အျငင္းပယ္ခံ ဥပေဒႏွင့္ အျပစ္ပယ္ခံ ဘဝ

ျပည့္တန္ဆာဆုိင္ရာ ဥပေဒျပင္ မျပင္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕အျမင္ေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ကြၽန္မတို႔ တုိင္းျပည္က တာဝန္ရိွ သူေတြက ျပင္ဖုိ႔ရာ ျငင္းဆန္လိုက္တယ္ ဆုိေတာ့ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ စိတ္မေကာင္း တာက ျပည့္တန္ဆာမ်ားအတြက္ ပထမ၊ ဇနီးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳရေသးတဲ့ လူပ်ဳိမ်ားအတြက္ ဒုတိယ၊ တတိယက ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔သြားေရာက္ ေပ်ာ္ပါးသူမ်ားအတြက္ေပါ့။

ဒီအလုပ္ဟာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ ကတည္းက ရိွခဲ့ၿပီး ယခုထိတုိင္ ဆက္ လက္ ရွင္သန္ေနဆဲ ကမၻာ႔ေရွးအက်ဆံုး အလုပ္ဆုိတာအားလံုး အသိပါ။ ဒီအလုပ္မရိွတဲ့ ႏုိင္ငံေတာင္ ရိွမွရိွပါ့မလား။ မရိွေအာင္လည္း ဘယ္လိုမွတားဆီးလို႔ ရတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါ။

ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ေနသူ မိန္း မသားမ်ားဟာလည္း ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ဒီ အလုပ္ကို လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါ။ မ်က္ႏွာႀကီးျပည့္တန္ဆာမ်ားက လဲြလို႔ ဒီအလုပ္ လုပ္ကုိင္ေနရသူ အမ်ားစုဟာ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ လုပ္ကိုင္ေနရ ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီဘဝ ထဲကုိမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လိမ့္က်ခဲ့ၿပီးမွ ထြက္ ေပါက္မရိွလို႔ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနရ ျခင္း
ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္တက္စား လည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္ သြန္ပါပဲဆုိၿပီး ႏွစ္လိုက္ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေတြလည္း အမ်ားအျပားပါ။
ကြၽန္မႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးတခ်ဳိ႕ ေျပာျပပါရေစ။ကြၽန္မငယ္ငယ္က ကန္ေတာ္ႀကီး ပတ္ဝန္းက်င္ ရပ္ကြက္မွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးဝင္းနဲ႔ လမ္းပဲျခားပါတယ္။

ကြၽန္မတို႔လမ္းထဲကို အမ်ဳိးသမီး အသက္ ၃ဝ အရြယ္တစ္ေယာက္ သူ႕ႀကီးေဒၚနဲ႔ သူ႕သားေလး အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေျပာင္းလာ ပါတယ္။လံုးခ်င္းတုိက္တစ္လံုး ငွားေနၾက ပါတယ္။
သိပ္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး ဆံ ပင္ေျခမ်က္စိအထိ က်စ္ဆံၿမီးအရွည္ ႀကီး အၿမဲက်စ္၊ ထဘီေျခမ်က္စိဖံုး ရင္ဖံုး အက်ႌလက္ရွည္ပဲ ဝတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ကလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႔ သူလမ္းထြက္ရင္ အၿမဲေငးၾကည့္ရတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ထင္ပါရဲ႕ ေနတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ သူ႕ကုိယ္သူ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တယ္ ၾကားတယ္။ ေသသြားေတာ့မွ သိရတာ။ အမ်ဳိးသားလည္း မရိွေတာ့ ဘာလုပ္ကိုင္စားရမွန္း မသိတာနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ စပြန္ဆာနဲ႔ ေနရင္း သူ႕သားေလးႀကီးလာရင္ သူ႕အေၾကာင္းေတြ သိေတာ့မယ္ဆုိၿပီး သတ္ေသသြားတာ။ တကယ္ေတာ့ကိုယ္လြတ္႐ုန္းသြား တာပါ။

ကြၽန္မမွာ ဒီအေၾကာင္းၾကား ေတာ့ ငိုေတာင္ငိုရတယ္။ သူ႕သားေလး အတြက္လည္း သနားလိုက္တာ။ ဒါက ဒီဘဝထဲကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ၿပီး ထြက္ေပါက္ မရိွတဲ့အဆံုး တစ္လဲြထြက္ ေပါက္ရွာသြားတာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက မႏၲေလးမွာ ကြၽန္ မတို႔ မႏၲေလး၊ မင္းကြန္းသြားတုိင္း စီးရ တဲ့ ဘုတ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မနဲ႔ ဘုတ္ဆရာ မိန္းမေလးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ခင္ ၾကတယ္။ ကြၽန္မလာရင္ သူက ထမင္း ခ်က္ထားတယ္။ မင္းကြန္းကေန မႏၲ ေလးအျပန္ဆုိ သူေကြၽးတဲ့ ထမင္းစားရ တဲ့အနပ္ေပါင္းမ်ားေပါ့။ သူကိုယ္တုိင္ လည္း သနပ္ခါးအေဖြးသား မ်က္လံုးျပဴး ေလးနဲ႔
ခ်စ္စရာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။

သူ႕ေယာက်္ားေသသြားတယ္။ ေခတ္မီေရာဂါနဲ႔ေပါ့။ သူ႕ဖာသာအၿငိမ္ မေနလို႔ ေသခ်င္တာနဲ႔ ေသပါ။ ခုေတာ့ မဆီမဆိုင္ အျပစ္ကင္းတဲ့
သူ႕မိန္းမခမ်ာ သူ႕ဆိုးေမြကို ရလိုက္တာ အသက္ပါ ပါေရာ။အဲဒီေကာင္မေလး ေနမေကာင္း ေနေတာ့ သူ႕အစ္ကို လူပ်ဳိႀကီးက ေစာင့္ ေရွာက္ထားတယ္။ ပထမ သြားႏုိင္လာ
ႏုိင္ေနတုန္းက ကြၽန္မဘုတ္ဆိပ္ေရာက္ တယ္ၾကားရင္ ကြၽန္မအျပန္ ကမ္းနား က လာလာေစာင့္ၿပီး ေတြ႕ရွာတယ္။ ေနာက္ေတာ့မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ လူႀကံဳနဲ႔ သူ႕ဖို႔ ပိုက္ဆံ၊ မုန္႔ ေပးေပးထား ခဲ့တယ္။

ခုေတာ့ ဆံုးသြားတာ ၾကာေပါ့။ ကြၽန္မ မင္းကြန္းဘုတ္ဆိပ္ေရာက္တုိင္း သူ႕ကိုအမွ်ေဝရတုံး သတိရတုံးေပါ့။ ဒီ ျဖစ္ရပ္မွာ သူ႕ေယာက်္ားသြားခဲ့တဲ့ ေန ရာက အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ လိုင္စင္ဘာ ညာရထားၿပီး ေဆးေတြ ဘာေတြ ေသ ခ်ာစစ္ထားရင္ ဒီလိုေၾကကဲြရတဲ့ အျဖစ္ မ်ဳိးေတြ သိပ္ရိွမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ရြပိုးထေတာ့ ေယာက်္ား ေတြ၊

ခံရေတာ့ အိမ္ကအျပစ္မရိွတဲ့ဇနီး ေတြ အဲဒါထိုက္တန္ရဲ႕လား။ ဒီအလုပ္ကို ရြံသေလးရွာသေလး အသံေကာင္းဟစ္ ေနၾကသူေတြ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ရဲရဲႀကီးကင္း ရဲ႕လား ေလာင္းေတာင္ ေလာင္းလိုက္ ခ်င္ပါေသး။

ေနာက္ လူပ်ဳိႀကီးလူပ်ဳိေလးမ်ား ေရာ ကင္းႏုိင္ရင္ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ ခုဆုိ အပ်ဳိေတြ လက္မထပ္ခင္ ေဆးေတြ စစ္ေနရၿပီေလ။ အဲဒါဘာ ေၾကာင့္လဲ ရွင္းပါတယ္။ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ေနသူေတြ ကြၽန္မေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္လို႔ လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ထမင္း တစ္နပ္ေၾကာင့္ပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆို မွီခိုသူေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ အိမ္ကေတာ့ သိခ်င္မွ သိမယ္။ အိမ္က
ငါ့သမီးေလး ႐ုံးသြားေနတာ အလုပ္သြားေနတာ ထင္ ရင္ထင္မွာပဲ။ သူတုိ႔ခမ်ာ။ မေထြးႏုိင္ မအန္ႏိုင္ ဘဝ။

တခ်ဳိ႕ လည္း ပထမ ေတာ့ အလုပ္နဲ႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ က
လူေလွ်ာ့တာတုိ႔၊ လခနဲ႔ မေလာက္ တာတုိ႔နဲ႔ တခ်ဳိ႕လည္း အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ လို႔ေပါ့။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ဟာ လူသား ပဲ။ သူတုိ႔ကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ တဲ့ လူေတြခပ္မ်ားမ်ား သူတုိ႔နဲ႔ တကယ္ ကင္းႏုိင္ၾကလို႔လား။

ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔ ရရ မယ့္ပုိက္ဆံေရာ တကယ္ အျပည့္ရလို႔ လား။ ဟိုေပးဒီေပးဟိုကျဖတ္ ဒီကျဖတ္ တရားမဝင္ ဆက္ေၾကးေတြေပးရတာ အခြန္ထမ္းရတာေလ။ သူတုိ႔က လူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္ ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါၿပီတဲ့။ ဘယ္သူက သူတုိ႔ကို ကယ္တင္မွာလဲ။ ဘယ္သူက သူတုိ႔ကို သနားလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ အတည္ယူမွာလဲ။ ေဝးပါေသးရဲ႕ သူတုိ႔မွာ ေဖာက္သည္
လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္လို႔မရတဲ့ ဘဝ။ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဂ႐ုေလးေတာင္ မစိုက္၊ လူလို႔ အသိအမွတ္မျပဳရတာလဲ။ သူတုိ႔ ကို ဥပေဒေျပာင္းသြားလို႔
လူလို သူလို ေတြးေပးမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔က်န္းမာေရး ေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ သည္ေတြရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ဇနီးမယား ေတြ၊ ခ်စ္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြလည္း လံု ၿခံဳမႈရလာမွာကို ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ ဘူးလား။

ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာမိန္းမေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ပစ္ ခတ္ယံုၾကတာပဲ။ ငါ့ေယာက်္ားက သူ ေတာ္ေကာင္းႀကီး လို႔ခ်ည္းထင္ၾကတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြဆီက
ေရာဂါ ေတြရမွ ႀကိတ္ကုၾကရတာ။ ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္နားမွာ ဟိုတယ္ တစ္လံုးရိွတယ္။ ေစ်းႀကီးေတာ့ သူေဌး ပဲ လာႏုိင္တာေလ။ ကြၽန္မတုိ႔က အေပၚ စီးကဆုိေတာ့ ကားႀကီးကား ေကာင္း ေတြလာလာေနတာ အကုန္ျမင္ရတယ္။ အမေလး သန္းေခါင္သန္း လဲြျဖစ္လိုက္ တဲ့ရန္ပဲြေတြအိမ္ကမိန္းမေတြ လိုက္လာ ေစာင့္ၿပီးပဲြၾကမ္းၾကတာေလ။ တစ္ခါမ်ား ရန္ပဲြက ေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္။

မိန္းမ က ကေလးပါ ေခၚလာတာ ကေလးက လည္း ေအာ္ေအာ္ငိုတာ ေဖေဖ့ကိုမုန္း တယ္ မုန္းတယ္နဲ႔ ကေလးၾကားထဲက သနားပါတယ္။ စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားမွာ ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိစၥေတြ ရိွေနတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ဘာကိုဝန္ခံရမွာရွက္လို႔ ဒီ ဥပေဒကို မေျပာင္းႏုိင္ရတာလဲ နားကို မလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မရိွေအာင္ ဘယ္ လိုမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီမံေပးႏုိင္ရင္ ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲေနာ္။

အမရာ (႐ူပ)

Popular Myanmar News Journal