ကံေကာင္း၍ အာဇာနည္ မျဖစ္ခဲ့ သူမ်ား

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မိုးသားေတြနဲ႔ မည္းေမွာင္ေနတယ္။ မိုးကေတာ့ တဖြဲဖြဲရြာလိုက္၊ သည္းလိုက္။

အေဖ ဒီေန႔႐ံုးမွာ အစည္းအေ၀းရွိလို႔ ေစာေစာသြားတယ္။ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြပဲရွိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းသံၾကားတယ္။ အစ္မႀကီးက ဖုန္းကို နားေထာင္ေတာ့ “၀န္ႀကီး႐ံုးခန္းကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္ေရာက္ပါတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ခ်သြားတယ္။ အစ္မႀကီးက အေမကိုေျပာၿပီး ႐ံုးကိုဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ေခၚလို႔မရဘူး။ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ တစ္ခုခုေတာ့
ျဖစ္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင့္သြားၾကတယ္။

ေန႔လယ္က်မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သတင္းဆုိးႀကီးကို ၾကားရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕လုပ္ႀကံခံရတယ္တဲ့။ အေဖပါ၊ မပါ ခ်က္ခ်င္းမသိေသးဘူး။ ေနာက္မွ ႐ံုးကဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ အေဖအသက္ေဘးမွ လြတ္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေသဆံုးသူမ်ားအတြက္ မေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ခံစားရတယ္။

အေဖအိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ ညေနကပင္ လက္နက္ကိုင္ရဲတပ္သား အနည္းငယ္ လံုၿခံဳေရးအတြက္ဆုိၿပီး အိမ္ေရာက္လာတယ္။ အေဖအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ အစ္မႀကီးက အေဖကိုဖက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာပါသလားလို႔ေမးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါတယ္ေျပာေတာ့ “ေဖေဖႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့” လို႔ဆိုၿပီး ငိုေျပာတယ္။ အေဖက “သမီး.. ခုအခ်ိန္ဟာ ပိုအေရးႀကီးတယ္။တုိင္းျပည္မွာ အာဏာလိုခ်င္တဲ့သူေတြက မ်ားေနတယ္။ ေရွးတုန္းကလို ရွင္ဘုရင္ကိုသတ္ရင္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲမသိေသးဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အေဖ့ၾကည့္ရတာ စိတ္ေတြမတည္ၿငိမ္၊ အေတာ္လႈပ္ရွားေနပံုရတယ္။ ခုေခတ္ဆရာ၀န္ႀကီးေတြအဆိုရ (trauma) ျဖစ္တာေပါ့။ ဒီေန႔မနက္ပဲ အစည္းအေ၀းမွာ အတူထိုင္စကားေျပာၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းႀကီး မ်က္စိေရွ႕မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေသြးအရဲရဲနဲ႔ ေသဆံုးသြားတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ေတြေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ေသြးလန္႔ေနမွာေပါ့။

ေနာက္မွ အေဖက စိတ္ကိုထိန္းၿပီး မနက္ကျဖစ္စဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ အရင္တုန္းက ဘုရင္ခံရဲ႕ အတုိင္ပင္ခံေကာင္စီ (Governor's Executive Council) အစည္းအေ၀းကို အလံုလမ္းမွာရွိတဲ့ ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္ (မဆလေခတ္ လႊတ္ေတာ္၀င္းရွိ ယခင္သမၼတ အိမ္ေတာ္)မွာလုပ္တယ္။ ဘုရင္ခံကိုယ္တုိင္လည္း ဥကၠ႒အေနနဲ႔ ထုိင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရင္ခံနဲ႔ ေကာင္စီဆုိတာ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕ (Cabinet) ပါပဲ။

လြတ္လပ္ေရးရခါနီးေတာ့ ဘုရင္ခံက အစည္းအေ၀းမတက္ ေတာ့ဘူး။ ဒုဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဦးေဆာင္ၿပီး အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုး (Secretariate) (ယခင္၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုး)မွာ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လုပ္တယ္။ ပံုမွန္မွာ အစည္းအေ၀းကို ဇူလုိင္လ ၁၆ ရက္မွာလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းနဲ႔တုိက္ေနလို႔ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ကိုေရႊ႕ၿပီး ေခၚလိုက္တာျဖစ္တယ္။

အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ ခန္းမႀကီးက (ဂ)ပံုသဏၭာန္ (U shape) ျဖစ္တယ္။ စားပြဲရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကထုိင္ၿပီး စားပြဲရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္း၀န္ဦးေရႊေဘာ္ (ICS) ထုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္း၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမနဲ႔ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္းတုိ႔ ထုိင္ၾကတယ္။ စားပြဲရဲ႕ညာဘက္ မွာ ၀န္ႀကီးသခင္ျမ၊ ဦးရာဇာတ္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ ဦးဘ၀င္းနဲ႔ မန္းဘခုိင္တုိ႔ အစဥ္အတုိင္းထုိင္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေျခာက္ဦးပါတယ္။

အစည္းအေ၀းက ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ေလာက္မွာစတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာမွာ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ ေသနတ္ကိုင္ေလးေယာက္ ဆင္နားရြက္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အစည္းအေ၀းခန္းထဲကို ႐ုတ္တရက္၀င္လာတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ၀င္လာတဲ့ ေသနတ္သမားက (ဂ)ပံုစံစားပြဲ အလယ္မွာ ေျခစံုရပ္၊ ေနရာယူၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တည့္တည့္ခ်ိန္စပစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထုိင္ရာကထၿပီး လက္ကာျပတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခုခုေအာ္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တျခားေသနတ္သမားေတြကပါ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ ပစ္ခတ္ေနေတာ့ ေသနတ္သံကလြဲၿပီး ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ ေသနတ္သမားေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုပစ္ၿပီး ညာဘက္မွာရွိတဲ့ လူေတြဆီကို သဲသဲမဲမဲပစ္တယ္။ ေနာက္ဘယ္ဘက္ကလူေတြကို ဆက္ပစ္တယ္။ အစည္းအေ၀းခန္းတစ္ခုလံုးဟာလည္း မီးခိုးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္။

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ အတြင္း၀န္ဦးေရႊေဘာ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတုိ႔ဟာ ႐ုတ္တရက္ထၿပီး ျပတင္းေပါက္ရွိရာကို ေျပး၊ ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္၊ တံစက္ၿမိတ္အတုိင္း ကပ္ၿပီးေလွ်ာက္ၿပီး ဦးေရႊေဘာ္႐ံုးခန္းမွာ ေခတၱၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္းက ထုိင္ရာမွၾကမ္းျပင္ကို လွဲခ်လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ကပ္ထုိင္ေနတဲ့ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္ဇံေ၀ရဲ႕ လက္ကိုဆြဲခ်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၾကမ္းျပင္မွာ ေမွာက္ေနလုိက္တယ္။ ေသနတ္သမားမ်ားဟာ
မတ္တတ္ရပ္ အားရပါးရပစ္ၿပီးေနာက္ ဒူးေထာက္လ်က္ စားပြဲမ်ားေအာက္ရွိလူမ်ားကို ေ၀ွ႕ရမ္းပစ္ခတ္လိုက္ေသးတယ္။ က်ည္ဆည္တစ္ေတာင့္က ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ညာဘက္လက္သူႂကြယ္ထိပ္ကို လာမွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းလို႔ ဒဏ္ရာမျပင္းထန္ဘူး။

ဒီေလးေယာက္ဟာ သတိရွိၿပီး ကံေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ေဘးမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်န္တဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေျခာက္ ေယာက္ကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတုိင္း ေနရာမွာပင္ က်ဆံုးခဲ့ရရွာတယ္။

အေဖက အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ အေျခအေနကိုေစာင့္ၿပီး ဘုရင္ခံဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္ သတင္းပို႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္ခံက Sir Hubert Rance ။ ဘုရင္ခံက ခ်က္ခ်င္း ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ လံုၿခံဳေရးပါထည့္လႊတ္လုိက္တယ္။ အေဖနဲ႔ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္ဇံေ၀တုိ႔ ဘုရင္ခံအိမ္လုိက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ trauma ေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုိင္
ၾကဘူး။ ဘုရင္ခံက ရိပ္မိၿပီး Cognac နဲ႔ ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ခ်ေပးတယ္။ နည္းနည္းစီေသာက္ၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာႏိုင္ဆိုႏုိင္ျဖစ္လာတယ္။ ဘုရင္ခံက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ အစုိးရအဖြဲ႕ အျမန္ဆံုးဖြဲ႕ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတယ္။ အေဖက သခင္ႏုနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီးလုပ္စရာကိစၥေတြကို အျမန္ဆက္လုပ္ၾကတယ္။

အေဖက လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္ႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ျပည္ပခရီးသြားေနလို႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးတာ၀န္ကို ယူထားရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္တေထာင္ရွိ စစ္လက္နက္ပစၥည္းတပ္က လက္နက္ေတြ ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥကို စံုစမ္းေနဆဲျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလုပ္ႀကံမယ့္ ေကာလာဟလ သတင္းေတြျပန္႔ေနတယ္။ ပုလိပ္မင္းႀကီး ဦးေအာင္ခ်ိန္(ရဲခ်ဳပ္)က ဂဠဳန္ဦးေစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မသကၤာဖြယ္သတင္းေတြ ရေနတယ္လို႔ သတင္းပို႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႈခင္းရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ေအဒီလမ္းမွာရွိတဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ အိမ္အ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ အေဖက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လံုၿခံဳေရးအတြက္ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးဂိတ္မွာ လက္နက္ကိုင္ရဲေတြခ်ထားလိုက္တယ္။

ယခင္က လံုၿခံဳေရးမထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာကျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အတြင္း၀န္႐ံုး လံုၿခံဳေရးဂိတ္က လက္နက္ကိုင္ရဲေတြကို ေတြ႕သြားတယ္။ ဒါေတြဘယ္သူခ်ထားတာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲ (P.A) ဗိုလ္ထြန္းလွက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက လံုၿခံဳေရးအတြက္ ခ်ထားတာလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။

ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အေဖ့ကိုေခၚၿပီး “ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္လိမ့္မယ္။ ဦးျမကိုမုန္းရင္ ဦးျမကိုသတ္လိမ့္မယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုးေတာ့ သတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မလိုပါဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ အေဖကလက္နက္ကိုင္ ရဲေတြကို ႐ုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ကိုယ္သူယံုတယ္။ သူဟာ ျပည္သူအတြက္၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ေန႔မအားညမနားလုပ္ေနတဲ့လူ။

ငါ့လိုလူ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း မတရားမလုပ္တဲ့သူကိုဘယ္သူက ဘာႀကံမွာလဲ။ သူ႔ကို မုန္းလို႔ သတ္မယ့္သူမရွိလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႔အတြက္ လံုၿခံဳေရးထားတာ လုံး၀မႀကိဳက္။ သူ႔ကားေပၚမွာ တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္သာ လိုက္ခြင့္ျပဳတယ္။

လံုၿခံဳေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စစ္တပ္ကလည္း သတင္းေတြရလို႔ ဗိုလ္မွဴးစိန္မွန္က တပ္ရင္း(၆)က တပ္စုတစ္စုကို လုပ္ႀကံမႈျဖစ္မယ့္ ၁၉ ရက္ ေန႔လယ္ ၂ နာရီမွာ ဂဠဳန္ဦးေစာအိမ္ကို ၀င္ရွာဖို႔ အားလံုး အဆင္သင့္လုပ္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္သူကို ေလွ်ာ့တြက္လို႔ ရန္သူရဲ႕ လက္ဦးမႈကို ခံလိုက္ရၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးမ်ား အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ အစုိးရအဖြဲ႕ကို လုပ္ႀကံမယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတင္းေတြ၊ ေကာလာဟလေတြ ထြက္ေနတာေတာ့ ၾကားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကဘူး။

ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးမွာ ဥပေစဒကကံ မထုိက္လို႔ေသေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးရွိတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ (၁)၀န္ႀကီး ဦးဘဂ်မ္း၊ (၂)၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ဇံေ၀၊ (၃) ၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ၊ (၄)အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္တို႔ျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ဟာ အတိတ္ကံေကာင္းလုိ႔ ေသေန႔မေစ့ ေသေဘးမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား သူတုိ႔မ်က္စိေအာက္မွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္းကိုေတာ့ တစ္သက္ေမ့ေပ်ာက္မည္မဟုတ္ပါ။

ႏွစ္စဥ္ အာဇာနည္ေန႔ေရာက္ရင္ ျပည္သူအားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို လြမ္းဆြတ္ သတိရၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနၿပီး လုပ္ႀကံမႈႀကီးက လြတ္ေျမာက္၍ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္း သိသူနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးၿပီး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

(၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမသည္ ၁၉၅၃ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ၁၄ရက္တြင္ ႏွလုံးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ေဆာင္းပါးရွင္ မ်ဳိးေအာင္သည္ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ၏ ဆ႒မေျမာက္သားျဖစ္သည္။)

ေရးသားသူ- မ်ဳိးေအာင္(အၿငိမ္းစား) 7Day News Journal