အႏွိပ္စက္ခံ ကေမာၻဒီးယား အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘဝ

အိပ္ရာကထၿပီး မတ္မတ္ေလး ထိုင္ရန္မွာ ဆိုေဖာင္းအတြက္ အလြန္ခက္ခဲ လြန္းလွသည္။ သူမ ကေလးမ်ား အကူအညီျဖင့္ သစ္သားအိမ္ငယ္ေလးအတြင္း သြားလာေနထိုင္ရသည္။ တစ္အိမ္လုံး ေဆးနံ႔ေတြကလည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။

ဆိုေဖာင္းအသက္ ၅၉ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ယမန္ႏွစ္က သူမသည္ အိမ္ထဲမွ “ကယ္ၾကပါရွင္” ဟုေအာ္ၿပီး ေျပး ထြက္လာသည္။ သူမ ေအာ္သံက ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းလွသည္။ လက္ကားရား ေျခကားရား ေဝွ႔ယမ္းေအာ္ ဟစ္ၿပီး သူမေျပးထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ဓာတ္ဆီေတြ ရႊဲေနၿပီး အေပၚပိုင္းတြင္ မီးေတြစြဲေနသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပးထြက္ လာၾကၿပီး မီးကိုဝိုင္း ၿငိႇမ္းလိုက္ၾကသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံး မီးေလာင္ကြၽမ္းမႈကို ခံစားခဲ့ရသည္။

ဆိုေဖာင္းသည္ ကမ္ေပါ့ တိုက္နယ္ေဆး႐ုံတြင္ ဆယ္ရက္ခန္႔ ကုသမႈ ခံယူလိုက္ရသည္။ ေဆးကုသမႈ ခံယူၿပီးေနာက္ သူမကို မီး႐ိႈ႕ခဲ့သည့္ အသက္ ၅၀ အ႐ြယ္ ခင္ပြန္းသည္ ေမာင္ဆင္းႏွင့္ အတူျပန္ေနရန္ အိမ္ငယ္ေလးဆီသို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။

မီး႐ိႈ႕ခံရသည့္ေန႔ မတိုင္မီက ဆိုေဖာင္းႏွင့္ ေမာင္ဆင္းတို႔ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ စစ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ ေမာင္ဆင္းက ဇနီးသည္ကို အသံမထြက္ႏိုင္သည္အထိ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီးေနာက္ တံခါးပိတ္ကာ ထားခဲ့သည္က မ်ားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆိုေဖာင္းကို ဓာတ္ဆီေလာင္းၿပီး မီး႐ိႈ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္မထြက္ေျပးဖို႔ ႀကဳိးစားေသးတယ္။ သူဓာတ္ဆီေတြ လာေလာင္းကတည္းက မီး႐ိႈ႕ေတာ့မွာပဲဆိုတာ သိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကြၽန္မကို ခ်ဳပ္ထားေတာ့ မေျပးႏိုင္ဘူး။ ေနာက္မွ မီး႐ိႈ႕လိုက္တာ” ဟု ဆိုေဖာင္းက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။

သူတို႔ အိမ္ေထာင္သက္က ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ရွိၿပီးမွ ၾကမၼာငင္ေသာ ထိုေန႔သို႔ ေရာက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔မတိုင္မီကလည္း ဆိုေဖာင္းတစ္ေယာက္ ေခြး႐ိုက္ ႏြား႐ိုက္ ႐ိုက္ခံခဲ့ရျခင္းမ်ား၊ အလိုမတူဘဲ အဓမၼအက်င့္ခံခဲ့ရျခင္းမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ငရဲက်ေနသလို ခံစားခဲ့ရသည္။
“ကြၽန္မ သူ႔ကိုထားၿပီး ထြက္သြားဖို႔ ႀကဳိးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ သူျပင္လာမွာပါထင္ၿပီး သည္းခံခဲ့တယ္” ဟု သူမရင္ဘတ္ေပၚရွိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ဒဏ္ရာႀကီးေပၚသို႔ လာနားေသာ ယင္ေကာင္မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမတြင္ရွိေသာ ကေလးငါးေယာက္အတြက္ သူ႔လုပ္စာ တစ္ခုတည္းကိုသာ မွီခိုေနရသျဖင့္ သူမတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိျခင္းကို ေဆြးျမည့္စြာ ထုတ္ေဖာ္ရွာသည္။

ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္ ခံရျခင္းမ်ားသည္ ယေန႔အထိ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံအရလည္း အိမ္ေထာင္ေရး ကြာရွင္းရန္ခြင့္မျပဳ။ သူတို႔ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ဇနီးျဖစ္သူသည္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ႐ိုေသၿပီး ေျပာသမွ် လိုက္နာရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ခင္ပြန္းသည္က ဘာလုပ္လုပ္ ခံမေျပာနဲ႔ နားေထာင္ဆိုသည့္ ဘဝႏွင့္သာ သူတို႔ေနထိုင္ၾကရသည္။

ကေမာၻဒီးယားနိင္ငံ၏ ႐ိုင္းစိုင္းေသာ ေယာက္်ားမ်ား ဓေလ့အတိုင္း ေမာင္ဆင္းသည္ ဇနီးသည္ကို ေသေလာက္ေအာင္ ႀကံစည္ထားေသာ္လည္း အေရးယူခံရျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ အျပစ္လုပ္သူကို ဓေလ့ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းၿပီး အေရးယူႏိုင္မႈ မရွိျခင္းကပင္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔ေဘာင္ႀကီး တစ္ခုလုံးကို ေစာ္ကားေနသလို ျဖစ္သည္။

ကေမာၻဒီးယားရွိ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားကလည္း ဓေလ့ထုံးစံအရ ငံု႔ခံေနသူေတြမ်ား ေသာေၾကာင့္ အေထာက္အထားမ်ား ရႏိုင္မႈ ခက္ခဲေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးတို႔ ဘဝသည္ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ လင္ေယာက္်ား လုပ္သမွ်ခံ၊ ေပးသမွ်ယူ၊ ေကြၽးသမွ်စားကာ ခင္ပြန္းသည္အေပၚ လုံးဝမွီခို ေနၾကရသျဖင့္ အစိုးရလည္း တစ္ခုခုကို အေရးယူျခင္းထက္ ေခါင္းေရွာင္ေနသည္က မ်ားသည္။
“အမ်ိဳးသမီးေတြ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကမ္းဖက္ ခံရသည္ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာက အေၾကာင္းရွိတယ္။ သူတို႔မွာ အျခားေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ဆိုတာ ဘာမွရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေယာက္်ားကို ဆန္႔က်င္ရင္ အသိုင္းအဝိုင္းက ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ၾကမယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလို ေယာက္်ားရဲ႕ လက္တုံ႔ျပန္တာကိုလည္း ခံရဦးမယ္” ဟု ကုလသမဂၢ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အတိုင္ပင္ခံ ဖေရရာ လာဆင္က ေျပာသည္။

ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႕ Licadho တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူ တစ္ဦးက ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္ အႏိုင္က်င့္ခံရမႈေပါင္း ၃၀၄ မႈ ရွိခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ခင္ပြန္းသည္မ်ား၏ သတ္ျဖတ္မႈကို ခံရသူေလးဦး ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္။
“ျပည္တြင္းမွာ ႏွိပ္စက္ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြက သက္ဆိုင္ရာကို တိုင္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔က ကူညီေပးဖို႔ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာအမ်ားစုက သူတို႔ေယာက္်ားေတြ လာေခ်ာ့လိုက္ရင္ ေပ်ာ့ၿပီး ျပန္ပါသြားၾကတာမ်ားတယ္” ဟု Licadho အဖြဲ႕ကို ထူေထာင္သူ ေစာခ်န္ဟြန္းက ဆိုသည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕၏ အစီရင္ခံစာအရ ကေမာၻဒီးယား ႏိုင္ငံအမ်ိဳးသမီး ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔သည္ အၾကမ္းဖက္ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား ခံစားေနၾကရေၾကာင္း သိရသည္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္တြင္း၌ က်ိတ္ၿပီး ႏွိပ္စက္မႈမ်ားကို ခံေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီး ၃၀၀၀ ေလာက္မွာ ႀကဳိးတုပ္ၿပီး အ႐ိုက္ခံၾကရသည္။ ပမာဏအားျဖင့္ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ျဖစ္သည္။ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ လည္ပင္းညႇစ္ျခင္းႏွင့္ မီး႐ိႈ႕ျခင္းမ်ားကို ခံစားေနၾကရသည္။
“မိန္းမေတြကို သူတို႔ေယာက္်ားေတြက ျပႆနာမရွာနဲ႔ ငတ္သြားမယ္လို႔ ေျပာေနႏိုင္တာကိုက သဘာဝ မက်ေသးဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ဒီလို အိမ္ေထာင္က်လိုက္တာနဲ႔ အႏွိပ္စက္ခံရမယ္ဆိုတာ ျပႆနာတစ္ရပ္ အေနနဲ႔ ရွိေနေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလို ေယာက္်ားေတြကို အျပစ္မေပးႏိုင္တာကလည္း အားနည္းခ်က္ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အထိ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ ဝန္ႀကီးဌာနတြင္ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ မူဆိုေခ်ာက ဆိုသည္။

ကမ္ေပါ့ေက်း႐ြာသူ ေက်း႐ြာသားေတြကလည္း မိမိတို႔႐ြာ အတြင္း ေမာင္ဆင္း၏ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းေနမႈကို မသိဟုဆိုျခင္းမွာ လူမႈေရး အသိစိတ္ႏွင့္ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ျခင္းထက္ ဓေလ့ထုံးစံ မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။
“ေမာင္ဆင္းကို ၾကည့္ရတာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ယဥ္ေက်းတယ္၊ ခင္မင္စရာ ေကာင္းတယ္။ သူ႔ကို လူတိုင္းသေဘာက်ၾကတယ္။ သူဒီလိုလုပ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး” ဟုပင္ ႐ြာလူႀကီး ခန္ဆာေမာင္းက ေထာက္ခံေပးလိုက္ေသးသည္။

ကမ္ပုံ ေဒသဆိုင္ရာ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ရဲအရာရွိ ႐ို႕သ္ဆမ္အန္းအား ေမာင္ဆင္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ မဖမ္းရသနည္းဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါတြင္ သူက “တိုင္မွမတိုင္တာ ဘယ္လိုအေရးယူလို႔ ရမွာလဲ။ တိုင္မွက်ဳပ္တို႔ရဲေတြကလည္း ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေရးယူလို႔ရမွာေပါ့” ဟု ေျပာၾကားသည္။
“က်ဳပ္တို႔ အဲဒီအမႈကို ၾကားပါတယ္။ သြားၿပီးေတာ့ေတာင္ ေမးခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ဖမ္းလို႔မရ ဘူးဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိသားစုဝင္ေတြက အမႈမွ မဖြင့္တာ” ဟု ဆမ္အန္းက ဆိုသည္။

ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ လူသတ္မႈ၊ ဓားျပမႈတို႔ေလာက္က လြဲၿပီး လင္မယားခ်င္း အႏိုင္က်င့္မႈမ်ားမွာ မတိုင္လွ်င္ အေရးယူႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။
“တကယ့္ျပႆနာက ေမာင္ဆင္းမွာ စိတ္ေဝဒနာ နည္းနည္း ရွိတယ္။ သူလည္း ဒဏ္ရာရထားတာပဲ။ ခုဆိုရင္ သူလည္းမက်န္းမာဘူး။ သူေနေကာင္းမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔လည္း ဥပေဒအရ အျပစ္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္တယ္” ဟု စိတ္ေဝဒနာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ရဲက အမႈကို ေလွ်ာခ်သြားခဲ့သည္။

ဆိုေဖာင္းကမူ သူမအေနႏွင့္ ႏွိပ္စက္ မီး႐ိႈ႕ခံရၿပီးေနာက္ ရဲစခန္းသို႔ တိုင္ၾကားလိုေသာ္လည္း ေက်း႐ြာ လူႀကီးက သူမကိုရဲမတိုင္ရန္ ဖိအားမ်ား ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ရဲသြားတိုင္လို႔လည္း အပိုပဲ ေမာင္ဆင္းကို အေရးယူလို႔မရေၾကာင္း လာေျပာခဲ့သည္။
“မိသားစုက ေမာင္ဆင္းကို ဖမ္းေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က အဲဒီလိုလုပ္လို႔ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔ကို ေျပာခဲ့တယ္” ဟု ႐ြာလူႀကီးကလည္း ဆိုသည္။

႐ြာလူႀကီးက ဆက္ၿပီး “ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတာပဲ။ အဲဒီလို ျဖစ္လာလို႔ လုပ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ဖမ္းၿပီးေထာင္ခ်ရမယ္ ဆိုရင္လည္း မိသားစုေတြအတြက္ ပိုၿပီးေကာင္းလာမွာမွ မဟုတ္တာ” ဟု ေျပာခဲ့သည္။

ဆိုေဖာင္းသည္ ယခုအခါ ျပည္တရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနသည့္ အနာမ်ားႏွင့္ အက်ႌကိုပင္ မဝတ္ႏိုင္ေပ။ ေဆး႐ုံက ဆင္းခြင့္ ျပဳလိုက္ကတည္းက သူမေယာက္်ားႏွင့္ မည္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ျပန္ေနရမည္ကိုပင္ မေတြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္း႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။
“သူ ကြၽန္မကို စကားေျပာပါ့မလားေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္မကေတာ့ သူ႔ကို အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားခိုင္းမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ႏႈတ္နည္းနည္းနဲ႔ ရက္စက္တတ္တာဆိုေတာ့ ေျပာရခက္တယ္။ ခုထိ သူအိမ္က ထြက္မသြားေသးဘူး” ဟု ဆိုေဖာင္းက ေျပာသည္။

ႏိုင္ငံအႏွံ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္ခံရျခင္း ေဘးမွ ကင္းေဝးေစရန္ အမ်ိဳးသမီး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕မ်ားသည္ ကုလသမဂၢ၏ အေထာက္အပံ့မ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ White Ribbon လႈပ္ရွားမႈကို ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားကို အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ား ပညာေပးၾကသည္။ ဂ်ာမန္ႏွင့္ စပိန္အစိုးရတို႔ကလည္း The Good Men လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ၿပီး အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးအတြက္ ပညာေပးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။
“တစ္ႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ စိတ္ထားေတြ ေျပာင္းကုန္မယ္ ထင္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အေလ့အထ စ႐ိုက္ေတြကို ေျပာင္းရလိမ့္ဦးမယ္။ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာေပါ့” ဟု စပိန္ NGO Paz Y Desarrollo အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒသကိုယ္စားလွယ္ စတီဖာႏိုဘရီဂိုနီက ဆိုသည္။ သူက The Good Men အဖြဲ႕တြင္ ညႇိႏိႈင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေပးေနသူလည္း ျဖစ္သည္။
ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္မႈ ကာကြယ္ေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကလည္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ျပ႒ာန္းေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဥပေဒတြင္ ပါရွိသည္ အားနည္းခ်က္မ်ားကို လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား အဖြဲ႕ကလည္း ေထာက္ျပ ေဝဖန္ေနၾကသည္။ ဥပေဒအရ “သင့္ေတာ္သလို ပိုင္းျဖတ္ရန္” ဆိုသည့္စကားသည္ ဇနီးမယားႏွင့္ သမီးသားတို႔အတြက္ အခြင့္အေရးမ်ား ဆုံး႐ႈံးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေယာက္်ား ၏ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္ စည္းကမ္း လိုက္နာေစရန္ႏွင့္ ပညာေပးသည့္ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး စိတ္ထားေကာင္းစြာျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ပိုင္းျဖတ္ျခင္း ခံရလွ်င္ ထိုခင္ပြန္းေယာက္်ားကို အျပစ္ေပး အေရးမယူႏိုင္ျခင္းက ဥပေဒကို လက္တစ္လုံးျခား လွည့္စားထားသလို ျဖစ္ေနသည္။

မယားကို မီး႐ိႈ႕ၿပီးေနာက္တြင္လည္း ေမာင္ဆင္းသည္ ဆက္လက္ ႏွိပ္စက္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ႐ြာလူႀကီးက သူ႔ကို ရွစ္လတိတိ အိမ္ကထြက္သြားရန္ အမိန္႔ထုတ္လိုက္သည္။
“ဆိုေဖာင္းက ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာၿပီး ေမာင္ဆင္းနဲ႔အတူ မေနႏိုင္ပါဘူးလို႔ လာေျပာတယ္။ သူ႔ကို ေမာင္ဆင္းက အဓမၼက်င့္တယ္။ သူ႔သမီးကိုလည္း အဓမၼက်င့္ဖို႔ ႀကဳိးစားတယ္လို႔ လာတိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေကာင္ကို သူ႔မိဘေတြဆီ ျပန္ေနဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္” ဟု ႐ြာလူႀကီးက ဆိုသည္။

ေမာင္ဆင္းသည္ ယခုအခါ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလွ်င္ ေရာက္ႏိုင္သည့္ သူ႔မိဘမ်ား အိမ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔အိမ္က လွမ္းၾကည့္လွ်င္ပင္ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ျမင္ႏိုင္သည္။
ဆိုေဖာင္းကမူ “သူမရွိမွ ေအးေတာ့တယ္” ဟု ဆိုလာသည္။ သူမအေနႏွင့္ လူေတြက ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေၾကာင္းလည္း ေျပာလာသည္။
“ခုဆိုရင္ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ေယာက္်ားမရွိလည္း ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မကို မီး႐ိႈ႕ထားတဲ့ ေကာင္လို႔ ေတြးလိုက္တိုင္း ေျဖသာမိတယ္” ဟု သူမက ဆိုလိုက္သည္။

Ref : Beaten and Burned, by Denise Hruby (GLOBE, April 2013)



(အယ္ဒီတာတစ္ဦး) - The Voice Weekly