုန္းက) လႈိင္ သာယာမွာငွားေနတာ။ လႈိင္သာယာကေန မနက္ ၅ နာရီေလာက္ သန္လ်င္ကိုသြား ဟိုေရာက္ရင္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ တရား ထုိင္၊ ၿပီးရင္ လမ္းမေတာ္ အလုပ္လာဆင္း၊ ၁၅ ရက္ေနေတာ့ ဦးဇင္းက တကယ္ေျမကြက္ေပးတယ္။ ေရာင္းစား/ေပါင္စား လုိ႔ေတာ့မရဘူး။ စည္းကမ္းသတ္ မွတ္ထား တယ္။ ရ ရခ်င္းမေဆာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဝါးခင္းဓနိမိုး ကိုေတာင္ တစ္သိန္းခြဲႏွစ္သိန္းေလာက္ကုန္ခဲ့တာ”ဟု ၎၏ အျဖစ္ကို ေျပာသည္။ ၎ေနထုိင္ရာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ ၁၈ ကုန္း အနီး သဘာဝတရားရိပ္သာ ေစတနာရြာတြင္ ၎ႏွင့္ဘဝတူ အိမ္ေထာင္စုတစ္ေထာင္ခန္႔ရွိေနၿပီျဖစ္ကာ ဆရာေတာ္၏ ေစတနာျဖင့္ ၎တို႔ ဘဝတြင္အပူ အပင္ မ်ားတစ္ဝက္ခန္႔ ၿငိမ္းေအးသြား ၿပီဟု ၎ကေျပာသည္။

”ဆရာေတာ္ကေတာ့ မေသမခ်င္း ေနလုိ႔ရ တယ္ေျပာထားတယ္။ မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္ တရားထုိင္႐ံုနဲ႔ တစ္မိသားစုလံုးေနလို႔ရတယ္”လုိ႔ ၎က ဆက္လက္ေျပာ သည္။ ေလာကီႏွင့္ေဝးရာ ခရီးဆက္ေနၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ ပုထုဇဥ္လူသားတုိ႔၏ ေနထုိင္ေရးအ ခက္အခဲကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ မႈ ေပးေန ရ ျခင္း သည္ ျပည္ သူဗ ဟိုျပဳစနစ္ျဖင့္ ေရွ႕ဆက္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာ အစိုးရ၏ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ မ်က္ကြယ္ျပဳမႈကို မီးေမာင္းထုိးျပေနသကဲ့သို႔ရွိရာ လူထုအနာ ဂတ္ဘာလဲ … ဘယ္ လဲဟု ေမးရန္မွ တစ္ပါး …။

ေဝမာထြန္း - Popular Myanmar News Journal