ေသနတ္ေအာက္ကၿမိဳ႕

‘တားျမစ္နယ္ေျမ၊ တာဝန္မွအပ မဝင္ရ၊ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံရမည္’ ဟူသည့္ စာသားမ်ားပါေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး မ်ားကို ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႕ရေသာအခါ ရန္ကုန္မွ လိုက္ပါလာသည့္ သတင္းသမားမွာ ေက်ာခ်မ္းလ်က္ ရွိသည္။ လွမ္းလက္ စေျခလွမ္းမ်ားပင္ တုံ႔ဆိုင္း သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းရွိ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕ကေလးတြင္ အျမင္စိမ္းေသာ ဧည့္စိမ္းမ်ားအတြက္ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ရာ ေႏြးေထြးေသာ ႀကဳိဆိုမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

“ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မယ္ဆိုတာ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းတိုင္းေလာက္မွာ စိုက္ထားတယ္ေနာ္” ဟု ဓာတ္ပုံ သတင္းေထာက္တစ္ဦးက တိုးတိုးလ်လ် မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕ႏွင့္ မစိမ္းလွေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ ၿပံဳးစိစိ လုပ္လ်က္ “ေရနံေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာက္က ေသနတ္ေအာက္က ၿမဳိ႕ေတြဗ်” ဟု စေနာက္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းအဖြဲ႕မွာ ေရနံလုပ္သား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ဖိုးလွႀကီး၏ ပုံတူေၾကး႐ုပ္ကို ေစာင့္ႀကဳိ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရန္ႏွင့္ ၁၃၀၀ ျပည့္ ေရနံေျမ အေရးေတာ္ပုံ စိန္ရတု အခမ္းအနား က်င္းပႏိုင္ေရး အတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို ေမးျမန္းရန္ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။

၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကြၽန္ျပဳထားေသာ အဂၤလိပ္ အစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပရန္ ေတာင္သူ လယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားစေသာ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးသည္ အေထြေထြ သပိတ္ႀကီးအသြင္ ေပါင္းစီးခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအဖြဲ႕အစည္း မ်ားအနက္ ေခ်ာက္လမ္း႐ြာ ေရနံေျမမွ ေရနံေျမ လုပ္သားမ်ားကို ေရနံေျမ လုပ္သားေခါင္းေဆာင္ သခင္ဖိုးလွႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ေခ်ာက္၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ မေကြးၿမဳိ႕တို႔ကို ျဖတ္ကာ ရန္ကုန္အထိ ခ်ီတက္ေစခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေရနံေျမ လုပ္သားမ်ားမွာ ၎တို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားၿပီး ေရနံေျမ တစ္ခုလုံးကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသားပိုင္ ဘီအိုစီ ကုမၸဏီကို ေဒါကန္လ်က္ ရွိသည္။

သို႔ႏွင့္ သမိုင္းကို စဥ္းစားလိုက္၊ ေတြ႕သမွ် ဓါတ္ပုံ႐ိုက္လိုက္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာရာ ျမန္မာ့ေရနံႏွင့္ သဘာဓာတ္ေငြ႕လုပ္ငန္း (MOGE) ၏ ဌာနခြဲမ်ား ျဖစ္ေသာ ပစၥည္းစီမံဌာန၊ ပင္မစက္မႈအလုပ္႐ုံ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဌာန၊ အေထြေထြ စီမံခန္႔ခြဲေရး႐ုံး၊ ေရနံခ်က္ စက္႐ုံမ်ားႏွင့္ ဂါလန္ေပါင္း ကိုးသိန္းေက်ာ္ခန္႔ ဆံ့ေသာ ေရနံ ေလွာင္ကန္ႀကီးမ်ားကိုပင္ ေက်ာ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဌာန တစ္ခုတိုင္းတြင္လည္း ‘ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံရမည္’ ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို အခိုင္အမာ စိုက္ထူ ထားသည္။ ယင္းဆိုင္းဘုတ္မ်ား အတိုင္းသာ အတိအက် ပိုင္းျခားပါက လူေနအိမ္ေျခ ေဆာက္ထားေသာ ေနရာမ်ားမွအပ က်န္ေျမလြတ္မ်ားမွာ ၿမဳိ႕၏ တားျမစ္နယ္ေျမဟု ဆိုရမည္သာ။

တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ေရနံေျမ အလုပ္သမားမ်ား အပန္းေျဖရိပ္သာကို ေတြ႕ရသည္။ ယင္းဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕သည့္အခါ သမိုင္းအေတြးက တစ္ေက်ာ့ ဝင္လာျပန္သည္။ ယင္းရိပ္သာမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ‘မ်က္ႏွာျဖဴကလြဲၿပီး အျခားသူမဝင္ရ’ ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး စိုက္ထူထားၿပီး အရက္ေသာက္၊ ေရကူး၊ ဘိလိယက္ ထိုးရန္အတြက္ အဂၤလိပ္ လူမ်ဳိးမ်ားသာ တသီးတသန္႔ ဆုံဆည္းေလ့ရွိေသာ ကလပ္တစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု သမိုင္းမွတ္တမ္း မ်ားတြင္ ဖတ္ရသည္။

ယခုအခါတြင္မူ ယူနီေဖာင္း အျပာေရာင္ဝတ္ ျမန္မာေရနံ လုပ္သားမ်ား၊ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း ခ်ဳပ္ထားသည့္ လိေမၼာ္ေရာင္ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ဆင္ထားေသာ ျမန္မာေရနံ လုပ္သားမ်ား ဝင္ထြက္ သြားလာလ်က္ ရွိသည္။ အျပာဝတ္မ်ားမွာ အစိုးရ ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၿပီး လိေမၼာ္ေရာင္ ဝတ္ဆင္ထား သူမ်ားမွာ ပုဂၢလိက ေရနံကုမၸဏီ တစ္ခုျဖစ္သည့္ Goldpetrol ၏ ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။

အပန္းေျဖ ရိပ္သာကို လြန္ေသာအခါ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ငယ္ေလးတြင္ ဝိုင္းဖြဲ႕ကာ မနက္စာ စားေနေသာ လိေမၼာ္ေရာင္ဝတ္ ေရနံလုပ္သား ေလးငါးေယာက္ခန္႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ဓာတ္ပုံ သတင္းေထာက္တစ္ဦးက ကြမ္းငတ္လာပုံ ရသည္။ ထမင္းဆိုင္ေဘးရွိ ကြမ္းယာဆိုင္သို႔ ဝင္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ ေဒသခံတစ္ဦးႏွင့္ စကားေရာရင္း ေရနံေျမ လုပ္သားမ်ား၏ လစာကို စပ္စုရသည္။ လုပ္သားမ်ားမွာ ဝင္စကာလတြင္ တစ္လလွ်င္ ေလးေသာင္းခြဲမွ်သာ ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္မွ လစာတိုးရင္းတိုးရင္း ေျခာက္ေသာင္းခြဲ၊ တစ္သိန္းမွ် ရေလရာ လစာမွာ လြန္စြာ နိမ့္ပါးလွေၾကာင္း၊ လစာနည္းေသာ္လည္း အလုပ္ရွားသျဖင့္ ရရာအလုပ္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ေနရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ၿမဳိ႕ျပင္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဓါတ္ပုံမ်ား အားပါးတရ ႐ိုက္ယူၿပီးေသာအခါ သခင္ဖိုးလွႀကီး ေၾကး႐ုပ္ ထားရွိမည့္ အလုပ္သမား ေမေဒး ေက်ာက္တိုင္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေက်ာက္တိုင္သို႔ မေရာက္မီ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပင္ ‘တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ’ ဆိုေသာ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးဝင္ သခင္မ်ား၏ အသည္းစြဲ သီခ်င္းသံကို ၾကားရသည္။ ေရွးတြင္မူ ဆိုင္ကယ္အစီး ၅၀ ခန္႔၊ ဆိုင္ကယ္တိုင္းတြင္ တူတံစဥ္ တံဆိပ္႐ိုက္ထားေသာ အလံနီေလးမ်ား ကိုယ္စီ စိုက္ထူထားသည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ား ေနာက္တြင္ မဂၤလာစည္ေတာ္၏ စည္းခ်က္ႏွင့္အညီ ညင္သာႏု႐ြ ေသာဟန္ပန္ျဖင့္ ဘယ္ခုန္ညာေပါက္ လႈပ္ရွားေနေသာ ပုဏၰားတစ္ဦး။ ယင္းပုဏၰားမွာ မည္းေသာ မ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္ လူးထားသျဖင့္ ျပာေဟာက္ေဟာက္ ျဖစ္ေနရာ နဖူးထုံးသုံးရစ္ႏွင့္ ပါးတစ္ဖက္ ထုံးႏွစ္ရစ္တို႔ကာ အျပာေပၚ အျဖဴဆင့္ကာ ပလဲနံပမသင့္ ျဖစ္ေနရွာသည္။
မဂၤလာ စည္ေတာ္ဝိုင္း ေနာက္တြင္မူ ေရနံေျမ လုပ္သားေဟာင္းႀကီးမ်ား ဝန္းရံထားသည့္ သခင္ဖိုးလွႀကီး၏ ပုံတူ ေၾကး႐ုပ္တုႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီတြင္မူ တုတ္ျဖင့္ ထိုးခံရေသာ ပု႐ြက္အုံကဲ့သို႔ လူအုပ္ႀကီးက ႐ြစိတက္လ်က္ ရွိသည္။

ယင္း လူေရစီးေၾကာင္းႀကီးသည္ ၿမဳိ႕ကို ခဏတာမွ် လွည့္ပတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္တိုင္ဆီသို႔ ျပန္လာ ၾကသည္။ ေက်ာက္တိုင္သို႔ အားလုံး ေရာက္ေသာအခါ ေၾကး႐ုပ္ထုကို ေက်ာက္တိုင္ ေဘးနားတြင္ အသစ္ေဆာက္ထားသည့္ ေက်ာက္တိုင္ထိပ္၌ တင္ဖို႔ ႀကဳိးပမ္းရသည္။ ဤတြင္ ပိႆာခ်ိန္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေလးေသာ ေၾကး႐ုပ္ကို တင္ရန္ အေတာ္ေလး အခ်ိန္ေပးကာ ႀကဳိးပမ္းလိုက္ရသည္။ ေၾကး႐ုပ္ကို ေရႊ႕ရန္ လူအားျဖင့္ မရသျဖင့္ ကရိန္းအားျဖင့္ မရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေၾကး႐ုပ္ကို စံပယ္ကုံးမ်ား လာစြပ္သူက စြပ္သည္။
အဆုံးတြင္ ကရိန္းအားျဖင့္မ ေသာအခါ သခင္ဖိုးလွႀကီးသည္ အသာတၾကည္ႂကြၿပီး အေရွ႕ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ ေက်ာက္တိုင္ထိပ္၌ စံျမန္းရွာေလသည္။

သခင္ဖိုးလွႀကီးကို ေနရာခ်ၿပီးေသာအခါ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ စတင္ေလသည္။ ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက ယင္းပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ နာယကႀကီး သူရဦးေရႊမန္းက မည္ကဲ့သို႔ ကူညီခဲ့ပုံ၊ ေဇကမာၻ ဦးခင္ေရႊက ေဝႆႏၲရာ့ ထုံးႏွလုံးမူကာ ရက္ေရာစြာ လွဴဒါန္းခဲ့ပုံ၊ အခမ္းအနားကို ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔၌ စည္စည္ကားကား က်င္းပႏိုင္ရန္ မည္ပုံ စီစဥ္ထားပုံ ပဏာမ ပ်ဳိးေလသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ေမးလိုသည့္ ေမးခြန္းေမးၾကပါဟု သတင္းသမားမ်ားထံ မိုက္က႐ိုဖုန္း လွည့္ေတာ့သည္။

ေရွ႕ပိုင္း သတင္းသမားတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က ေၾကး႐ုပ္က ပိႆာခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ေလးပါသလဲ၊ ေငြဘယ္ေလာက္ ကုန္ပါသလဲ စသျဖင့္ ေမးျမန္းၿပီးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ ထေမးသည္။
လက္ရွိ ေကာ္မတီက အခမ္းအနား ၿပီးေျမာက္ သြားေသာအခါ လက္ရွိ ေရနံလုပ္သားမ်ား အခြင့္အေရး အတြက္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မည္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ား ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ပါမည္နည္း။ အခမ္းအနားမွဴး ခဏၿငိမ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဥကၠ႒ႀကီးက ထလာၿပီး ေကာ္မတီမွာ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ သမိုင္းအေမြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးေရးအတြက္ ရည္႐ြယ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ ေရနံလုပ္သား အခြင့္အေရးအတြက္မူ ေကာ္မတီ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ဇယား၌ မပါရွိေၾကာင္းျဖင့္ အေျဖပိတ္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ မိုက္က႐ိုဖုန္းသည္ သတင္းသမား တစ္ေယာက္ထံ လွည့္သည္။

ကြၽန္ေတာ္မွာ မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္ေနသည္။ ေမးစရာတစ္ခု ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းတိုက္ တစ္ခုတည္း က ႏွစ္ခါထေမးပါက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်မည္စိုး၍ ကြၽန္ေတာ္ ေမးလိုေသာ ေမးခြန္းကို မိတ္ေဆြ သတင္းသမား တစ္ဦးထံ အကူအညီ ေတာင္းခံကာ ေမးျမန္းေစသည္။ မိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္က မိုက္က႐ိုဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး ေရနံေခ်ာင္းႏွင့္ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕ရွိ ေရနံ တူးေဖာ္ခြင့္ အမ်ားစုကို Goldpetrol ကုမၸဏီက ရရွိထားသည္ဟု သိရပါေၾကာင္း၊ ယင္းကုမၸဏီက ယခု အခမ္းအနားအတြက္ မည္မွ် ကူညီေပးသည္ကို သိလိုပါေၾကာင္း ေမးေလသည္။ ဥကၠ႒ႀကီးပင္ ထေျဖျပန္သည္။ Goldpetrol ကုမၸဏီက ေကာ္မတီကို မ်ားစြာ ကူညီပါေၾကာင္း၊ ယခုအခမ္းအနား အတြက္ ေငြက်ပ္ဆယ္သိန္းအထိ ထည့္ဝင္ထားပါေၾကာင္း အားပါးတရ ေျဖဆိုသြားသည္။

ဥကၠ႒ အေျဖဆုံးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနလိုက္သည္။ ေခ်ာက္တြင္ ေရနံတြင္း တစ္တြင္းတည္းက တစ္ရက္လွ်င္ ေရနံစိမ္းစည္ ၇၂ စည္ခန္႔ ထြက္ေသာ တြင္းမ်ဳိး ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ တြင္းေပါင္း ေခ်ာက္လမ္း႐ြာ ေရနံေျမႏွင့္ ေရနံေခ်ာင္း ေရနံေျမ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ေထာင္ခ်ီေသာင္းခ်ီ ရွိေပမည္။ ယခုေခတ္ ကမာၻ႔ ေရနံေပါက္ေစ်းမွာ ေရနံစိမ္း တစ္စည္လွ်င္ ကန္ေဒၚလာ ၁၁၀ ဝန္းက်င္တြင္ ေျပးေနသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ယင္း ၁၃၀၀ ျပည့္အခမ္းအနား သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေန႔မွာပင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမ တစ္ခုလုံးေပါင္း ေရနံစိမ္းစည္ေရ ၁၃၀၀ ထြက္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔အတိုင္းသာ မွန္ပါက ယင္းေရနံစိမ္းမ်ားမွာ က်ပ္သိန္းေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ တန္ဖိုးရွိသည္။ ဤပမာဏသည္ပင္လွ်င္ တစ္ေန႔တာ အထြက္ႏႈန္းပင္ ရွိေသးသည္။ Goldpetrol ကုမၸဏီမွာမူ ေရနံေခ်ာင္းႏွင့္ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕၌ ေရနံထုတ္ေနသည္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ထက္ပင္ ႀကီးမည္ထင္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏွစ္ကာလ တာရွည္စြာ ေရနံထုတ္ေနေသာ ကုမၸဏီႀကီး တစ္ခုက ေရနံလုပ္သား သပိတ္ႏွင့္ ေရနံလုပ္သား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ဖိုးလွႀကီး တို႔ကို အမွတ္တရ က်င္းပသည့္ အခမ္းအနားအတြက္ ေငြက်ပ္ဆယ္သိန္းႀကီးကို သဒၶါေပါက္ကာ အလွဴေရာက္သည္ဟု ဆိုေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္မွာ ႀကီးစြာ အံ့အားသင့္မိသည္။

သို႔ႏွင့္ ေမးခ်င္တာ ေမးျမန္းၿပီးေသာအခါ အခမ္းအနားမွ ခြာလာခဲ့သည္။ အခမ္းအနား၏ ေနာက္ဘက္ တြင္ ေရနံေဆး႐ုံတစ္ခု ကပ္လ်က္ရွိသည္။ ေရနံလုပ္သား မ်ားႏွင့္ မိသားစုဝင္ မ်ားကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးရန္အတြက္ ဘီအိုစီ ကုမၸဏီ လက္ထက္ကတိုင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေဆး႐ုံ ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံတြင္းသို႔ ဝင္သြားေသာအခါ သူနာျပဳ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူနာခုတင္ မ်ားတြင္မူ အမ်ားစုမွာ လစ္လ်က္ေနၿပီး လူနာ ေလးငါးေယာက္ခန္႔သာ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ရွိေလသည္။ လူနာေစာင့္ အနားသို႔ အသာကပ္ကာ ေဆး႐ုံ၏ ဝန္ေဆာင္မႈကို ေမးၾကည့္သည္။ ေဆး႐ုံသို႔ လာေရာက္ ကုသေသာ လူနာမ်ားသည္ လိုအပ္ေသာေဆးကို အျပင္ေဆးဆိုင္ မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ဝယ္ယူရၿပီး ဆရာဝန္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားက ကုသေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ ေရနံေျမ လုပ္သားေကာ အျပင္လူနာေကာ ထိုနည္းတူစြာပင္ ေဆး႐ုံက ကုသ႐ုံ ကုသေပးသည့္ ဝန္ေဆာင္မႈကိုသာ ေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုလူ လိမ္လည္ ေျပာမည္စိုး၍ ကုတင္ေပၚ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ လူနာတစ္ေယာက္ အနားသို႔ကပ္ကာ ေမးျမန္းၾကည့္ေသးသည္။ ထိုနည္းတူပင္ ေျဖဆိုသည္။

ထိုသို႔ ေမးျမန္းေနစဥ္မွာပင္ သူနာျပဳမ်ား အပါအဝင္ လူငါးေယာက္ခန္႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ေဆး႐ုံ တာဝန္ခံ ဆရာႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူရန္ ေျပာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ တာဝန္ခံ ဆရာဝန္ႀကီးထံ သြားသည္။ ဆရာႀကီးကို အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ေတာင္းသည္။ ဆရာႀကီးက ေဆး႐ုံအတြက္ လူမႈဖူလုံေရးက ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ ေဆးဝါးမ်ား ထုတ္ေပးေၾကာင္း၊ လိုအပ္ေသာ ေဆးဝါးကို MOGE စီမံဌာနထံ ေငြေၾကး ေတာင္းခံကာ ဝယ္ယူရေၾကာင္း၊ MOGE ကလည္း ေဆး႐ုံအတြက္ တစ္လလွ်င္ တစ္သိန္း ေျခာက္ေသာင္းက်ပ္ ေငြခ်ေပးေၾကာင္း၊ ေဆး႐ုံအတြက္ Goldpetrol က ေငြက်ပ္သိန္းတစ္ရာ မတည္ကာ ဘဏ္တြင္ ေငြအပ္ထားေပးမည့္ အစီအစဥ္ ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ေရနံေျမလုပ္သား အမ်ားစုမွာလည္း မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာကာ စမ္းသပ္တြင္းမ်ား သြားတူးရသျဖင့္ အရက္ႏွင့္ ႏွီးႏႊယ္ေသာ အသည္းႏွင့္ အစာအိမ္ ေရာဂါမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ ကုသတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေဆး႐ုံမွာလည္း ဘီအိုစီ ကုမၸဏီ လက္ထက္ကတိုင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေဆး႐ုံ ျဖစ္ေလရာ အပ်က္အစီးမ်ား ရွိပါက ျမန္မာ့ေရနံႏွင့္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕လုပ္ငန္း ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနက လာၾကည့္ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုေလသည္။

ေရနံေျမ လုပ္သားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးကမူ ယခင္က ေရနံေျမလုပ္သား Family ကတ္ကေလး လုပ္ထားေပးၿပီး ေဆးဝါး ကုသလိုပါက ေငြမလိုအပ္ဟု ငယ္ေၾကာင္းျပန္သည္။ ထို႔ျပင္ေဆး႐ုံ၌ သာမန္ဆရာဝန္ ငါးဦးခန္႔၊ သြားဆရာဝန္ တစ္ဦးႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားသာ ရွိေလရာ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ကုသရေသာ လူနာမ်ားအတြက္ မည္သို႔ ကုသေပးေၾကာင္း ေမးျမန္းသည္။ ဆရာဝန္ႀကီးက ယခင္က အထူးကု ဆရာဝန္မ်ား ခန္႔အပ္ေပးရန္ MOGE မွတစ္ဆင့္ က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးဌာနထံ စာတင္ထားသည္ဟုသာ ေျဖဆိုသည္။

ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ အားပါးတရ ဗ်ဴးၿပီးေသာအခါ ျပန္လာသည္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ အခမ္းအနားလည္း ၿပီးစီးသြားၿပီမို႔ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ သတင္းသမားမ်ား စုစည္းရသည္။ သတင္းအဖြဲ႕ အားလုံးကို ၿမဳိ႕စြန္ ေတာင္ထိပ္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ရပ္ထားေသာ ျမသရဖူ ကားေပၚ၌ ေနရာယူေစၿပီးေသာအခါ အညာေနသည္ ေတာင္စြယ္ က်ဳိးေလၿပီ။ ေနလုံးနီႏုႏု ေရွ႕တြင္ ေတာင္တန္းျပာ၊ ေတာင္တန္းျပာေရွ႕၌ ျမစ္ဧရာ။
ကားသည္ ေတာင္ထိပ္မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆင္းသည္။ ေတာင္ေအာက္၌ လမ္းမေပၚ အခ်ဳိးအေကြ႕ ေမာင္းေသာအခါ လာစဥ္က ေက်ာခ်မ္းစရာ ေႏြးေထြးစြာ ႀကဳိဆိုေနေသာ ‘တားျမစ္နယ္ေျမ၊ တာဝန္မွအပ မဝင္ရ၊ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံရမည္’ ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္က ေခါင္းညိတ္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ႏွယ္။

Written by  ဉာဏ္မ်ဳိးေအာင္

The Voice Weekly