ေနျပည္ေတာ္မွ အားၿပိဳင္မႈမ်ား

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစပ်ဳိးစ ယိုင္ယဲ့ယဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အထူးအဆန္းမ်ား ႀကံဳေနရသည္။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးႏွင့္ အာဏာအေပးအယူလုပ္ေနသူမ်ား၊ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ စစ္အရာရွိမ်ားအပါအ၀င္ ယာယီေခတၱမဟာမိတ္ဖြဲ႕ထားသူမ်ားက အျခားတစ္ဖက္က အာဏာလက္၀ယ္ကိုင္ထားသူ အစိုးရကို စိန္ေခၚၿပိဳင္ဆုိင္လာမႈက အရွိန္ေကာင္းလာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ သမၼတ၊ အာဏာလက္၀ယ္ရွိသူမ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားၾကားက ျပႆနာမ်ားသည္ စစ္တပ္ကို ေဇာင္းေပးထားသည့္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိေသာ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ျပသေနၿပီး ႀကီးမားေသာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈမ်ားျဖစ္လာရန္ အစပ်ဳိးေနသည္ဟု အေျခခံဥပေဒကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကဆုိသည္။

ယခုကဲ့သို႔ ျပႆနာမီးပြားမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကတည္းက အရွိန္ပ်ဳိးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္စတင္စဥ္က ခန္႔မွန္းထားခဲ့သည့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္လႊတ္ေတာ္ဆုိသည့္ စကားႏွင့္ ေသြဖည္ကာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား အၾကား ဥပေဒၾကမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲေရးအတြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္သည့္ ျငင္းခုံမႈမ်ား၊ ႏွစ္ဖက္စလံုး၏ အႀကိဳက္ကိုရယူရန္ အစိုးရအဖြဲ႕အခ်ဳိ႕၏ ေျပာစမွတ္ျပဳရသည့္ အဆန္းတၾကယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက တုိးပြားလာေနၿပီး အခ်ဳိ႕က ထုိအေျခအေနကို စုိးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလာၾကပါၿပီ။

အဆံုးစြန္ေျပာရလွ်င္ တခ်ဳိ႕အႀကီးအကဲမ်ားက တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္မႈအပါအ၀င္ အစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သတိေပးလာၾကသည့္အျဖစ္က သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ သူ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္သူမ်ားက အသံုးမက်ရာေရာက္သလို သူတုိ႔ကို သိကၡာခ်သည့္အေနအထားလည္းျဖစ္လာပါသည္။ တခ်ဳိ႕ အႀကီးအကဲမ်ားက သမၼတႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အၾကားက ပဋိပကၡကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည့္ ပံုစံဖမ္းထားၿပီး ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ အသီးအပြင့္မ်ားဟု ဆုိပါသည္။

“ဒါပံုမွန္ပါပဲ။ ကမၻာတစ္၀န္းမွာ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ေရြးေကာက္ခံအမတ္ေတြက အစိုးရကို ေမးခြန္းထုတ္မယ္၊ ေ၀ဖန္မယ္။ ဒါဒီမုိကေရစီစနစ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပဲ။ အခုေနျပည္ေတာ္မွာ ေတြ႕ေနရတာလည္း အဲဒါပဲေလ” ဟု အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးက ေျပာသည္။

ျပႆနာမွာ ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္ဆုိသည္က လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားသည္ဟု အေနာက္ႏုိင္ငံမွ ေလ့လာသူမ်ား မေခၚဆိုႏုိင္သည့္ လႊတ္ေတာ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၆၆၄ ေနရာ၏ ေလးပံုတစ္ပံုကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔အပ္ထားၿပီး လိုသလိုေနရာအေျပာင္းအလဲရွိသည့္ စစ္သားအမတ္မ်ားက ပိုင္ဆုိင္ထားသည္။

လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးကို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ားဆံုးအႏိုင္ရခဲ့သည္ဆိုသည့္ ႀကံ႕ခုိင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီက လႊမ္းမိုးထားသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားကမူ ထုိပါတီသည္ ႀကိဳတင္မဲမ်ားျဖင့္ မဲလိမ္အႏုိင္ရခဲ့သည္ဆုိၿပီး ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ခဲ့သည္။

၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ၄၄ ေနရာတြင္ ၄၃ ေနရာအႏုိင္ရခဲ့သည့္ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ထုိအထဲတြင္ လက္တစ္ဆုပ္သာသာေနရာယူထားသည္။ ၎တုိ႔အျပင္ ေဒသအေရးကို အမ်ဳိးသားေရးအျဖစ္ ပံုစံေျပာင္းေနသည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားရွိသည္။

လႊတ္ေတာ္ထဲရွိ ထုိကဲ့သို႔ ကြဲျပားျခားနားေနသည့္ အုပ္စုမ်ားၾကား ေမွ်ာ္မွန္းမရႏိုင္သည့္ ျပႆနာမီးပြားမ်ားက ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လတြင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္အထိပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လႊတ္ေတာ္ျပန္စသည့္ ပထမအခ်ိန္မွာပင္ အာဏာျပင္းသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ျမန္မာအစိုးရ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္း ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ားကို ဆက္သြယ္ေရးလုိင္စင္ ထုတ္ေပးျခင္းကို စတင္ထုိးႏွက္ တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။

ထိုအျဖစ္မ်ားက ျမန္မာလႊတ္ေတာ္တြင္ တင္းမာမႈႀကီးထြားလာျခင္း၏ ေနာက္ဆံုးလကၡဏာျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားက အႀကံေပးမ်ားအားလံုးက အစိုးရ၏ အာဏာစီရင္မႈအေပၚတြင္ လႊတ္ေတာ္က ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ေနျခင္းအတြက္ လႊတ္ေတာ္ကို သတိေပးရသည့္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာေစသည္။

ထိုအရွိန္အဟုန္သည္ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးမ်ားႏွင့္ သမၼတကိုပင္ စြဲခ်က္တင္ႏုိင္သည့္ အေျခခံဥပေဒတရား႐ံုး၏ အာဏာအေပၚမွာ လႊတ္ေတာ္က အႏိုင္ရလုိက္သည့္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလတည္းက အားေကာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ အာဏာရအစိုးရကို အားစမ္းသည့္အေနျဖင့္ အစုိးရ၏ တရား႐ံုးမ်ားသို႔ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္မႈအေပၚမွာလည္း လႊတ္ေတာ္က ဖိအားေပးထားသည္။ ယခုအခါ တရားစီရင္ေရးမွာ အားနည္းလာၿပီး လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားသည္ အစိုးရ၏ အာဏာစီရင္ေရးတြင္ လုိသည္ထက္ပိုမိုကစားေနၾကသည္ဟု အကဲခတ္မ်ားက ေ၀ဖန္သတိေပးၾကသည္။

ေ၀ဖန္သံေသာေသာညံခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ အစျပဳခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊက အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည့္ ဦးသိန္းစိန္ သမၼတျဖစ္လာေသာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကစၿပီး ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္းအားေကာင္းလာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္မ်ား လႊတ္ေတာ္တြင္း ၀င္ေရာက္လာေသာ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထုိအရွိန္က ပို၍ျမင့္တက္လာသည္။

စစ္သားအမတ္မ်ားႏွင့္ ႀကံ႕ခုိင္ေရးပါတီသည္ ယခင္အစိုးရ၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖစ္ကာ လႊတ္ေတာ္ကို လႊမ္းမုိးထားဆဲျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံၿပီး တစ္ခ်ိန္က သူတုိ႔ႏွင့္ ခုိင္မာစြာ လက္တြဲခဲ့သည့္ လက္ရွိအစိုးရကိုပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္လည္ေ၀ဖန္တုိက္စစ္ဆင္တတ္ၾကသည္။

အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းရန္ အေရးႀကီးေသာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကဲ့သို႔ ကိစၥမ်ားတြင္ မွ်တလြတ္လပ္ေသာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ ကုန္သြန္ေရးဥပေဒမ်ား ျဖစ္မလာေစရန္ အာဏာကို သံုးၿပီး ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ မၾကာေသးခင္က အစုိးရ၏ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီႏွစ္ခု ဆက္သြယ္ေရးလိုင္စင္ ခ်ေပးမႈကို လႊတ္ေတာ္က အခ်ိန္ဆြဲရန္ႀကိဳးစားမႈက လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္အေပၚတြင္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား၊ ျပႆနာမ်ားရွိေနသည္ဆုိသည္ကို ျပသေနသည္။

စစ္သားအမတ္မ်ား အပါအ၀င္ ေရွး႐ိုးစြဲသမားမ်ားဟု ေခၚဆိုသတ္မွတ္ရမည့္ သူမ်ားက အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားမွာ ပိုမိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆံုးျဖတ္လာၾကျခင္းကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလုပ္သမားဥပေဒႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးကိစၥမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အခ်က္အခ်ာ လႊတ္ေတာ္မွာ ပံုစံမ်ားေျပာင္းလဲ ေနၿပီဆုိသည့္အခ်က္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အာဏာႀကီးလွေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရေရႊမန္းတို႔ႏွစ္ဦး သမၼတအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လိုေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သိသိသာသာ ထင္ရွားလာပါသည္။ ထိုေၾကညာမႈသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လ လႊတ္ေတာ္ျပန္လည္စတင္သည့္အခ်ိန္မွာ သိသိသာသာႀကီး ဂယက္႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရအတြင္း ျပႆနာသံုးရပ္ေၾကာင့္ အက်ပ္႐ိုက္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။

ဘယ္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့သည့္ ပထမဆံုးျပႆနာက ဦးေရႊမန္းက အစုိးရႏွင့္တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို တုိက္ခုိက္ေ၀ဖန္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏုိင္သျဖင့္ လႊတ္ေတာ္က ပိုမိုပါ၀င္အားစိုက္ရန္ ၎က ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ အဓိကတာ၀န္ယူေနေသာ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းက တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးရာတြင္ အာဏာကို အလြန္အကၽြံသံုးေနေၾကာင္း ေျပာၾကားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထိုအခ်က္သည္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒က သမၼတဦးသိန္းစိန္အစုိးရကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ လူသိရွင္ၾကားေ၀ဖန္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ေနာက္ထပ္တိုက္ခုိက္မႈကမူ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကို တုိက္႐ိုက္ရည္ရြယ္ဟန္ရွိၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ စစ္တပ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရးေကာင္စီ ပါ၀င္ႏုိင္ရန္အတြက္ ကာလံုအစည္းအေ၀းေခၚရန္ ဦးေရႊမန္းက ေတာင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ထုိေကာင္စီတြင္ သမၼတႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ ဥကၠ႒မ်ားႏွင့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တုိ႔ပါ၀င္ၿပီး အေရးႀကီးေသာ လံုၿခံဳေရးကိစၥမ်ားအတြက္ကလြဲၿပီး ေတြ႕ဆံုစည္းေ၀းမႈနည္းပါးလွသည္။

တတိယေျမာက္ တုိက္ခုိက္ မႈႈကမူ ဆက္သြယ္ေရးလုိင္စင္မ်ား ထုတ္ေပးျခင္းကို အခ်ိန္ဆြဲခုိင္း ျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရက လုိင္စင္ရသူကို မေၾကညာမီေလးတြင္အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္က မဲခြဲၿပီး အဆိုကိုအတည္ျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္ရသည့္ ကုမၸဏီႏွစ္ခုကို အစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးက ေၾကညာလိုက္သည္။

ထုိျဖစ္စဥ္သံုးရပ္တြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ဦးေရႊမန္း၏ သမၼတဦးသိန္းစိန္အေပၚ တုိက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈမ်ားက သိသာလြန္းအားႀကီးေနၿပီး မႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ားဆီက ေ၀ဖန္သံမ်ားညံလာသည္။ အစိုးရအတြင္း လူမ်ားႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားက ဦးေရႊမန္း၏ သမၼတဦးသိန္းစိန္အေပၚ ထုိးႏွက္ခ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္ၿပီး တရားနည္းလမ္းမက်ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ဦးေရႊမန္း၏ အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရးေကာင္စီအစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ေတာင္းဆိုမႈကို အလြန္အကၽြံလုပ္လြန္းသည္။ ႏုိင္ငံေရးေတြပါေနၿပီဟု အခ်ဳိ႕ကေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

ထုိ႔ထက္ပိုၿပီး သိသာထင္ရွားလာသည္က ေနျပည္ေတာ္က လႊတ္ေတာ္သည္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကူညီေနသည္လား (သို႔မဟုတ္) လိုက္လံတားဆီးေနသည္လား ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက ထိုအျမင္မ်ားကို ျငင္းဆုိပါသည္။ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီက လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးလွျမင့္ဦးက “အဲဒီထင္ျမင္ခ်က္ေတြက မမွန္ပါဘူးဗ်ာ။ လႊတ္ေတာ္က စတင္ကတည္းက အခုထိဥပေဒ ၅၃ ခုေလာက္ကို အတည္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ သမၼတသေဘာမတူတဲ့ ဥပေဒေတြ
အေပၚမွာ အေပးအယူ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာလည္း ျပသခဲ့တယ္။ မွ်မွ်တတနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ” ဟုဆုိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဥပေဒေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူအခ်ဳိ႕က အာဏာရွိသူမ်ားအၾကား ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္တိုးမႈမ်ားသည္ ယခင္စနစ္ေဟာင္းႏွင့္ လက္ရွိစနစ္သစ္ကို ပူးေပါင္းထားသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ားႏွင့္မတူေသာ စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

“တကယ့္ အစစ္ေတြ ျဖစ္လာဖို႔လည္း သိပ္မေ၀းေလာက္ေတာ့ပါဘူး” အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံတကာကၽြမ္းက်င္သူ မာကပ္စ္ဘရန္းက လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ သမၼတအစိုးရအၾကား ႀကီးထြားလာသည့္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ရည္ၫႊန္းရင္း ေျပာၾကားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာအေျခခံဥပေဒက သမၼတႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာေပးထားသည့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လႊတ္ေတာ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္သည့္အာဏာေပးထားသည့္အတြက္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရသည့္ ပဋိပကၡမ်ားျဖစ္လာရသည္ဟု သူက ဆုိသည္။

ေနာက္ထပ္ဂယက္အ႐ိုက္ခတ္ဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူ ဘ၀ကေန လက္ေတြ႕က်ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္လာျခင္းပင္။ ေဒၚစုႏွင့္ဦးေရႊမန္းတုိ႔ ဆက္ဆံေရးတုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာျခင္းက မတူညီေသာ မဟာမိတ္ႏွစ္ဦးအၾကား အာဏာခြဲေ၀ အေပးအယူလုပ္ေနျခင္းလားဟု ေျပာစရာမ်ားရွိလာျပန္သည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကသည့္အျပင္ အခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဦးေရႊမန္းကို ေထာက္ခံမႈမ်ား ပိုလုပ္လာပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒါကိုမႀကိဳက္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစုက တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္တတ္သူပါ။ သူ႔ကို မေထာက္ခံရင္လည္း ပါတီက ထြက္ဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဦးေရႊမန္းက စစ္တပ္နဲ႔ ႀကံ႕ခုိင္ေရးပါတီကို ကိုင္တြယ္ႏုိင္တယ္။ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ဖုိ႔ ဒီလိုေထာက္ခံမႈေတြ လုိအပ္ပါတယ္” ဟု သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအေပၚ သေဘာထားကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အကဲခတ္အမ်ားစု၏ သံုးသပ္ခ်က္အရ ဦးေရႊမန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကားတြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္လိုအပ္သည္။ ယခုဥပေဒအရ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ခြင့္မရွိသည့္အတြက္ျဖစ္သည္။

လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအျပင္ အနည္းဆံုးစစ္သားအမတ္တစ္ဦးဆီက ေထာက္ခံမႈလိုအပ္သျဖင့္ ထုိဥပေဒအခ်က္ကို ျပင္ဆင္ရန္မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေလ့လာသူအခ်ဳိ႕က ဆုိသည္။ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အမ်ားဆုံး အႏုိင္ရခဲ့ပါလွ်င္ သမၼတကို ၎က ေရြးခ်ယ္ေကာင္း ေရြးခ်ယ္ႏုိင္မည္။ ၎ႏွင့္ ဦးေရႊမန္းတို႔၏ ႏွစ္ဦးအင္အားကို အသုံးခ်ၿပီး အေျခခံဥပေဒမွ လုိအပ္သည့္ အခ်က္မ်ားျပင္ဆင္ႏုိင္သည့္အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဦးေရႊမန္းႏွင့္ သေဘာတူညီခ်က္အရ ပူးေပါင္းျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။

“အဆုံးစြန္ေျပာရရင္ သူက ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေဒၚစုကို လဲႊေပးလုိ႔ရတယ္။ ျမန္မာစနစ္က အဲလိုမ်ဳိးလုပ္လို႔ရတယ္ေလ” ဟု ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသူ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ဦးက ေျပာပါသည္။ ထုိအခ်က္ကို အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီအတြင္း လူမ်ားက သေဘာတူထားၾကသည္ဟု သူကဆုိပါသည္။

“ဒါေပမဲ့ အဓိကေထာက္ျပတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေဒၚစုနဲ႔ ဦးေရႊမန္းက ဒါကိုထိထိေရာက္ေရာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မလား ဆိုတာပဲ” ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီအတြင္းေရးမွဴး ဦးေမာင္ေမာင္သိမ္းက ဦးေရႊမန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကား ထိုကဲ့သို႔ သေဘာတူညီခ်က္မ်ဳိးရွိသည္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး” ဟု ျငင္းပါသည္။

“အခုအခ်ိန္မွာ ေပါင္းစည္းတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ အရမ္းေစာလြန္းပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ႀကံ႕ဖြတ္ကို မဟာမိတ္အျဖစ္ လက္ခံပါ့မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေမးဖို႔ေတာင္ ေစာပါေသးတယ္”

အခ်ဳိ႕ကလည္း ျမန္မာက ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွာကဲ့သုိ႔ သမၼတႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ႏွစ္ဦးစလုံးထားရွိမည့္ စနစ္မ်ဳိးကို ဦးတည္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုစနစ္က ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေက်နပ္မႈ ရွိေစမည့္ သေဘာရွိပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ယခင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ေနရာကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တာ၀န္ကို ယူလာသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအင္အားေကာင္းလာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

“သူ႔ၾကည့္ရတာ ပိုယုံၾကည္မႈရွိလာၿပီး ပိုၿပီးႏုိင္ငံေရးသမားဆန္လာတယ္” ဟု အာရွသံတမန္တစ္ဦးက ေျပာၾကားသည္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ားေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားလာေသာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကေရာ ဒုတိယအႀကိမ္သက္တမ္းအတြက္ ျပန္လည္အေရြးခံဦးမည္လား။ ထိုအရာကလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာသည္။

အခ်ဳိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မွ ယခုကဲ့သို႔ ကူးေျပာင္းလာျခင္းသည္ အကြက္ခ်စီစဥ္ထားျခင္း တစ္ခုျဖစ္သည္ဟုဆိုခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕က ထိုအရာသည္ ျပည္သူ႕သေဘာထားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုျခင္းမွာ အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ အေမရိကန္ သံ႐ုံးေကာင္စစ္၀န္ေဟာင္း ပရက္ဆီလာကလပ္က “အစိုးရအဖဲြ႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရၾကားက လက္တေလာအေပးအယူေတြက ဒီမိုကေရစီအစျပဳေနတာကို ျပသေနတာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ ေျပာသလို ႏုိင္ငံေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္လာမယ့္ လကၡဏာပဲ” ဟု ဆိုသည္။

ျမန္မာအစိုးရ၏ အာဏာဖဲြ႕စည္းပုံတြင္ တစ္ခ်ိန္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႀကီးစိုးခဲ့ၿပီး ယခုအခါတြင္ သိသိသာသာ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကပါ၀င္မႈ ပိုမ်ားလာသည္ကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္တပ္က အေရးပါေသာ က႑တြင္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ ေမလတုန္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက သမၼတအိုဘားမားကို လာေတြ႕သည့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ ခရီးစဥ္ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႕မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေ၀လြင္ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုကိုကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း သမၼတဦးသိန္းစိန္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္ကို အေမရိကခရီးစဥ္တြင္ ေခၚလာမည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ေစာေသးသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္ျဖဴေတာ္က ပယ္ခ်ခဲ့သည္။

၀ါရွင္တန္တြင္ သတင္းမီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံစဥ္က ဦးသိန္းစိန္က တပ္မေတာ္သည္ အစိုးရအဖဲြ႕တြင္ အေရးပါေသာက႑၌ အၿမဲတမ္းရွိေနသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ကို မိသားစုသဖြယ္ခ်စ္ခင္ပါသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထို႔သို႔ ေျပာၾကားျခင္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ခ်င္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေျပာၾကားျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ဳိ႕က ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္လည္း စိန္ေခၚမႈမ်ား တစ္ပုံတစ္ပင္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒအရ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေနရာမ်ားက စစ္တပ္က ပိုင္ဆုိင္ထားသည္ျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ား ျပန္ပို႔ရန္အတြက္ပင္ စစ္တပ္အမတ္မ်ားက ေထာက္ခံမႈ လိုေသးသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကလည္း လက္ရွိ အာဏာရ အစိုးရဆီက ဖိအားေပးမႈမ်ား ခံေနရသည္။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ားဆီ ျပန္သြားေစခ်င္သူမ်ားက စစ္တပ္လက္၀ါးႀကီး အုပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဘီယာႏွင့္ ယမကာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွ ႐ုန္းထြက္မည့္ စီးပြားေရးစနစ္ကို တြန္းအားေပးေနၾကသည္။ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း စစ္တပ္က ေနာက္ခံေပးထားေသာ ကုမၸဏီမ်ားကို ယခင္စစ္အစိုးရက ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္တပ္ကပင္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က စစ္တပ္ပုိင္ကုမၸဏီမ်ားကို အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ႏွင့္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တန္းတူလုပ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္လုိက္ေသာအခါ ယခင္က အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအတြက္ အသက္ရွဴက်ပ္လာစရာျဖစ္လာသည္ဟု ၀ါရွင္တန္တကၠသိုလ္က ျမန္မာ့အေရးကၽြမ္းက်င္သူ မာရီကလယ္ဟန္က ေျပာၾကားသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ေျခာက္လအတြင္း ျမန္မာစစ္တပ္က လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသည့္ ဘီယာႏွင့္ စီးကရက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဟန္နီကန္၊ ကားလ္ဘတ္ ဘီယာမ်ား၊ ဂ်ပန္ေဆးလိပ္ကုမၸဏီႏွင့္ လန္ဒန္စီးကရက္ထုတ္လုပ္သည့္ ဘီေအတီကုမၸဏီမ်ား ၀င္ေရာက္လာျခင္းသည္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အတိအလင္းစိန္ေခၚလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ စစ္တပ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားသည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီမ်ားက ေဒၚလာ ၁၄ ဘီလီယံျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ အေျခခံအေဆာက္အအုံ စီမံကိန္းမ်ား ဖ်က္သိမ္းခံရသည္။ ထို႔အျပင္ အစိုးရက စစ္တပ္အသုံးစရိတ္ကိုလည္း ႏုိင္ငံေတာ္ အသုံးစရိတ္၏ ၂၂ ရာ ခိုင္ႏႈန္းရွိခဲ့ရာမွ ယခုႏွစ္တြင္ ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ ေလွ်ာ့ခ်ျဖတ္ေတာက္လုိက္သည္။

ထို႔အတူ အရပ္သားအစိုးရ အသြင္ေျပာင္းေရးကလည္း အစိုးရအဖဲြ႕တြင္းမွာ ဆက္တုိက္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီး စစ္တပ္အရာရွိႀကီးမ်ားမွာ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားအတြင္းမွ ဖယ္ရွားခံလာရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္တည္းမွာပင္ စစ္တပ္အရာရွိ ၇၀၀ ေက်ာ္က အစိုးရ႐ုံးဌာနအတြင္းမွ ရဲဌာနသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခံရသည္။

ၿခံဳငံုသုံးသပ္ရလွ်င္ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယခင္ကလို ဆက္လက္ရပ္တည္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္တပ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အာဏာရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးျခင္းစေသာ အဓိကႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားတြင္ စစ္တပ္မပါဘဲ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဟု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ အခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။

သို႔ရာတြင္ စစ္တပ္အေနျဖင့္ ထိုအတုိင္းဆက္မသြားရန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္သည့္ အေနအထားရွိသလားဟု ေမးစရာရွိလာပါသည္။

အဆိုးျမင္သူမ်ားကမူ စစ္တပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ စစ္စရိတ္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ဘဲ တုိင္းျပည္မွာ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္လာေအာင္ မြတ္ဆလင္ဆန္႔က်င္ေရး ဘာသာေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေနာက္ကေန ေငြေၾကးပံ့ပိုးေနၿပီး တုိင္းျပည္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ေအာင္လုပ္ေနသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

အေကာင္းျမင္သူမ်ားမူ ဦးသိန္းစိန္ဦးေဆာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ားသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္မည္မဟုတ္ဘဲ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အျပည့္အ၀အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မည္ဟု ေျပာသည္။

စီးပြားေရးအျမင္အရမူ ျမန္မာသည္ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံကလိုပင္ ခရီးသြားမ်ား အဆမတန္မ်ားလာၿပီး ပ်က္စီးကာ ေလာဘႀကီးေသာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား လႊမ္းမိုးေသာ အစိုးရအဖဲြ႕ႏွင့္သာ အဆုံးသတ္ရရန္ ရွိပါသည။္

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုသာ အားကိုးေနၿပီး ၎ၿပီးလွ်င္ ဆက္ခံအုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္မည့္သူ မရွိပါ။ ထုိ႔အျပင္ ျမန္မာ၏ နည္းလမ္းမက်ေသာ အေျခခံဥပေဒေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအၾကားတြင္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမ်ား တုိးပြားလာေနသည္ကလည္း ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မွသာလွ်င္ ျမန္မာသည္ စစ္မွန္သည့္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ရႏုိင္မည္ဟု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္အခ်ဳိ႕က ဆုိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာအရွိန္ႀကီးမားသည့္ စစ္တပ္က တစ္ခါေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စေတးခံၿပီး ႏုိင္ငံေရးမွ စစ္တပ္၏အာဏာကို ဖယ္ရွားရန္ ေဆာင္ရြက္သင့္ၿပီဟု ဆုိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ အထီးက်န္ကာလမ်ားမွ ယခုအခ်ိန္ထိ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကဦးမည္သာျဖစ္သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာလို ၎၏ ဦးတည္ခ်က္ကို မွန္းဆကာ မေျပာႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံက ေျပာင္းလဲလႈပ္ရွားလာေနၿပီဆိုသည္ကမူ ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုေအာင္ သိသာထင္ရွားေနသည္ မဟုတ္ပါလား ။ ။

Poreign Policy မဂၢဇင္းပါ GWENROBINSON ၏ The Contenders ကို ထားထားျမင့္ဘာသာျပန္ဆုိသည္။

7Day News Journal