လင္မယားကြဲႏိုင္သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက မိုဘိုင္းဖုန္းစနစ္

ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ဟန္းဖုန္းလို႔ေခၚၾကသည့္ မိုဘိုင္းတယ္လီဖုန္းေတြေပၚလာသည့္အခါ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္သံုးႏိုင္ သူေတြ ဂုဏ္တက္ၾကသည္။ ရင္ေကာ့ၾကသည္။ လူပံုအလယ္မွာ ဟန္းဖုန္းေျပာရတာ အရမ္းဂုဏ္တက္သည္။ အရသာရိွသည္။ လူသူမျမင္ကြယ္ရာ အိမ္ထဲမွာဟန္းဖုန္းမေျပာဘဲ လမ္းေပၚတက္ၿပီး စကားေျပာျပသည္။ ဟန္းဖုန္းကုိင္ႏိုင္တာ၊ သံုးႏိုင္တာကို ပတ္၀န္းက်င္ကျမင္ၿပီး အထင္ႀကီးခံခ်င္လို႔ လူျမင္ကြင္းကိုထြက္ၿပီး ဟန္းဖုန္းေျပာသည္။ ရယ္စရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။

ေခတ္မီတိုးတက္သည့္ႏိုင္ငံေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ အိမ္ေဖာ္၊ ဆိုက္ကားသမား၊ ဂ်ပိုး၊ သူခိုးက အစသံုးႏိုင္သည့္ ဟန္းဖုန္းကို ဒီႏိုင္ငံမွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြႏွင့္ ခ႐ိုနီသူေဌးေတြသာကိုင္ခြင့္ရိွေသာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာျဖစ္ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ကိုင္ကြယ္အသံုးျပဳႏိုင္သူေတြ ဘ၀ျမင့္ၾကသည္။ ႂကြား ၾကသည္။ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ စာေရးဆရာမ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔မွာ ဟန္းဖုန္းရိွေၾကာင္းကို အမ်ားျပည္သူႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြသိေအာင္ မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္ေတြက အခန္းဆက္ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖတ္လိုက္ရသည္။

ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ဟန္းဖုန္းကိုင္ခ်င္လွ်င္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ပါဆုိလို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတင္ပါ။ မကိုင္ခ်င္လုိ႔ မတင္ပါ။ စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံမွာေတာင္ စတိုးဆိုင္မွာ အလြတ္၀ယ္လိုု႔ရသည့္ ဟန္းဖုန္းကိုျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေလွ်ာက္လြာတင္ရမည္ဆိုသည့္ အတြက္မတင္လိုပါ။ စင္ကာပူမွာ မိုဘိုင္းဖုန္း ကုမၸဏီက ဆင္းကဒ္၀ယ္လွ်င္ တယ္လီဖုန္း (ဟန္းဆက္) အခမဲ့ေပးသည္။ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ဟန္းဖုန္းသည္ အထက္တန္းလႊာ လူတန္းစားအတြက္သာ သီးသန္႔ပစၥည္းဆိုသည့္အတြက္ မေက်နပ္လို႔ မကိုင္ခ်င္ပါ။ ဆင္းရဲသားအေျခခံ လူတန္းစား အတြက္ မခံခ်င္လုိ႔ မကိုင္ခ်င္ပါ။ ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္တာဟာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္လုိ႔ ထင္သည့္အတြက္ ေလွ်ာက္လႊာ မတင္ဘဲ ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္နာမည္ကိုသံုးၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကသည္။ ရိွစု မ့ဲစု ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေဖာ္ျပၿပီးေလွ်ာက္ၾကတယ္။ စစ္သားလူထြက္၊ သေဘၤာသားေဟာင္း၊ စာေရးဆရာဆိုတာေတြေဖာ္ျပသည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုုမွာသာမက၊ တစ္ေဆြလံုး၊ တစ္မ်ဳိးလံုးမွာပင္ အဲဒီေလာက္ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပႏို္င္တာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာရိွသည္။ က်န္တာေတြက ပ်ံက်လုပ္သား၊ လယ္သမား၊ေရလုပ္သားေတြ ျဖစ္သည္။ ဟန္းဖုန္းႏွင့္ မုိင္ေပါင္းကုေဋေလာက္ေ၀းသည့္ လူတန္းစားေတြ ျဖစ္သည္။

သံုးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ေလွ်ာက္လႊာဆယ္ေစာင္ေလာက္ ေလွ်ာက္ထားရာမွာ ဘယ္ေလွ်ာက္လႊာကေပါက္မွန္း မသိရသည့္ အေၾကာင္းၾကားစာတစ္ေစာင္ စာတုိက္ကေရာက္လာပါသည္။ စာပုို႔လူလင္ကို မုန္႔ဖုိး က်ပ္ ၅၀၀၀ ေပးၿပီး စာလက္ခံလုိက္ရသည္။ သိန္းတစ္ေထာင္ဆုႀကီးေပါက္သလို မိသားစု ၀မ္းသာၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ခ်င္လုိ႔ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး သန္းေျခာက္ဆယ္မွာ လူဦးေရ တစ္သိန္းျပည့္ေအာင္ေတာင္ ဟန္းဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ေသးသည့္ ႏိုင္ငံပါလားလုိ႔၀မ္းနည္းစြာ ေတြးေနမိသည္။

မဲေပါက္သည့္ ဂ်ီအစ္စ္အင္းကတ္ကို သြားထုတ္သည့္္အခါ ၁၅ သိန္းေပးခဲ့ရသည္။ ဟန္းဆက္ဘတ္ထရီႏွင့္ အားသြင္းကိရိယာေတြမရခဲ့ပါ။ တာ၀န္ရိွသူက အဲဒါကို၀ယ္ယူရရိွႏိုင္သည့္ဆိုင္ေတြကို ညႊန္းေပးပါ သည္။ အဲဒီ ပစၥည္းေတြကို လက္ခံရရိွေၾကာင္း၊ ပ်က္လွ်င္ ျပင္ေပးပါမည္။ ေပ်ာက္ဆံုးလွ်င္ ေလွ်ာ္ေပးပါမည္ဆိုတာ လက္မွတ္ထုိး ခဲ့ရပါသည္။ ဒီေတာ့မွ ၁၅သိန္းတန္ဆင္းကဒ္သည္။ အပိုင္ရတာမဟုတ္၊ ေခတၱ ဌားကိုင္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့ သည္။ အခ်ိန္မေရြး ပိတ္သိမ္း၊ ျပန္သိမ္းတဲ့နည္းျဖင့္ ၁၅ သိန္း ဆံုး ႏိုင္ေၾကာင္းကို စာခ်ဳပ္မွာေရးထားသည္။ ဟန္းဖုန္း ထုတ္ယူလာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ေဒၚျဖဴတုတ္က ေျပာသည္။

“ဒီဖုန္းကို ရွင္ကိုင္ရမယ္ ...”

“ဘာအတြက္ ငါကိုင္ရမလဲ၊ မကိုင္ခ်င္ဘူး”

“အေၾကာင္းရိွတယ္ ေနာက္ေတာ့သိလိမ့္မယ္။ ရွင္ပဲကိုင္ရမယ္၊ မကိုင္ခ်င္လို႔ မရဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ဇနီး ေဒၚျဖဴတုတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟန္းဖုန္းကိုင္ေစခ်င္သည့္အေၾကာင္းကို မၾကာခင္ သိရေတာ့သည္။ ရွင္အခု ဘယ္မွာလဲ”

“ေလထန္းကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ ေတြနဲ႔အတူ ထုိင္ၿပီးစာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေျပာေနတာေပါ့ကြယ္”

အရည္မရအဖတ္မရ စကားေတြေျပာၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတယ္ေပါ့။ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့”

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟန္းဖုန္းကိုင္ေစခ်င္တာအေၾကာင္းရိွတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သိလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ခ်ည္တုိင္ျပန္၀င္ခိုင္းရာမွာ သံုးဖို႔အတြက္ဆုိတာ သိလိုက္သည္။ ဒီဟန္းဖုန္းအေပၚမွာ စကတည္းက မေက်နပ္ ျဖစ္ေနတာ အခုေတာ့ပိုၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္လာသည္။ ၁၅ သိန္းေတာင္ေပးထား ရသည့္ တယ္လီဖုန္းျဖစ္လုိ႔ မတရား လုပ္ခံထားရတယ္ထင္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည္။

ဒီၾကားထဲမွာ ၅သိန္းတန္ဟန္းဖုန္းဆိုတာ ေပၚလာျပန္သည္။ ငါးသိန္းနဲ႔ ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၁၅သိန္းေပးၿပီး ငွားကိုင္ေနရသူျဖစ္လို႔ မေက်နပ္ခ်က္က ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။  ေဟာမၾကာပါဘူးဗ်ာႏွစ္သိန္းတန္ ဟန္းဖုန္းဆိုၿပီး ေပၚလာျပန္သည့္ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေက်နပ္ခ်က္သည္ အထြဋ္အထိပ္သို႔ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ဟန္ဖုန္းကိုင္ခိုင္းသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို မဲေတာ့သည္။

“နင့္ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံ ၁၅ သိန္းေတာင္ေပးခဲ့ရတယ္။ အခု ႏွစ္သိန္းနဲ႔ရေနၿပီေလ”

သူ႔အျပစ္နဲ႔သူျဖစ္ေနလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ကိရိယာတပ္ဆင္ေပးထားရလို႔ ေက်နပ္ေနပံုသည္။ ဒီအေျခအေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္းမယား ကြဲေလာက္သည့္ေနာက္ဆံုးအေျခအေန ျဖစ္လာျပန္သည္။ ၁၅၀၀ တန္ဆင္းကဒ္ေတြ ေရာင္းခ်ေပးေန ၿပီးဆုိသည့္သတင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏မေက်နပ္မႈသည္ အထြတ္အထိပ္မွ ေပါက္ကြဲသည့္အဆင့္ ကိုေရာက္သြားေတာ့သည္။

“၁၅၀၀ နဲ႔ လူတုိင္း ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္မွာ ငါ့ဟန္းဖုန္းက ၁၅သိန္းေပးရတယ္။အဲဒါနင့္ေၾကာင့္ ေရႊ ၁၅ က်ပ္သား ၀ယ္ထားလုိက္ရင္ သိန္းတစ္ရာေက်ာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အခုေတာ့ ၁၅က်ပ္နဲ႔ ၁၅သိန္း ဂုဏ္ရည္ အတူတူ ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒါနင့္ေၾကာင့္ နင့္ေၾကာင့္”

မျဖဴတုတ္က အေရထူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ဂ႐ုမစုိက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ကိရိယာ တပ္ဆင္ေပးထားရသည့္အတြက္ ေက်နပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္းဖုန္းကိုစိတ္နာေနလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုင္ဖုိ႔ေမ့ေနသည္ ၿမိဳ႕ထဲသြားတာ ယူသြားဖုိ႔ေမ့သည္။ စာေရးစာပြဲေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဟန္ဖုန္းကို ဘယ္ေတာ့မွမပိတ္ ေန႔ေရာညပါ အၿမဲဖြင့္ထားသည္။ စာေရးစာပြဲေပၚမွာ စက္ဖြင့္လွ်က္ ပဲေမ့က်န္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ မျဖဴတုတ္၏ အမိန္႔သံ “ရွင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ အခုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့” ဆုိသည့္ ေလသံမာမာကို မၾကားရသည့္ အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာ အိမ္ကိုျပန္၀င္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ ေလသံ မာမာကို ၾကားရေတာ့သည္။

အခု ဘယ္ကျပန္လာလဲ။ ပဂိုးကလား၊ တြံေတးကလား၊ ေက်ာက္တန္းေရလယ္ဘုရား ကလား၊ရွင့္အနားမွာထုိင္၊ ရွင့္တယ္လီဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး က်ဴပ္ေခၚလုိက္တုိင္း ျပန္ေျဖေနတဲ့ အေကာင့္မက ဘယ္ကအေကာင္မလဲ၊ က်ဳပ္ကို အားမနာ “လူႀကီးမင္းေခၚဆုိေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပသုိ႔ ေရာက္ရိွ ေနပါသျဖင့္ေခၚဆုိ၍ မရႏိုင္ပါရွင္လို႔ ေျပာလိုက္၊ မအားေသးပါရွင္လုိ႔ ေျပာလိုက္၊ တပ္ဆင္ထားျခင္း မရိွေသးပါရွင္လို႔ လိမ္လိုက္၊ ဌာနမွ ေခတၱပိတ္ထားပါသည္ရွင္ ဆိုတာေတာင္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္မက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကို အတူ သြားခဲ့ၾကတာလဲ”

နင္ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ငါ့မွာ တယ္လီဖုန္းပါမသြားဘူး၊။ ေဟာ့ ဟိုမွာေတြ႕လား၊ စာေရးစားပြဲေပၚမွာေမ့က်န္ေနခဲ့တယ္”

“ေအးဟယ္၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီတယ္လီဖုန္းကလည္း အိမ္ကေနၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပန္ေျဖေနတာပဲ”

မျဖဴတုတ္သည္ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲသြားစဥ္က တယ္လီဖုန္းယူ သြားမိရင္ လင္မယားကြဲႏိုင္သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဟု ေတြးမိသည္။ ။

အဏၰ၀ါစိုးမုိး
Mizzima - News in Burmese