အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ တာရွည္ခံအရာမ်ားျဖင့္တည္ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ တာရွည္မခံေသာ ရွင္သန္ျခင္းတို႔ ေနထိုင္ၾကေလသည္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွ ေစ်းဝယ္စင္ တာႀကီး တစ္ခု၏ ေျမညီထပ္တြင္ ထံုးစံ အတိုင္း လူမ်ားျဖင့္ စည္ကားလ်က္ရွိေန သည္။ အတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ေမႊး ပ်ံ႕ေန သည့္ ေကာ္ဖီရန႔ံ၊ ေထာပတ္ ေပါက္ေပါက္ရနံတို႔က ႏွာေခါင္းအတြင္း သို႔ စူးရွစြာ ဝင္ေရာက္လာသည္။

မလွမ္းမကမ္းရွိ စင္ျမင့္မ်ားေပၚ၌ အစီအရီ ခင္းက်င္းထားေသာ အလွျပင္ ပစၥည္းမ်ားကို အမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ား အျပား စိတ္ဝင္တစားၾကည့္႐ႈေနသည္။ ထိုေနရာမွ ေရွ႕သုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြား ပါက အေအးခန္းမ်ားအတြင္း၌ ေဖာ့ဘူး မ်ားျဖင့္ ေသသပ္စြာ စီရီထည့္ထားေသာ အသားစိမ္းမ်ားကို အိမ္ရွင္မမ်ားသေဘာ ေတြ႕စ ရာျမင္ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ယင္း နံေဘးတြင္မူ ကိုရီးယားဇာတ္ကားမ်ား ႏွင့္အတူ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ ျပည္ တြင္း၌ တြင္က်ယ္စြာ စားသံုးလာသည္ မွာၾကာျမင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အကင္မ်ိဳးစံု။

”အသားစိမ္းေတြကေတာ့ သံုးရက္ ေလာက္ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး စား လို႔ ရတယ္။ ကုန္ဆံုးရက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ မတိုင္ခင္ ေရာင္းကုန္ပါတယ္။ အ ကင္ေတြက တစ္လခံတာလည္းရွိတယ္။ ႏွစ္လခံတာလည္းရွိတယ္”ဟု အေရာင္း စာေရးက ၄င္းတုိ႔ေရာင္းခ်ေနေသာ အ သားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းျပသည္။

သူမ၏ ေျပာျပခ်က္အရ တာရွည္ ခံ ေဆး၏ အစြမ္းထက္မႈျဖင့္ ႏွစ္လ အ ထိခံသည့္ အသားျပားမ်ားပင္ ျမန္မာ ျပည္၌ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနၿပီဟု သိ ရသည္။

    တာရွည္ခံသည္က ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာမ်ား ေပၚ လာႏိုင္၏။ သတ္မွတ္ထားသည့္ စည္း မ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ တာရွည္ခံေဆး၊ဓာတုဆိုးေဆးမ်ား အသံုး ျပဳထားေသာအသားမ်ား၊ ေရခဲေသတၱာ အတြင္းတြင္ သတ္မွတ္ရက္ထက္ ေက်ာ္ လြန္စြာ ၾကာရွည္ထည့္ သြင္းထားေသာ အသားမ်ားကို အလြန္အကြၽံစားသံုးလွ်င္ မူအသက္ေပးရမည့္ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ လာႏိုင္သည္ဟု စားသံုးသူကာကြယ္ေရး အသင္းမွဥကၠ႒ဦးဗအုပ္ခိုင္ကေျပာသည္။

ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕၏ စစ္ တမ္းမ်ားအရလည္း လူေလးဦးတြင္ တစ္ဦးမွာ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ပြားႏိုင္ၿပီး လူတိုင္းတြင္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ႏုိင္မႈ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ရွိ သည္ဟု ဆိုသည္။

”ျမန္မာမွာ ကင္ဆာျဖစ္တာက ေတာ့ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ တာမ်ားလိမ့္မယ္”ဟု ဦးဗအုပ္ခိုင္က သံုးသပ္သည္။

ပိုးသတ္ေဆး ဓာတ္ၾကြင္းမ်ားေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇျပဳျပင္ထား သည့္ အစားအေသာက္၊ အကင္မ်ား၊ ဆားႏွင့္ ျပဳျပင္ထားသည့္ စားေသာက္ ဖြယ္ရာမ်ား၊ ငါပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ငံျပာရည္ တို႔မွာလည္း ကင္ဆာေရာဂါကို ဖိတ္ ေခၚရာ ေရာက္သည္ဟု၄င္းက ေျပာ သည္။

”ဆားနဲ႔ ျပဳျပင္လိုက္တဲ့အတြက္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ဘက္တီးရီးယားပိုးေတြ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကင္ဆာ ျဖစ္ေစတဲ့ ပိုးေတြ ပါလာတယ္”ဟု ၄င္း က ဆက္ေျပာသည္။“

အရက္၊ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ အဆီ မ်ားသည့္ အစားအေသာက္မ်ား စားသံုး မႈေၾကာင့္ ကင္ဆာျဖစ္ပြားႏုိင္သလို အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္လည္း ကင္ ဆာ ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္ဟု အသည္းေရာဂါ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ပါေမာကၡ ဦးသံ စစ္က ထပ္ေလာင္းေျပာသည္။

အစားအေသာက္ေၾကာင့္ အ သည္း၊ အူမႀကီး၊ ေက်ာက္ကပ္၊ သရက္ ရြက္၊ အစာအိမ္၊ ပါးေစာင္၊ လွ်ာ၊ ႏွာ ေခါင္း၊ သြားဖံုး၊ အာခံတြင္း၊ လည္ ေခ်ာင္း၊ အဆုတ္၊ အ႐ိုး၊ သားဥအိမ္၊ သားအိမ္ေခါင္းႏွင့္ ရင္သားကင္ဆာ မ်ားျဖစ္ႏုိင္သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုးတြင္ ကင္ဆာမျဖစ္ႏိုင္သည့္ ေနရာမွာ ဆံပင္၊ လက္သည္း၊ ေျခသည္းႏွင့္ သြားသာ ရွိ သည္။

ဆိုးေဆးမ်ားေၾကာင့္ ကင္ဆာျဖစ္ ပြားမႈကို သာဓက ျပပါဆိုလွ်င္ တ႐ုတ္ ျပည္ကိုသာ ထုိးျပရမည္ျဖစ္သည္။ တ ႐ုတ္ျပည္တြင္ အေရာင္အဆင္း လွပ သည့္ အစားအေသာက္ ေပါသည္။ ေမႊး ပ်ံ႕သည့္ ရန႔ံမ်ားကို ထည့္သြင္းၾကသည္။ ယင္းေၾကာင့္ အစာအိမ္ကင္ဆာျဖစ္သူ မ်ားသည္။ ယင္းအျပင္ ကမၻာတြင္အစာ အိမ္ကင္ ဆာျဖစ္သူမ်ား၏ ထက္ဝက္မွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဦးသံစစ္ က ေျပာျပသည္။

ကင္ဆာေရာဂါမွာလူတန္းစားမေရြး ျဖစ္ပြားႏိုင္ၿပီး မည္သည့္အမ်ိဳးအစားမ ဆိုသိန္းရာခ်ီ၍ကုန္မည္ျဖစ္သည္။ အေျခ ခံလူတန္းစားမ်ားအတြက္ ခက္ခဲသည့္ အေရးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္သူမိသားစု အတြက္လည္း ေသာကပင္လယ္ေဝမည့္ အေရးတစ္ခု ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

”အားလံုး ၁၁၅ သိန္း တိတိ ကုန္ သြားတယ္။ လူကေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္ခံသြားတာေပါ့”ဟု ႏွာ႐ိုးကင္ ဆာျဖစ္၍ ေသဆံုးသြားသည့္ သူငယ္ ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးလွထြန္း၏ အေၾကာင္းကို ေဒၚလဲ့လဲ့မူက ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

ဦးလွထြန္းဆိုသူမွာ တပ္မေတာ္ သားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ အစိုးရမွ ခ်ထားေပးေသာ လိုင္းခန္းတြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ အသက္ ၅ဝ တြင္ ေန႔စဥ္ႏွာေခါင္းမွ ႏွာ ရည္အၿမဲထြက္လာသည့္ ေဝဒနာကို စတင္ခံစားလာရသည္။

ထိပ္ကပ္နာျဖစ္ သည္ဟု သေဘာထားကာ ေပါ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေျခာက္လၾကာ ကာလ အထိ ယင္းေဝဒနာက မေပ်ာက္၊ ပို၍ ပင္ ဆုိးလာသည္။ မည္သည့္ အနံ႔မွပင္ မရေတာ့ေသာ အခါမွ တပ္မေတာ္ေဆး ႐ံုသို႔သြားေရာက္ျပသခဲ့ရာႏွာ႐ိုးကင္ဆာ ဒုတိယအဆင့္သို႔ပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီဟု သိလိုက္ရသည္။

ကံေကာင္းသည္က ျပည္ပတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ညီအရင္းထံမွ ေဆးကုသစရိတ္ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ေထာက္ပံ့ေငြျဖင့္ ကင္ဆာေရာဂါသည္မ်ား၏ ကုထံုးတစ္ ရပ္ျဖစ္ေသာ ဓာတ္ကင္ျခင္းကို အႀကိမ္ ႀကိမ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ေရာဂါ က မသက္သာ။ ႏွာေခါင္းအတြင္းမွ ျပည္ပုပ္မ်ားပင္ က်လာသည္ဟု သူ ငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခံစားခဲ့ရသည့္ ေဝဒနာ ကို ေဒၚလဲ့လဲ့မူက ရွင္းျပသည္။

”ေနာက္ဆံုး ကင္ဆာ ၇ အဆင့္ ထိ ေရာက္သြားတယ္။ ဆရာဝန္က ေဆးဆက္သြင္းခိုင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ နာက ေဆးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီ ေတာ့ အိမ္မွာပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေနလိုက္ ရင္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆံုးသြား တယ္”ဟု ၄င္းတို႔အား ခြဲခြာသြားခဲ့သည့္ ဦးလွထြန္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။

ဦးလွထြန္းကဲ့သို႔ပင္ ကင္ဆာေရာ ဂါျဖင့္ လူ႔ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူမ်ား က မရွား။ ေဒၚခိုင္မာလာျမင့္၏ အ သက္က ၄၅ ပတ္ဝန္းက်င္။ အိမ္ေထာင္ သက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တြင္ ရင္သား ကင္ဆာကို စတင္ခံစားခံရသူျဖစ္သည္။ ဘယ္ဘက္ ရင္သားတြင္ မန္က်ည္းသီး ေစ့ခန္႔ အႀကိတ္ျဖစ္ေပၚလာရာ ေဆး ခန္းသြားျပခဲ့ၿပီး ကင္ဆာဟုသိလုိက္ရ ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေဆးမ်ားကို ေၾကာက္သျဖင့္ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးျဖင့္ သာ ကုသခဲ့ၿပီး သံုးႏွစ္မျပည့္ခင္တြင္ ကြယ္လြန္သြားသည္ဟု သူ၏ညီမျဖစ္သူ ေဒၚျဖဴျဖဴျမင့္က ေျပာျပသည္။

ျမန္မာေဆးျဖင့္ ကုသခဲ့မႈေၾကာင့္ ေငြေၾကး က်ပ္သိန္းဆယ္ဂဏန္း ဝန္း က်င္သာ ကုန္က်မႈရွိခဲ့သည္က အျခား ေရာဂါရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ေတာ္ ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ညီမ ျဖစ္သူက ေျပာသည္။

”သူက ကလီစာေတြကို ႀကိဳက္ တယ္။ အၿမဲတမ္း ခ်က္ခ်က္စားတာ။ အဲဒါနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနမလားမသိဘူး။ မ်ိဳး ႐ိုးကမွ အဲဒီေရာဂါမရွိတာ”ဟု အစ္မ ျဖစ္ သူအေၾကာင္းကိုဆက္၍ေျပာျပသည္။

ကင္ဆာေရာဂါ အထူးကု ဆရာ ဝန္ႀကီးမ်ား၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ကင္ဆာ ျဖစ္ပြားသူမ်ား သည္ ေရာဂါကြၽမ္းသည့္ အခ်ိန္မွသာ ေဆးကုသမႈ ခံယူၾကသည္က မ်ားျပား ၿပီး အရပ္ကုျဖင့္သာ ကုသၾကမႈ မ်ားျပား ေနသည္ဟု သိရသည္။

၁၉၉၉ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးေဆး႐ံုမ်ား၌ ေကာက္ခံ ခဲ့ေသာ စာရင္းမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အျဖစ္အမ်ားဆံုး ကင္ဆာေရာဂါမွာ သားအိမ္ေခါင္းကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ရပ္သား ကင္ဆာျဖစ္ပြားႏႈန္းမွာ ဒုတိယေနရာ၌ ရွိေၾကာင္း၊ အဆုတ္ကင္ဆာမွာ နံပါတ္ ၃ေနရာတြင္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အျဖစ္မ်ားဆံုး ကင္ဆာမွာ အဆုတ္ကင္ ဆာ၊ ရင္သားကင္ဆာ၊ အူမႀကီး ကင္ဆာ၊ အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ ဆီးက်ိတ္ ကင္ဆာ၊ အသည္းကင္ဆာႏွင့္ သား အိမ္ေခါင္းကင္ဆာတို႔ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး သားမ်ားတြင္ အဆုတ္ကင္ဆာ၊ ဆီး က်ိတ္ကင္ဆာ၊ အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ အူမ ႀကီးကင္ဆာ၊အသည္းကင္ဆာႏွင့္ အစာ ေရမ်ိဳကင္ဆာမ်ား အျဖစ္မ်ားသည္ဟု WHO  ၏ စာရင္းမ်ားအရ သိရသည္။

ျမန္မာတြင္ ဒုတိယ အျဖစ္မ်ားဆံုး ရင္သားကင္ဆာကို ခံစားေနရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ အသက္ ၄၉ ႏွစ္အရြယ္ မေအးထြန္း၏ မ်က္ႏွာမွာ အေတာ္ပင္ ေခ်ာင္က်ေနၿပီး ကင္ဆာ၏ လကၡဏာျဖစ္ေသာ ဆံပင္မ်ားလည္း ကြၽတ္လာၿပီျဖစ္ရာ ဆံထံုးကိုသာ ေသ သပ္စြာ ထံုးထားလိုက္ေတာ့သည္ဟု သူမက ဆုိသည္။

”စျဖစ္တာ ညာဘက္ရင္သားမွာ။ အက်ိတ္က ကြမ္းသီးလံုးတစ္ျခမ္းစာ ေလာက္ရွိတယ္။ ဗမာဆရာနဲ႔ ေပ်ာက္ ေအာင္ကုလို႔ရတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာပဲ ခြဲလိုက္တယ္”ဟု ေရာဂါစတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ စဥ္က အေျခအေနကို ေျပာျပသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ညာဘက္ရင္သား တစ္ခုလံုး ျဖတ္ထုတ္လိုက္ရေသာ္လည္း အက်ိတ္မ်ားက ဘယ္ဘက္ရင္အံု၌ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာရာ ထပ္မံ ခြဲစိတ္ခဲ့ ရျပန္သည္ဟု သူမက ဆိုသည္။ လက္ရွိ၌ ဓာတ္ကင္ကုသရန္အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္း၍ ေဆးသြင္းေနၿပီး တစ္လ လွ်င္ ေဆးသြင္းခ ေျခာက္ေသာင္းခန္႔ ကုန္က်ေနေၾကာင္းမေအးထြန္းက ေျပာ သည္။

”ဘယ္လိုေၾကာင့္ စျဖစ္တာလဲ ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေယာက်္ားေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစားအေသာက္ကေတာ့ ကြမ္းေတာ့ စားတယ္”ဟု သူမ ေရာဂါ ရရွိလာသည့္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခအေၾကာင္း အရင္းကို စဥ္းစားရင္း ေျပာသည္။

စားသံုးသူကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစ ေသာ က်န္းမာေရးထိခိုက္ေစေသာ၊ မသန္႔ရွင္းေသာ၊ စံမမီေသာ အစားအ ေသာက္မ်ားကို ေရာင္းခ်ပါက ေရာင္းခ် သူကို ဥပေဒအရ အေရးယူရန္ အမ်ိဳး သား အစားအေသာက္ဥပေဒကို ဇူလိုင္ လ အတြင္းကပင္ လႊတ္ေတာ္က အ တည္ျပဳလိုက္ၿပီး ျဖစ္သည္။

အဆိုပါ ဥပေဒတြင္ က်န္းမာေရး ကိုထိခုိက္ေစသည့္အစားအစာကို ေရာင္း ခ်သူသည္ေထာင္ဒဏ္ ၃ႏွစ္(သို႔မဟုတ္) ေငြဒဏ္ က်ပ္သံုးသိန္း ေပးေဆာင္၍ အျပစ္ဒဏ္ က်ခံရမည္ဟု ပါရွိသည္။

သို႔ေသာ္ ယင္းအေၾကာင္းအရာကို စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရး အသင္းမွ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ဦးဗအုပ္ခိုင္က သေဘာ မေတြ႕ဟု ဆိုသည္။

”ဒီေငြေလးေလာက္ကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြက မႈမလား၊ တကယ္ဆုိ ဥပေဒမွာ မက်မေနရ ေထာင္ဒဏ္ ထည့္သြင္းရမွာ”ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။

အမ်ိဳးသား အစားအေသာက္ ဥပေဒသည္ စားသံုးသူမ်ားအတြက္ အကာအကြယ္ မေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ စားသံုးသူကာကြယ္ေရးဥပေဒသာ အျမန္ ထြက္ေပၚ လာရန္ ေမွ်ာ္လင့္ရသည္ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။

စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒ ထြက္ေပၚလာပါက စားသံုးသူမ်ားအား လိမ္လည္၍ ေၾကာ္ျငာေရာင္းခ်ေနေသာ မီဒီယာပိုင္းမ်ား၊ ဝန္ေဆာင္မႈပိုင္းမ်ားကို ပါ အေရးယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ၄င္းက ဆက္ေျပာသည္။

အစားအေသာက္ ေရာင္းခ်မႈမ်ား သည္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ စားသံုး သူအတြက္ အကာအကြယ္မရွိသျဖင့္ ေန႔စဥ္မွီဝဲစားသံုးေနမႈတြင္ ဓာတုေဗဒ ေဆးမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္စားေစ လိုသည္ဟု ဦးဗအုပ္ခိုင္က တုိက္တြန္း သည္။

သို႔ေသာ္ ဓာတုေဗဒေဆးမ်ား လြတ္သည္ဆိုသည့္ အစားအစာမွာ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အရာပင္ ျဖစ္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ျပည္ပမွ မွာယူေသာ အစားအေသာက္မ်ား၊ ျပည္ တြင္းမွထုတ္လုပ္ေသာ တာရွည္ခံအစား အေသာက္မ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳး ထုတ္လုပ္သည့္ အသီးအႏွံမ်ားသည္ ပင္ ပိုးသတ္ေဆး၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ား ျဖင့္ ရွင္သန္ႀကီးထြားေနရျခင္းျဖစ္သည္။

”ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ သဘာဝ ေျမၾသဇာနဲ႔ စိုက္တဲ့ ၿခံ ၄၃ ၿခံပဲ ရွိေသး တယ္။ ဒါက တစ္တုိင္းျပည္လံုးပမာဏ ဆိုေတာ့ အလြန္နည္းေသးတယ္” ဟု ေမတၱာနႏၵသဘာဝဓာတ္ေျမၾသဇာ စိုက္ ခင္းမွ တာဝန္ရွိသူ ေဒၚစန္းစန္းဟန္က ေျပာသည္။

စိုက္ပ်ိဳးသူေတာင္သူတို႔အတြက္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ တံဆိပ္မ်ား မရွားေသာ္ လည္း သဘာဝ ေျမၾသဇာမွာ ကိုယ္တုိင္ ထုတ္၍ တစ္ႏိုင္ေရာင္းခ်သူမ်ား အပါ အဝင္ ထုတ္လုပ္မႈ ဆယ္ဂဏန္းမွ်သာ ရွိေသးသည္ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။

ပိုးသတ္ေဆးႏွင့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ဓာတ္ၾကြင္းမ်ားေသာ အသီးအႏွံမ်ားမွာ လည္း ကင္ဆာေရာဂါဆီသို႔ ဦးတည္ေန သည္။ စားသံုးသူသာမက စိုက္ပ်ိဳးသူ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ပင္ အႏၲရာယ္က ဆီး ႀကိဳေနေပသည္။

”ေဆးျဖန္းပိုက္ပိတ္လို႔ မႈတ္လိုက္ တာ ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတာမ်ိဳး၊ ပိုးသတ္ ေဆးျဖန္းၿပီး လက္မေဆးပဲ အစား အေသာက္စားလိုက္လို႔ ေဆး႐ံုပို႔လိုက္ ရတာမ်ိဳး ဓာတ္ေျမၾသဇာစိုက္ခင္း ေတြ မွာ ႀကံဳရတယ္”ဟု ေဒၚစန္းစန္းဟန္က ၄င္းေတြ႕ႀကံဳဖူးေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ား ကို ေျပာျပသည္။

”ေဂၚဖီထုပ္နဲ႔ ေဂၚဖီပန္းပြင့္ေတြ က ပိုးသတ္ေဆး အမ်ားဆံုးပဲ။ တျခား အပင္ ပိုးသတ္ေဆးတစ္ဇြန္းထည့္တယ္ ဆိုသူတို႔ကသံုးဇြန္းထည့္ရတယ္။ တျခား အပင္ တစ္ခါေဆးျဖန္းရင္ သူတို႔ကို သံုး ခါျဖန္းရတယ္” ဟု ပိုးက်လြယ္သည့္ သီး ႏွံပင္အေၾကာင္းကို သူမက ဆက္ေျပာ သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ သဘာဝစိုက္ခင္း မ်ား ရွားပါးမႈမွာ ရာသီဥတုႏွင့္ ဆိုင္လိမ့္ မည္ဟု ေဒၚစန္းစန္းဟန္ သံုးသပ္သည္။ အပူပုိင္း ရာသီဥတုဆန္သည့္အတြက္ အပင္မ်ား ပိုးက်မႈမ်ားျပားသည္။ ယင္း အတြက္ပိုးသတ္ေဆးသံုးရသည္။ ေနာက္ ဆက္တြဲျပႆနာတြင္ ပိုးမ်ားမွာ ေဆး ယဥ္သည့္ အေျခအေနျဖစ္လာၿပီး ပိုး သတ္ေဆးျပင္း မ်ားထြက္လာရာ လူသား မ်ားသို႔ပင္ဥပါဒ္ျဖစ္လာေစသည္ဟု သူမ က ဆိုသည္။

လူသားမ်ား ေန႔စဥ္မွီဝဲေနေသာ အစားအေသာက္မ်ားမွ ကင္ဆာျဖစ္ပြား ေနမႈကို စားသံုးသူတို႔ သိရွိေစရန္ လို အပ္သျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားမွ ျဖစ္ ပြားေသာကင္ဆာမ်ားအေၾကာင္း လက္ ကမ္းစာေစာင္မ်ား ျဖန္႔ေဝေနသည္ဟု စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအသင္းမွ သိရ သည္။အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ေရာဂါ ျဖစ္ပြားမႈကို မသိသူမ်ား ရွိႏိုင္သကဲ့သို႔ သိရွိေသာ္လည္းအေၾကာင္း အေျခအ ေနအမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဆင္ျခင္စားသံုးရန္ မွာ ခက္ခဲသည့္အေျခအေနမ်ားလည္း ရွိႏိုင္သည္။

”အိမ္မွာ အေမက ေစ်းဝယ္ရင္ ၾကက္သားဆိုလည္း တစ္ခါဝယ္ ႏွစ္ ပိႆာပဲ။ ေရေဆး၊ ဆႏြင္းနယ္ၿပီး အခဲ ကန္႔ထဲ ထည့္ထားတယ္။ ခ်က္ခါနီးမွ ထုတ္ခ်က္တာ။ တစ္ခါတေလဆို ေမ့ သြားလို႔ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြား တာရွိတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အ ေအးခန္းထဲ ထည့္ထားေတာ့ မပုပ္ဘူး ေလ”ဟု ေရခဲေသတၱာထဲမွ အသားဘူး ကို ထုတ္ယူရင္း အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ မေအးျမတ္သူက ဆိုသည္။ ထို႔ကဲ့သို႔ စားသံုးလာသည္မွာ ႏွစ္ကာလ အားျဖင့္ မနည္း။ လုပ္ထံုးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ ေနရာ သူမအတြက္အထူးအဆန္း မဟုတ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ား ကိုလည္း ေတြးမိပံု မေပၚ။ သို႔ေသာ္ ယင္းကဲ့သို႔ ေသာ အေအးခန္းအတြင္းမွ အစားအ ေသာက္မ်ားကျဖင့္ . . . .။

ေဝမာထြန္း၊ ျမတ္စုၿငိမ္း၊ ခိုင္ႏြယ္ဦး

Popular Myanmar News Journal