အသက္ ၁၂ဝ ေက်ာ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ရွင္သန္ဆဲ ျမစ္ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳေပးခ်င္ေသးသည္တဲ့

အသက္ ၁၂ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ မ်က္စိမႈန္လာသည္။ အသံကို အနည္း ငယ္ၾကားရသည္။ အတိတ္ကို ျပန္လွည့္ ၾကည့္သည့္အခါ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာ မ်ားက ဟိုေရာက္သည္ေရာက္၊ ဇရာက အတိတ္ကို ေဝဝါးေစသည့္သေဘာ။ သို႔ ေသာ္ အရာတိုင္းသည္ ေဝဝါးေနျခင္းမ်ိဳး ေတာ့ မဟုတ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အတိတ္ သည္ အလင္းျပန္မႈအားေကာင္းေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္လို ၾကည္လင္စြာ။

''အဖြားငယ္ငယ္က စစ္ျဖစ္ေတာ့ အဖြားကထိန္ကုန္းမွာေနတာ။ ေၾကာက္ လို႔ဆိုၿပီး အေနာက္ဘက္မယ္ေတာ္စုကို ႏြားလွည္းနဲ႔ ျပန္တာ။ အျပန္လမ္းမွာ ဂ်ပန္ေတြက ႏြားႏွစ္ေကာင္လံုးရဲ႕ နဖား ႀကိဳးကိုကိုင္ထားတာ။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ ကို မိုးေပၚေထာင္ပစ္ၿပီး အကုန္လံုးကို ဆင္းခိုင္းတယ္။ အဖြားနဲ႔ အဖြားသမီးက လွည္းေပၚမွာ ေစာင္ၿခံဳႀကီးနဲ႔။

ႏြားလွည္း ဆရာကလက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေနမေကာင္း ေၾကာင္း ရွင္းျပတာ မရဘူး။ ေစာင္ကို ဇြတ္လွန္ေတာ့မွ အဖြားေရာ သမီးမွာ ေက်ာက္ျဖဴေတြ ေပါက္ေနတာေတြ႕သြား ေတာ့
ရန္မျပဳေတာ့ဘဲ ထြက္သြားတယ္။ လူေသအေလာင္းေတြတင္ဖို႔ လွည္းကို လုတာေလ''ဟု အဖြားက ဆိုသည္။

အဖြား၏အမည္မွာ ေဒၚျမၾကည္။ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၂၅၄ ခုႏွစ္ သတင္း ကြၽတ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလး တိုင္းေဒသႀကီး အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊မယ္ေတာ္ စုရြာတြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္ဆိုေတာ့ အသက္ အားျဖင့္ ၁၂၁ ႏွစ္သို႔ပင္ေရာက္ၿပီ။

အသက္က ၁၂ဝ ေက်ာ္ေသာ္ လည္း အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊ ေပါက္ခ်ိဳင္ကုန္း ရြာ၊ ရြာဦးေက်ာင္းေဘးတြင္ အိမ္ကေလး ေဆာက္၍ တစ္ဦးတည္း ေနသည္။ အဖြားက သီးသန္႔သာ ေနခ်င္သည္တဲ့။ မည္သူ႕ေနာက္မွ လိုက္မေန။

အဖြား၏ ေျမး မမူဝင္းမိသားစုက ရြာထဲမွာေန။ အဖြား၏ ေဝယ်ာေဝစၥလုပ္ ေပးၿပီးလွ်င္ျပန္။ အတူလာေနသည္ကို မႀကိဳက္။ အတင္းႏွင္ထုတ္သည္ဟု မမူ ဝင္းက ေျပာသည္။

''ေလယာဥ္ေပၚက ဗံုးႀကဲခ်ရင္ ေအာက္မွာ လူေသအေလာင္းေတြ အ မ်ားႀကီးပဲ။ ပုပ္ေစာ္ကလည္း နံေဟာင္ ေနတာပဲ။ လင္းတတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔။ ထမင္း ခ်က္ရင္ေတာင္မီးခိုးမထြက္ရဘူး။ ထြက္ ရင္ ေလယာဥ္ေပၚက ဗံုးႀကဲခ်တယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပဲ''ဟု အဖြားက ထပ္ေျပာျပသည္။

အဖြားေျပာသည့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ အေတြ႕အႀကံဳ ဖ်တ္ခနဲ အရိပ္တစ္ကြက္။ အဖြားေျပာသလိုေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးရြား ခဲ့လို႔လားမသိ စစ္၏အနိ႒ာ႐ံု ပံုရိပ္ အခ်ိဳ႕မွာ ယေန႔တိုင္ စိမ္းစိုလို႔။

အဖြားက အသက္ ၁၆ႏွစ္မွာ အိမ္ ေထာင္က်တာလို႔ ေျပာေတာ့။ ရွက္သံဝဲ ေနေသာအသံႏွင့္ ခပ္ရွက္ရွက္ၿပံဳးလို႔။

''ေမာင္နီဆိုတဲ့လူနဲ႔ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ရတယ္။ ေယာက်္ားကေတာ့ အဖြားအသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ ဆံုး သြားတယ္''ဟု ေျပာသည္။
နံေဘးတြင္ ရွိေနေသာ အဖြား၏ ေျမးျဖစ္သူ မမူဝင္းက အဖြားက အိမ္ ေထာင္သံုးဆက္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္အိမ္ ေထာင္ေရးအေၾကာင္း ေမးလွ်င္ သိပ္ မႀကိဳက္ ရွက္တတ္သည္ဟု ဆိုသည္။

အဖြားကေတာ့ အၾကားအာ႐ံု အထိုက္အေလ်ာက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီမို႔ ေျမး ျဖစ္သူ၏ စကားၾကားဟန္ မတူ။ အဖြား ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေငးရီမိႈင္းေဝလ်က္။ ရသေလာက္
အသိအာ႐ံုျဖင့္ အတိတ္ကို ေျခရာ ျပန္ခံေနသလား မသိ။ ေျမး မမူဝင္းက ပထမဦးဆံုး ဦး သိန္းဆိုသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၊ မသန္း ၫြန္႔ႏွင့္ ဦးခိုဟူသည့္ သားသမီး ႏွစ္ဦး ထြန္းကား၊ ဒုတိယဦးေအာင္ဘႏွင့္ အိမ္ ေထာင္က်၊

မလွၿမိဳင္ႏွင့္ ေဒၚညိဳ တင္တို႔ ကို ေမြးဖြား။ ေနာက္ဆံုးအိမ္ေထာင္ေရး မွာ ဦးနီဆိုသူႏွင့္။မကုလားမႏွင့္ မေသး မာတို႔ကို ေမြးဖြား။ လက္ရွိတြင္ မကုလား မ (၆ဝ)ႏွစ္ႏွင့္ မေသးမာ (၇၅)ႏွစ္တို႔ သာ က်န္ရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

အဖြားသည္ ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ တစ္ကိုယ္ေရ ေနထိုင္ေသာ္ျငား ဧည့္က ေတာ့ မပ်က္။ အသက္ ၁၂ဝ ေက်ာ္ အ ဖြားအေပၚ တစ္ရြာလံုးက ဂုဏ္ယူမ ဆံုး။ ရြာထဲသို႔ ဧည့္လာၿပီဆုိ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အဖြားထံသို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အဖြားသတင္းၾကားသူမ်ားက အဖြားဆီ သို႔ စံုစမ္းၿပီး လာၾကသည္။ လွဴဒါန္းၾက သည္။ လစဥ္ ၅ ဦးႏွင့္အထက္ အလွဴ ရွင္
ရွိသည္ဟု မမူဝင္းက ေျပာသည္။

''သူရတဲ့ပိုက္ဆံ သူ႕ဘာသာေခါင္း ရင္းက ေသတၱာေလးထဲ ထည့္ထား တယ္။ တစ္ခါတေလကြၽန္မတို႔ကို မုန္႔ဖိုး ေပးတယ္''ဟု မမူဝင္းက ေျပာျပသည္။

အဖြားသည္ ရလာသည့္ အလွဴေငြ မ်ားကို ေသတၱာထဲထည့္၍ က်စ္က်စ္ပါ သိမ္းထားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ရသမွ် အလွဴဆင့္ပြားလွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ ပြားသည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ဘုရား တည္သည္။ ေရအိုးစင္ေဆာက္သည္။ ဆက္တီခံုလွဴသည္။ ရြာအတြက္ လမ္း ေဖာက္သည္။ ရြာထိပ္တြင္ ဇရပ္တည္ သည္။

''အဖြားကို လွဴသမွ်ေငြ အဖြားက ျပန္လွဴေနဦးမွာ''ဟု ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အဖြားက ေျပာသည္။အဖြားက သူမ်ားအားမကိုးခ်င္ အားနာ၍ ျဖစ္သည္။ ''ထလည္း အကူနဲ႔ ထုိင္လည္း အကူနဲ႔ ဘယ္သူက ေရရွည္ လုပ္ေပးခ်င္မွာတုန္း''ဟု အဖြားက ေျပာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ရြားဦးဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေဘး တစ္ေယာက္တည္းေန သည္။ မနက္လင္းလွ်င္ လာလွဴထား ေသာ မုန္႔အခ်ိဳ႕(ဘီစကစ္၊ အိုဗာတင္း) တို႔ကို မမူဝင္းတို႔မိသားစုမွ အားတဲ့လူ လာတိုက္ရသည္။ ေန႔လယ္ ထမင္းတစ္ နပ္သာ စားၿပီးညေနစာ လွဴထားသည့္ မုန္႔သာ စားသည္ဟု မမူဝင္းက ေျပာ သည္။ ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ငါး လံုးဝ စားျခင္း မရွိဘဲ ငါးေျခာက္သာ တစ္ခါ တေလ စားသည္ဟု ဆိုသည္။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး အိပ္ သည္ဟု ဆိုသည္။

ထူးဆန္းသည္မွာ အဖြားက ၾကက္ ကေလးတစ္ေကာင္ေမြးထားသည္။ နဂို က ႏွစ္ေကာင္ေမြးသည္ဟု ဆို၏။ တစ္ ေကာင္ေသသြားၿပီး တစ္ေကာင္သာ က်န္ေသာေၾကာင့္ အဖြားက ၾကက္နာ မည္ကို အထီးလားအမလားမသိ မိက်န္ ဟုသာ ေပးထားသည္။ အဖြားက ၾကက္ ေလးကို အရမ္းခ်စ္သည္ဟု အဖြား၏ ေျမး မမူဝင္းက ေျပာသည္။ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခံ။ ၾကက္က လည္း အဖြားေခၚလွ်င္ လာသည္ဟု ဆို၏။ ညအိပ္လွ်င္ အဖြားရင္ခြင္ထဲ ဝင္ အိပ္သည္။

''ကြၽန္မတို႔က အဖြားကို ဆိတ္မွာစိုးလုိ႔ ၾကက္ကို ခဏခဏ ဝွက္ထား ဖူးတယ္။ ၾကက္ေပ်ာက္ရင္ ငိုေတာ့တာ ပဲ။ ျပန္မေရာက္မခ်င္း ငိုတာ။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးဆို ကြၽန္မကို သံုးေလးရက္ ေလာက္ထိစကားမေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒါ နဲ႔ ကြၽန္မလည္း ေနာက္မလုပ္ရဲေတာ့ ဘူး''ဟု မမူဝင္းက ဆိုသည္။

အဖြားက က်န္းမာသည္။ ယခု အခ်ိန္အထိ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိ။ ''စစ္တုန္းက ေက်ာက္ျဖဴ ေပါက္တုန္းကသာ ႀကီးႀကီးမားမား ေရာ ဂါျဖစ္ဘူးတာ''ဟု အဖြားက ေျပာသည္။ အဖြားအားက်န္းမာေရးဒါနအျဖစ္ လစဥ္ လာကုေပးသည့္ လူငယ္ဆရာဝန္ေလး တစ္ဦးရွိသည္။

အဖြားတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ေခၚတိုင္းလာသည္ဟု မမူဝင္းက ေျပာ
သည္။ ထုိဆရာဝန္ေလးမွာ ကိုေအာင္ ခိုင္ဦး ျဖစ္သည္။

''ႀကီးႀကီးမားမားေရာဂါမရွိဘူး။ တစ္ခါတေလ အားနည္းတာ။ အစား သိပ္မစားတာေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အခု ရက္ပိုင္းဆို ေနတအားျပင္းေတာ့ နည္း နည္းႏံုးတာေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေသြး ေပါင္လည္း ေကာင္းတယ္''ဟု ေဒါက္ တာ ေအာင္ခိုင္ဦးက ေျပာသည္။

အဖြားက အသက္ ၁၂ဝ ေက်ာ္ ေနရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္သည္ဟု ဆို သည္။ ေနာက္ထပ္လည္း လွဴခ်င္ေသး သျဖင့္ အသက္ ဆက္ရွည္ခ်င္ေသး သည္ဟု ဆို၏။

အဖြားတြင္သားသမီး ေျခာက္ေယာက္ ေျမးေပါင္းဆယ္ဂဏန္း ေက်ာ္။ ျမစ္ဆိုသည္ကား မည္မွ်ရွိမည္ကို တြက္ဆမရႏိုင္ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ေတြ အေဝး တစ္ေနရာေရာက္သြား၍ ျဖစ္သည္။ အဖြား သက္ရွိထင္ရွား ရွိေသးသည္ကို အခ်ိဳ႕ေျမးေတြ ျမစ္ေတြမသိရွိၾကေတာ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပားတြင္ ေရာက္ရွိ ေနၾကၿပီဟုမမူဝင္းကေျပာသည္။''တခ်ိဳ႕ ေတြဆို ရွမ္းျပည္ဘက္
ေရာက္ကုန္ တယ္လို႔ ၾကားတယ္''ဟု မမူဝင္းက ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အဖြားအား တီတီ တာတာ ေျပာၿပီး အဖြားကိုလည္း ခ်စ္၊ အဖြားကလည္း ခ်စ္သည့္ ေက်ာင္းေန အရြယ္ ျမစ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထိုက ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ တျခားသူမဟုတ္ မမူဝင္း၏သားႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

''အဖြားလွဴခ်င္ေသးတယ္။ မေသ ခ်င္ေသးဘူး။ ဒီျမစ္ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ ျပဳၿပီးမွ ေသခ်င္ေသေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ပါ။ အဖြားပိုက္ဆံစုၿပီး လွဴဖို႔ ႀကိဳး စားဦးမယ္''ဟု အဖြားေဒၚျမၾကည္က ေျပာသည္။

၁၂၅၄ ခုႏွစ္မွ ယေန႔အခ်ိန္ထိဟု ဆိုပါလွ်င္ အသက္ ၁၂၁ ႏွစ္ထဲမွာပင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အသက္ႀကီးဆံုး အဖြား အိုဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ကမၻာ့အ သက္အႀကီးဆံုးသူဟုလည္း ဆုိခ်င္ ဆို ႏိုင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကမၻာ့အသက္အႀကီးဆံုး ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ၁၁၅ ႏွစ္ျဖင့္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးက ဂင္း နစ္မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္။ မၾကာေသးခင္အခ်ိန္က အဖြား ေဒၚျမၾကည္အား ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းတင္ ဖုိ႔ လူႏွစ္ေယာက္လာေရာက္စစ္ေဆးဖူး သည္ဟု အဖြား၏ ေျမး
မမူဝင္းက ေျပာ သည္။

''လူႏွစ္ေယာက္လာၾကည့္သြား တယ္။ ဘယ္သူေတြလည္းေတာ့ မသိ ဘူး။ ေျပာတာေတာ့ စံခ်ိန္တင္ဖို႔ဆိုလား ပဲ။ အဖြားကိုေရာ သားသမီးေတြကိုေရာ ေျမးေတြျမစ္ေတြကိုေရာ စစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဟု မမူ ဝင္းက ေျပာသည္။

အဖြားေဒၚျမၾကည္သည္ ဂင္းနစ္ မွတ္တမ္းတင္လွ်င္ တင္လို႔ရႏုိင္သည္။ ဂင္းႏွစ္မွတ္တမ္းတင္လွ်င္ အဖြားေဒၚျမ ၾကည္ ကမၻာေက်ာ္ႏိုင္သည္။ ကမၻာ မ ေက်ာ္လွ်င္ေတာင္မွ ႏိုင္ငံေက်ာ္မည္ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ အဖြားကမူ ႏိုင္ငံမ ေက်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကမၻာမေက်ာ္သည္ ျဖစ္ေစ အသက္ ၁၂ဝ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ သည္။ စကားေကာင္းစြာ ေျပာႏုိင္ေနသည္။
လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ေနေသးသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးသည္။ ကမၻာမေက်ာ္လည္း ဘာမွမျဖစ္။ သူ၏ ျမစ္ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳဖုိ႔သာ သူ၏ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။

ဖိုးလျပည့္ - Popular Myanmar News Journal