၂၀၁၅ မွာ သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္သင့္သူ

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ ျပည္ပ ခရီးစဥ္တစ္ခုတြင္ ၎အေနႏွင့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ သမၼတျဖစ္လိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇြန္ လဆန္းက ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ကမၻာ့စီးပြားေရး ဖိုရမ္၌ သတင္းဌာန တစ္ခု၏ ေမးျမန္းခ်က္ကို ေျဖၾကားရာတြင္လည္း အလားတူ ေျဖၾကားခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းကလည္း ၎၏ အေမရိကန္ ခရီးစဥ္တြင္ RFA သတင္းဌာန၏ အေမးကို ေျဖၾကားရာ၌ ၎အေနႏွင့္ သမၼတလုပ္ရန္ ဆႏၵရိွေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု သိရိွရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ လူမွန္း မသိတသိ အခ်ိန္တြင္ မိဘ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မ်ားက “လူေလးႀကီးရင္ ဘာလုပ္မယ္” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ဳိး မၾကာခဏ အေမးခံခဲ႔ရဖူးပါသည္။ ထိုစဥ္က ငယ္လည္း ငယ္ေသး သျဖင့္ မည္မည္ရရ အေျဖ မေပးႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာမ်ားကိုသာ ၾကည့္၍ အားက်မိက်ရာ “ဆရာဝန္ႀကီး လုပ္ခ်င္တယ္” ၊ “စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္” ၊ “ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္” ဟူ၍သာ ေျဖၾကားခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရြယ္ေရာက္လာ၍ အတန္းပညာ အသင့္အတင့္ ရိွလာေသာအခ်ိန္ တြင္ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ လုပ္ငန္း၊ သို႔မဟုတ္ ဘဝတြင္ တက္လမ္းရိွရာ လုပ္ငန္း၊ သို႔မဟုတ္ ဝင္ေငြ ေကာင္းသည့္ လုပ္ငန္းတို႔ကို စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ မက္ၾကျပန္ပါသည္။

ေလာကတြင္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္အဆင့္ကိုလည္း မေက်ာ္လြန္ႏိုင္၊ မိမိ ျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္သည္တို႔ကို လည္း လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ သံသရာထဲမွာပင္ ဘဝကို ေရစံုေမ်ာ လိုက္ေနၾကသူ အေျမာက္အျမား ရိွၾကသကဲ႔သို႔ မိမိျဖစ္ခ်င္သည္ကို ႀကီးမားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ထား ရိွကာ မျဖစ္မေန တစိုက္မတ္မတ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသူ အနည္းစုလည္း ရိွၾကပါသည္။

ေအာင္ျမင္လိုသူ အမ်ားစုမွာ မိမိ တစ္ကိုယ္ေရအတြက္ႏွင့္ မိမိ၏ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္း အတြက္ မွ်ေလာက္သာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထားရိွၾကၿပီး ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ အတူ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မက္ေမာစြာ လိုခ်င္ၾကပါသည္၊ သို႔ေသာ္ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမွ် “ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မ ေက်ာ္ၾကားခ်င္ပါတယ္” ဟူ၍ မေျပာပါ၊ အလြန္နည္းေသာ အေရအတြက္သာလွ်င္ ရရိွလာေသာ ေအာင္ျမင္မႈကို အမ်ား အက်ဳိးအတြက္ ႀကီးမားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားရိွကာ မိမိ၏ ကိုယ္က်ဳိးကို စြန္႔လႊတ္၍ အနစ္နာခံႏိုင္ၾကပါသည္။ ၎တို႔သည္ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မက္ေမာသူမ်ား မဟုတ္ ၾကပါ။

အခ်ဳိ႕ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္တို႔သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဝါယမစိုက္ထုတ္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ ရန္သာ လိုအပ္ေသာ္လည္း အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအတြက္မူ ေအာင္ျမင္မႈ ရရိွရန္ အမ်ား၏ ေထာက္ခံအားေပးမႈ လိုအပ္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ဟု ဆိုရာတြင္လည္း သာမန္ အားျဖင့္ လူတစ္ဦးသည္ သူျဖစ္ခ်င္သည့္ အေျခအေန၊ အဆင့္အတန္း၊ ဝင္ေငြ၊ ပရိသတ္ ရရိွလွ်င္ ေအာင္ျမင္ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း တိုင္းက်ဳိးေဆာင္၍ ျပည္က်ဳိးျပဳရန္ ဆႏၵရိွသူ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ဦး အတြက္မူ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္႐ံု၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္႐ံု၊ သမၼတ ျဖစ္႐ံုမွ်ျဖင့္ ျပည့္စံု လံုေလာက္သည္ မဟုတ္ပါ။ ၎၏ အႏိၲမ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ျပည္သူမ်ား၏ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေစေရး၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေရး စသည္တို႔ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ၎အေနႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရိွသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းက သမၼတျဖစ္မွ ျပည္သူ၏ အက်ဳိးကို ပိုမိုေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္ သမၼတျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသကဲ့သို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း တိုင္းျပည္ အက်ဳိး ျပည္သူ႕ အက်ဳိးကို သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ပိုမို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွသည့္ သမၼတအျဖစ္ ကို ရလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသည္ (စကားလံုး အတိအက် မဟုတ္ပါ)။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ သမၼတျဖစ္ရန္ ဆႏၵရိွသူ ႏွစ္ဦးမွာ သမၼတျဖစ္ခ်င္႐ံု သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူ႕အက်ဳိးကို သယ္ပိုးရန္ျဖစ္ရာ ျပည္သူ တစ္ဦးအေနႏွင့္ ႀကိဳဆိုပါသည္။ လက္ရိွသမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကလည္း က်န္းမာေရးေကာင္း၍ ျပည္သူကလည္း လိုအပ္လွ်င္ ဆက္လက္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သြားရန္ ဆႏၵရိွေၾကာင္း ယခင္က အေမးအေျဖ တစ္ခုတြင္ ေျဖၾကား ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ ျပည္သူက ႀကိဳက္တိုင္း လည္း သမၼတ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕ သံုးဖြဲ႕က ဒု-သမၼတ သံုးဦးကို ေရြးခ်ယ္၍ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ထပ္ဆင့္ ေရြးခ်ယ္ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ (၅၉)၊ ပုဒ္မခြဲ (စ) အရ သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံ ပိုင္ခြင့္မရိွပါ။ သူ၏ သားႏွစ္ဦးမွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ကိစၥမွာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆႏၵသာ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ သမၼတျဖစ္မည့္သူ၏ သား၊ သမီးတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ႏုိင္ငံႏွင့္ ျပည္သူကို အက်ဳိး မျပဳသည့္အျပင္ ျပည္သူ႔ အက်ဳိးစီးပြားကို မ်က္ကြယ္ ျပဳကာ ကိုယ္က်ဳိး စီးပြားကို ေရွ႕တန္း တင္လြန္းသူမ်ား ျဖစ္ပါက မည္သို႔ စဥ္းစားၾကမည္နည္း။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံ၏ ဦးေသွ်ာင္ျဖစ္မည့္သူကို ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ သား၊ သမီးကိစၥကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္သည္ဟု ယူဆပါသည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဥပေဒကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳသူမ်ား၊ ျပည္သူကို အေလးမထား ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳေနၾကသူမ်ားမွာ မည္သူေတြ ျဖစ္သည္ကို ျပည္သူမ်ား သိၾက ပါသည္။ လက္ရွိ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ျပည္သူက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာသူကို သမၼတအျဖစ္ တိုက္႐ိုက္ တင္ေျမႇာက္ခြင့္ မရွိသည္ကိုလည္း အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသူမ်ား သတိျပဳဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔အျပင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ျဖစ္ရန္အတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ရိွပါေသးသည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၃)၊ ပုဒ္မ(၅၉)၊ ပုဒ္မခြဲ(ဃ)တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတသည္ ‘ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ စစ္ေရး အျမင္’ ရိွရမည္ ဟူ၍ ျပ႒ာန္းထားပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ‘စစ္ေရးအျမင္’ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ေဆြးေႏြးရလွ်င္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံသည္ စစ္အင္အား ႀကီးမားရမည္၊ စစ္လက္နက္ပစၥည္း အထူးသျဖင့္ ေခတ္မီ စစ္လက္နက္ ပစၥည္း တပ္ဆင္ႏိုင္ရမည္၊ သို႔မွသာ အိမ္နားနီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား အပါအဝင္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားအလယ္ တြင္ ခံ့ညားမည္ဟူေသာ ၁၈ ရာစု၊ ၁၉ ရာစုက အယူအဆကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း မ်ား လက္ခံ နားလည္ က်င့္သံုးၾကသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယူဆပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစ၍ စစ္ေရးအျမင္ရိွသူမ်ားက ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ရာ စစ္ေရး အသံုးစရိတ္ မ်ား တိုးျမႇင့္ သံုးစြဲခဲ့ၿပီး စစ္အင္အားမ်ား တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္း၊ ေခတ္မီ (ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေခတ္မီ ေသာ္လည္း အျခားႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ) လက္နက္မ်ားကို ေစ်းႏႈန္း ျမင့္မားစြာျဖင့္ ဝယ္ယူ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး အဘက္ ဘက္က နိမ့္က်ခဲ႔ၿပီး ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံအျဖစ္ စာရင္းဝင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးယခင္က ႏိုင္ငံေရးအရ ျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးအရ ျဖစ္ေစ အင္ပါယာ ခ်ဲ႕ထြင္လိုပါက စစ္အင္အားကို သာလွ်င္ အသံုးျပဳခဲ႔ၾကပါသည္။ ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ အပါအဝင္ ႀကီးမားေသာ စစ္ပြဲႀကီး မ်ားကို ကမၻာ့ျပည္သူမ်ား ခါးသီးစြာ ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ၂၀ ရာစု ေႏွာင္းပုိင္း ကာလမ်ားမွစ၍ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံမွ အျခားႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံသို႔ အေၾကာင္းမဲ့ စစ္အင္အား အသံုးျပဳ၍ ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္ျခင္းမ်ဳိး မရိွေတာ့ပါ။ စီးပြားေရး စစ္ပြဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စစ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲ၍ သာလွ်င္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံကို ဝါးမ်ဳိျခင္း ျပဳၾကသည္။

တစ္ဖက္တြင္လည္း အိမ္နီးနားခ်င္း ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ႏိုင္ငံႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အနီးကပ္ စီးပြားေရး စစ္ပဲြ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သစ္ေတာႀကီးမ်ား၊ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားႏွင့္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕မ်ား ကုန္ခန္းလုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အျပန္အလွန္ အက်ဳိးအျမတ္အျဖစ္ စားသံုးရန္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ စားေသာက္ကုန္မ်ား၊ အရည္အေသြး နိမ္႔က်သည့္ လူသံုးကုန္ ပစၥည္းမ်ား၊ လမ္းေပၚတြင္ မၾကာခဏ ပ်က္ေနသည့္ လူစီးႏွင့္ ကုန္တင္ယာဥ္မ်ား၊ သတ္မွတ္ထားသည့္ မဂၢါဝပ္အတိုင္း မထြက္ရိွသည့္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားေပး စက္႐ံုမ်ားႏွင့္ ယခုေနာက္ဆံုး မိုင္းဆတ္ႏွင့္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕တို႔တြင္ ေျပးလမ္းေခ်ာ္သည့္ ျဖစ္စဥ္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ MA 60 အမ်ဳိးအစား ေလယာဥ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ႏွစ္၂၀ ခန္႔ၾကာ စီးပြားေရး စစ္ပြဲတြင္ အ႐ႈံးႀကီး ႐ံႈးခဲ့ရပါသည္။ မည္သည့္ စစ္ေရး အျမင္ရိွသူ တစ္ဦးကမွ် စီးပြားေရး စစ္ပြဲကို ႏိုင္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။

ယဥ္ေက်းမႈ စစ္ပြဲတြင္လည္း ျမန္မာတုိ႔ အ႐ႈံးႀကီး႐ႈံး၍ မယားငယ္၊ လင္ငယ္ ျပႆနာမ်ား၊ မိန္းကေလး တန္မဲ့ အရက္၊ ဘီယာ ေသာက္စားလာမႈမ်ား၊ ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚ ဝတ္ဆင္လာမႈမ်ားသည္ သက္ေသ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဓာတ္ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းတုိ႔ကို စစ္ ေျမျပင္တြင္ က်႐ႈံးျခင္းႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။

စီးပြားေရး အျမင္ရိွျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးရပါလွ်င္လည္း ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီက က်င့္သံုး ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ဗဟိုဦးစီး စီမံကိန္း စီးပြားေရးစနစ္ မေအာင္မျမင္ျဖစ္ကာ ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မပီျပင္ေသာ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရးဝါဒ (ဝါ)လက္ဝါးႀကီး အုပ္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးဝါဒကို ဆက္လက္ က်င့္သံုးခဲ႔ရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွသူႏွင့္ ရင္းႏွီးသူ(ခ႐ိုနီ)မ်ား သာလွ်င္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရိွသူမ်ားႏွင့္အတူ မ်ားျပားေသာ ဓနဥစၥာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္သြားၾကၿပီး ျပည္သူမ်ား မွာ ဆင္းရဲသည္ထက္ ပိုမို ဆင္းရဲေသာ ဘဝမ်ားသို႔သာ ေရာက္ရိွခဲ့ရပါသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွသည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အျမင္ရိွသူမ်ား ေၾကာင့္လည္း အဂတိ လိုက္စားမႈမ်ား၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈမ်ားမွာ ႏိုင္ငံ ၁၇၆ ႏိုင္ငံအနက္ အဆင့္ ၁၇၀ ေက်ာ္ တြင္ ရိွေနေၾကာင္း ၁၁.၆.၂၀၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ ေၾကးမံု သတင္းစာတြင္ ဖတ္႐ႈလိုက္ရပါသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္... ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၌ ... (အကယ္၍သာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ျပည္သူက လြတ္လပ္စြာ တိုက္႐ိုက္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ခြင့္သာ ရမည္ဆိုပါက)... သမၼတတစ္ဦးအျဖစ္ မည္ကဲ႔သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္သင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳ တင္ျပရမည္ဆိုပါက...
-အဂတိ လိုက္စားမႈႏွင့္ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကင္းရွင္းၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင္႔ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရမ်ဳိးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည့္ ျပည္သူကို ဗဟိုျပဳေသာ ‘အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအျမင္’ ရိွသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါသည္။
-အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္လည္း အဆင္ေျပ၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္လည္း သဟဇာတျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းရိွ တိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း ေလးစားသူ၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည့္ ‘ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စစ္ေရးအျမင္’ ရိွသူမ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္သင့္ပါသည္။
-ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သယံဇာတမ်ားကို အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့စြာ ထုတ္ယူသံုးစြဲျခင္း မျပဳဘဲ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာ ဖန္တီးႏိုင္၍ ႏိုင္ငံအတြင္းရိွ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ားကို အျပည့္အဝ အသံုးခ်ကာ ျပည္သူမ်ားကို ဆင္းရဲတြင္းမွ ကယ္တင္ႏိုင္သူ၊ တန္းတူရည္တူ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ စြမ္း ရိွေစမည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ စီးပြားေရး အျမင္ ရိွသူမ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္ၾကရပါမည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ နဂါးနီ သီခ်င္းထဲကလို ‘ဆင္းရဲဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ႏိုင္သူ’၊ ‘ကိုယ္႔အမ်ဳိးသား တိုင္းျပည္ကို ရတနာေရႊေငြ အေထြေထြ တိုးေစမည့္သူ’၊ ‘တရားဥပေဒ စိုးမိုး၍ ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ သာယာေသာ ျပည္သူတို႔၏ လူေနမႈဘဝကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္သူ’၊ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေရွး႐ႈေသာ စစ္ေရးအျမင္ ရိွသူကိုသာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ သင့္သည္ဟု ယံုၾကည္မိေၾကာင္းပါ။

(သိန္းထက္ေအာင္) - The Voice Weekly